6
Toen Philip Matthews Molly had thuisgebracht van de gevangenis, wilde hij met haar mee naar binnen gaan, maar dat wilde ze niet. 'Philip, zet alsjeblieft alleen maar mijn koffer bij de deur,' zei ze. Toen voegde ze er een beetje spottend aan toe: 'Je kent toch die bekende regel van Greta Garbo "Ik wil alleen zijn"? Nou, dat geldt nu voor mij.' Ze zag er mager en breekbaar uit zoals ze daar stond op de stoep van het fraaie huis dat ze gedeeld had met Gary Lasch. In de twee jaar die verstreken waren sinds de onvermijdelijke breuk met zijn vrouw, die inmiddels was hertrouwd, was Philip Matthews gaan beseffen dat hij misschien wat vaker op bezoek ging in de Niantic Gevangenis dan professioneel noodzakelijk was.
'Molly, heb je iemand boodschappen voor je laten doen?' vroeg hij. 'Ik bedoel, is er iets te eten voor je in huis?' 'Dat zou mevrouw Barry doen.'
'Mevrouw Barry!' Hij wist dat hij zijn stem met twee decibels verhief. 'Wat heeft zij er mee te maken?' 'Ze gaat weer voor me werken,' vertelde Molly hem. 'Het stel dat voor het huis heeft gezorgd is nu weg. Zodra ik wist dat ik vrijkwam, hebben mijn ouders contact opgenomen met mevrouw Barry, en ze is gekomen om ervoor te zorgen dat het huis er netjes uitziet en dat de keuken bevoorraad is. Ze begint met drie keer in de week te komen.' 'Die vrouw heeft eraan meegewerkt dat je in de gevangenis kwam!'
'Nee, ze heeft de waarheid verteld.'
De hele verdere dag, zelfs toen hij een bespreking had met de aanklager over zijn nieuwe cliënt, een bekende handelaar in onroerend goed, die ervan werd beschuldigd iemand doodgereden te hebben, kon hij het groeiende gevoel van ongerustheid over Molly die alleen in dat huis was, niet van zich afschudden.
Om zeven uur, net toen hij zijn bureau afsloot en zich afvroeg of hij Molly zou bellen, ging de telefoon. Zijn secretaresse was al weg. De telefoon ging enige malen over voor zijn nieuwsgierigheid het won van zijn oorspronkelijke neiging om het aan het antwoordapparaat over te laten. Het was Molly. 'Philip, goed nieuws. Weet je nog dat ik je vertelde dat Fran Simmons, die vanochtend bij de gevangenis stond, bij mij op school heeft gezeten?'
'Ja, dat weet ik. Gaat alles goed met je, Molly? Heb je iets nodig?'
'Met mij gaat het prima. Philip, Fran Simmons komt morgen hiernaartoe. Ze is bereid om onderzoek te doen naar Gary's dood voor een programma dat ze doet en dat True Crimes heet. Zou het niet geweldig zijn als door een wonder zij mij kan helpen bewijzen dat er iemand anders in huis was die avond?'
'Molly, laat het rusten. Alsjeblieft.'
Er volgde een moment van stilte. Toen Molly weer sprak, was de klank van haar stem veranderd. 'Ik wist dat ik niet mocht verwachten dat je het zou begrijpen. Maar het geeft niet. Dag.'
Philip voelde de harde klik in zijn oor zo goed als hij hem hoorde. Terwijl hij de hoorn neerlegde, herinnerde hij zich iets dat jaren geleden was gebeurd. Een kapitein van de commandotroepen had samengewerkt met een schrijver van wie hij dacht dat hij zou kunnen bewijzen dat hij onschuldig was aan de moord op zijn vrouw en zijn kinderen, met als enig gevolg dat de schrijver later zijn belangrijkste aanklager werd. Hij liep naar het raam. Zijn kantoor was in Battery Park in Lower Manhattan en keek uit over Upper Bay en het Vrijheidsbeeld.
Molly, als ik tegen je geprocedeerd had, zou ik je schuldig bevonden hebben aan moord, dacht hij. Dat programma zal je kapot maken als die verslaggeefster begint te graven; het enige dat ze zal vinden, is dat je er gemakkelijk afgekomen bent.
O god, dacht hij, waarom kan ze niet gewoon toegeven dat ze die avond vreselijk gestrest was en haar zelfbeheersing had verloren?