10

Het verkeer op de 1-95 begint op dat van de Californische snelweg te lijken, dacht Fran terwijl ze haar nek uitrekte om te zien of ze op een andere rijbaan kon komen. Ze had bijna meteen spijt gehad dat ze niet de Merritt Parkway had genomen. De oplegger voor haar maakte zo'n donderend lawaai dat het leek of er een bomaanval onderweg was. Bovendien reed hij zestien kilometer onder de toegestane snelheid, en dat maakte het nog dubbel irritant.

Gedurende de nacht was het opgeklaard en zoals de weerman van cbs het zo mooi zei: 'Vandaag wordt het deels zonnig en deels bewolkt, met een kans op regen.' Daar kun je alle kanten mee op, besloot Fran, en ze besefte ineens dat ze zich met het verkeer en de weersomstandigheden bezighield omdat ze nerveus was. Terwijl elke omwenteling van de wielen haar dichter bij Greenwich en haar ontmoeting met Molly Carpenter Lasch bracht, gingen haar gedachten voortdurend terug naar die avond dat haar vader zichzelf had doodgeschoten. Ze wist hoe dat kwam. Op weg naar Molly's huis zou ze langs Barley Arms komen, het restaurant waar hij haar en haar moeder mee naartoe had genomen voor, zoals al gauw bleek, hun laatste gezamenlijke maaltijd.

Details waar ze al jaren niet meer aan had gedacht kwamen nu in haar gedachten, eigenaardige feitjes die om de een of andere reden in haar geheugen waren blijven hangen. Ze dacht aan de das die haar vader had gedragen - blauwe ondergrond met een klein, groen ruitjespatroon. Ze herinnerde zich dat hij heel duur was geweest; toen de rekening kwam had haar moeder gevraagd: 'Is hij met gouddraad genaaid, Frank? Wat een bespottelijke prijs voor zo'n klein stukje stof.'

Die laatste dag had hij de das voor het eerst om, dacht Fran. Tijdens de maaltijd had mam hem geplaagd omdat hij hem voor mijn diploma-uitreiking had bewaard. Was het soms symbolisch bedoeld geweest om zo iets overdreven duurs te dragen terwijl hij wist dat hij zelfmoord ging plegen vanwege geldproblemen?

De afrit naar Greenwich was nu dichtbij. Fran ging van de I95 af en hield zichzelf nog eens voor dat de Merritt een kortere route was. Ze begon op de straten te letten die haar over drie kilometer naar de buurt zouden leiden waar ze vier jaar van haar leven had doorgebracht. Ze merkte dat ze rilde, ondanks de warmte in de auto.

Vier vormende jaren, dacht ze. Dat is wel zeker. Toen ze langs Barley Arms reed, hield ze resoluut haar ogen op de weg gericht, wilde niet eens een korte blik werpen op de gedeeltelijk verborgen parkeerplaats waar haar vader zich op de achterbank van hun auto had doodgeschoten. Met opzet vermeed ze ook de straat waar ze vier jaar had gewoond. Dat kan altijd nog, dacht ze. Een paar minuten later hield ze stil bij Molly's huis, een ivoorkleurig gepleisterd huis van twee verdiepingen met donkerbruine luiken. Een mollige vrouw van in de zestig met grijs haar en pientere vogelogen deed de deur open toen Fran haar vinger nog maar nauwelijks van de bel had gehaald. Fran herkende haar gezicht van de krantenknipsels over het proces. Het was Edna Barry, de huishoudster die een voor Molly zo bezwarende getuigenis had afgelegd. Waarom zou Molly haar opnieuw in dienst genomen hebben? vroeg Fran zich verbluft af.

Terwijl ze haar jas uitdeed klonken er voetstappen op de trap. Toen kwam Molly in zicht die zich door de hal haastte om haar te begroeten.

Een moment stonden ze elkaar te bekijken. Molly droeg jeans en een blauwe bloes waarvan ze de mouwen tot aan haar ellebogen had opgerold. Haar haar was opgestoken en achteloos vastgezet zodat er strengen om haar gezicht vielen. Zoals Fran bij de gevangenis al had gezien was Molly te mager en er waren al kleine rimpeltjes om haar ogen te zien. Fran had haar favoriete kleding voor overdag aangetrokken: een goed gemaakt broekpak met een smal streepje, maar daarmee voelde ze zich plotseling nogal opgedirkt. Toen zei ze kordaat tegen zichzelf dat als ze deze opdracht goed wilde uitvoeren ze haar huidige ik moest scheiden van de onzekere tiener die ze zoveel jaar geleden op Cranden was geweest.

Molly sprak als eerste. 'Fran, ik was bang dat je van gedachten zou veranderen. Ik was gisteren erg verbaasd je aan de gevangenispoort te zien, en erg onder de indruk toen ik je gisteravond op het nieuws zag. Daardoor kreeg ik dat absurde idee dat jij me misschien zou kunnen helpen.' 'Waarom zou ik van gedachten veranderd zijn, Molly?' vroeg Fran.

'In de gevangenis was True Crimes heel populair. Ik heb het vaak gezien, en ik kan je vertellen dat het zelden programma's over uitgemaakte zaken zijn. Maar mijn vrees was kennelijk ongegrond - je bent er. Laten we maar beginnen. Mevrouw Barry heeft koffie gezet. Heb je zin in een kopje?' 'Graag.'

Fran volgde Molly door de gang aan de rechterkant. Ze kon de zitkamer goed bekijken en zag de rustige, smaakvolle en duidelijk kostbare inrichting.

Bij de deur van de werkkamer stond Molly stil. 'Fran, dit was Gary's werkkamer. Daar is hij gevonden. Ik bedenk net dat ik je iets wil laten zien voor we gaan zitten.' Ze ging de werkkamer binnen en stond stil naast de bank. 'Gary's bureau stond hier,' legde ze uit. 'Het stond tegenover de ramen, dus zat hij met zijn rug naar de deur. Ze zeggen dat ik binnenkwam, het beeld oppakte van de wandtafel die daar stond' - ze wees weer - 'en Gary's hoofd daarmee verbrijzelde.'

'En omdat jij en je advocaat bang waren dat de jury je daarop zou veroordelen, heb je erin toegestemd een schuldbekentenis af te leggen in ruil voor strafvermindering,' zei Fran rustig.

'Fran, ga eens hier staan op de plaats van het bureau. Ik ga naar de hal en ik doe de voordeur open en dicht. Dan zal ik je naam roepen en hier terugkomen. Heb alsjeblieft even geduld met me.'

Fran knikte en liep verder de kamer in naar de plek die Molly had aangewezen.

In de gang lag geen tapijt en ze hoorde Molly's voetstappen toen die door de gang liep en even later hoorde ze Molly haar naam roepen.

Ze wil hiermee zeggen dat als Gary nog had geleefd, hij haar had moeten horen, dacht Fran.

Molly was terug. 'Je kon me horen roepen, hè Fran?'

'Ja-'

'Gary belde me op de Cape. Hij smeekte me hem te vergeven. Maar ik wilde op dat moment niet met hem praten. Ik zei dat ik hem zondag om een uur of acht wel zou zien. Ik was aan de vroege kant, maar zelfs dan zou hij me verwachten. Denk je niet dat hij als hij gekund had, was opgestaan of op z'n minst zijn hoofd had omgedraaid toen hij me hoorde? Hij zou me niet genegeerd hebben, dat zou nergens op slaan. Er lag hier toen nog geen kamerbreed tapijt, hij zou me beslist gehoord hebben als ik eenmaal in de kamer was. En hij zou zich omgedraaid hebben. Ik bedoel, dat zou iedereen toch doen?'

'Wat zei je advocaat toen je hem dit vertelde?' vroeg Fran. 'Hij zei dat Gary misschien gewoon aan zijn bureau in slaap was gesukkeld. Philip zei zelfs dat dat verhaal tegen me zou kunnen werken, dat het kon lijken of ik thuis kwam en razend werd omdat Gary niet verlangend op de uitkijk stond.' Molly haalde haar schouders op. 'Goed, dit was mijn bijdrage. Nu kun jij je vragen stellen. Zullen we hier blijven of voel je je meer op je gemak in een andere kamer?' 'Ik denk dat jij dat moet beslissen, Molly,' zei Fran. 'Laten we dan maar hier blijven. Op de plaats van het misdrijf.' Ze zei het op nuchtere toon, zonder een glimlach. Ze zaten naast elkaar op de bank. Fran pakte haar bandrecorder en zette die op de tafel. 'Ik hoop dat je het niet vervelend vindt, maar ik moet dit opnemen.' 'Dat verwachtte ik al.'

'Hou dit alsjeblieft in gedachten, Molly, de enige manier waarop ik je met dit programma kan schaden is als ik het moet besluiten met een verklaring als: "Het overweldigend bewijsmateriaal duidt erop dat, zelfs al beweert Molly Lasch dat ze zich niet kan herinneren haar man gedood te hebben, er geen andere mogelijke verklaring lijkt te zijn".' Even glinsterden er tranen in Molly's ogen. 'Daar zou niemand van opkijken,' zei ze mat. 'Dat geloven ze nu ook al.' 'Maar als er een andere verklaring is, Molly, kan ik je alleen maar helpen die te vinden als je bij elke stap die we zetten volkomen eerlijk tegen me bent. Draai er alsjeblieft niet omheen en hou niets achter, hoe pijnlijk je de vraag ook vindt.' Molly knikte. 'Na vijfeneenhalf jaar gevangenis weet ik wat een totaal gebrek aan privacy is. Dat overleef ik wel, ik kan je vragen wel aan.'

Mevrouw Barry bracht de koffie binnen. Fran zag aan haar strakke mond dat de vrouw hun aanwezigheid in deze kamer afkeurde. Ze had het gevoel dat de huishoudster Molly wilde beschermen; toch had ze tijdens het proces een voor Molly nadelige getuigenis afgelegd. Mevrouw Barry staat zéker op de lijst van mensen met wie ik wil praten, dacht ze. Twee uur lang beantwoordde Molly zonder merkbare aarzeling Frans vragen. Van wat Molly haar vertelde begreep Fran dat het meisje dat ze voornamelijk van een afstand had gekend, kort nadat ze van college kwam verliefd was geworden op een knappe dokter die tien jaar ouder was dan zij, en met hem was getrouwd.

'Ik werkte als beginneling bij Vogue,' zei Molly. 'Ik vond het heerlijk en begon behoorlijk snel op te klimmen. Maar toen raakte ik in verwachting en kreeg een miskraam. Ik dacht dat het strakke werkschema en het forenzen er misschien iets mee te maken hadden, dus toen heb ik die baan opgezegd.'

Ze zweeg even. 'Ik wilde zo graag een kindje,' zei ze zachtjes. 'Ik heb toen vier jaar lang geprobeerd om zwanger te worden en toen dat eindelijk gelukt was, verloor ik die baby ook weer.'

'Molly, hoe was de verstandhouding tussen jou en je man?' 'Ooit zou ik "perfect" gezegd hebben. Gary was zo'n steun voor me na mijn tweede miskraam. Hij zei altijd dat ik zo waardevol voor hem was, dat hij de Remington ogz niet zonder mijn hulp van de grond had gekregen.' 'Wat bedoelde hij daarmee?'

'Mijn connecties, denk ik. Mijn vaders connecties. Jenna Whitehall was een grote steun. Vroeger heette ze Jenna Graham - je herinnert je haar waarschijnlijk wel van Cranden.' 'Ik herinner me Jenna.' Nog een lid van de incrowd, dacht Fran. 'Ze was klassenvertegenwoordigster in het laatste jaar.'

'Dat klopt. We zijn altijd boezemvriendinnen geweest. Jenna heeft Gary en Cal aan me voorgesteld bij een receptie in de countryclub. Later zijn Cal, Gary en Peter Black compagnons geworden. Cal is een financieel genie en het is hem gelukt om een aantal belangrijke bedrijven een contract te laten tekenen bij Remington.' Ze glimlachte. 'Mijn vader gaf ook veel hulp.'

'Ik wil graag met beide Whitehalls praten,' zei Fran. 'Wil je me helpen dat te regelen?' 'Ja, ik wil dat je met ze praat.'

Fran aarzelde. 'Molly, laten we het eens over Annamarie Scalli hebben. Waar is ze nu?'

'Ik heb geen idee. Ik heb begrepen dat de baby geboren is in de zomer na Gary's dood, en ik heb begrepen dat het ter adoptie is afgestaan.'

'Had je enig vermoeden dat Gary een verhouding had met een andere vrouw?'

'Helemaal niet. Ik vertrouwde hem volkomen. Die dag dat ik er achter kwam, was ik boven en pakte de telefoon op om iemand te bellen. Gary was aan het praten en ik zou neergelegd hebben als ik hem niet had horen zeggen: "Annamarie, doe niet zo hysterisch. Ik zal voor je zorgen, en als je besluit de baby te houden, zal ik ook voor hem zorgen." ' 'Hoe klonk hij?'

'Boos en nerveus. Bijna paniekerig.' 'Hoe reageerde Annamarie?'

'Ze zei zoiets als: "Hoe heb ik zo stom kunnen zijn" en hing op.'

'Wat deed jij, Molly?'

'Ik was geschokt en verbijsterd. Ik rende naar beneden. Gary zat hier aan zijn bureau en wilde net weggaan naar zijn werk. Ik had Annamarie in het ziekenhuis ontmoet. Ik confronteerde hem met wat ik had gehoord. Hij gaf meteen toe dat hij iets met haar had gehad, maar hij zei dat het een stomme, onbezonnen zet van hem was geweest en dat hij er ontzettend veel spijt van had. Hij was zowat in tranen en hij smeekte me hem te vergeven. Ik was laaiend. Toen moest hij naar het ziekenhuis. Ik gooide de deur achter hem dicht en dat was de laatste keer dat ik hem levend gezien heb. Geweldige herinnering voor de rest van mijn leven, vind je niet?' 'Je hield van hem, hè?' vroeg Fran.

'Ik hield van hem en vertrouwde hem en geloofde in hem, althans, dat hield ik mezelf voor. Nu ben ik er niet meer zo zeker van; soms betwijfel ik het.' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. 'Wat ik in ieder geval wél weet, is dat ik die avond dat ik terugkwam van de Cape eerder gekwetst en triest was dan boos.' Terwijl Fran naar haar keek kwam er een uitdrukking van diep verdriet in Molly's ogen. Met haar armen tegen haar borst geklemd snikte ze: 'Begrijp je nu waarom ik moet bewijzen dat ik hem niet heb vermoord?' Een paar minuten later ging Fran weg. Haar instinct vertelde haar dat Molly's uitbarsting de sleutel was voor haar zoektocht naar het bewijs van haar onschuld. Dit is simpel, dacht ze. Ze hield van haar man en ze heeft er alles voor over dat iemand haar vertelt dat er een mogelijkheid is dat ze hem niet heeft vermoord. Ik denk dat ze het zich echt niet kan herinneren, maar ik denk nog steeds dat ze het gedaan heeft. Het is verspilling van tijd en geld voor naf-tv om te proberen gerede twijfel aan haar schuld te wekken. Dat is wat ik tegen Gus zal zeggen, dacht ze, maar voor ik dat doe, wil ik eerst zoveel mogelijk over Gary Lasch te weten komen.

In een opwelling maakte ze een omweg op weg naar de Merritt Parkway om langs Lasch Hospital te rijden, dat in de plaats was gekomen van de privékliniek die Jonathan Lasch, Gary's vader, had gesticht. Hier was haar vader naartoe gebracht nadat hij zichzelf had neergeschoten en hier was hij zeven uur later overleden.

Tot haar verbazing was het ziekenhuis nu twee keer zo groot als ze het zich herinnerde. Er was een verkeerslicht buiten de hoofdingang en ze minderde genoeg vaart om het groene licht te missen. Terwijl ze bij het rode licht wachtte bestudeerde ze het gebouw, zag de vleugels die aan het hoofdgebouw waren toegevoegd, het nieuwe gebouw aan de rechterkant van het geheel, de verhoogde parkeergarage. Er ging een steek van pijn door haar heen toen ze het raam zocht van de wachtkamer op de tweede verdieping waaraan ze toen stond te wachten op nieuws over haar vader, terwijl ze intuïtief wist dat hij niet meer gered kon worden. Dit zal een goede plek zijn om heen te gaan en met mensen te praten, dacht Fran. Het licht sprong op groen en vijf minuten later naderde ze de Merritt Parkway. Terwijl ze tussen de snel rijdende verkeersstroom in zuidelijke richting reed, dacht ze aan het feit dat Gary Lasch een verhouding was aangegaan met Annamarie Scalli, een jonge verpleegster in het ziekenhuis, en dat die roekeloze indiscretie hem het leven had gekost.

Maar was dat zijn enige indiscretie geweest? vroeg ze zich plotseling af. Het kon best zijn dat zou blijken dat hij een kolossale fout had gemaakt, net als haar vader, maar dat hij verder de keurige burger, de prima arts en toegewijde gezondheidsverzorger was zoals de mensen die gekend hadden en zoals zij zich hem herinnerden.

Maar misschien ook niet, hield Fran zichzelf voor terwijl ze de grens tussen Connecticut en New York passeerde, ik zit lang genoeg in dit vak om het onverwachte te verwachten.