28
Zaterdagochtend werd Edna Barry met een nerveus gevoel wakker. Vandaag zou die journaliste komen om met haar te praten, en ze moest ervoor zorgen dat Wally niet in de buurt was als Fran Simmons kwam. Hij was al dagen slechtgehumeurd, en sinds hij Molly op de televisie had gezien bleef hij maar zeggen dat hij naar haar toe wilde. Gisteravond had hij aangekondigd dat hij vandaag niet naar de club ging, zoals bijna altijd op zaterdagmorgen. De club, die door Fairfield County werd gerund voor thuiswonende patiënten zoals Wally, was meestal een van de plaatsen waar hij het liefst heen ging.
Ik zal Marta vragen hem bij haar thuis te houden, dacht Edna. Marta Gustafson Jones was al dertig jaar haar buurvrouw. Ze hadden elkaar bijgestaan bij ziekte en toen ze weduwe werden, en Marta was dol op Wally. Ze was een van de weinige mensen die met hem konden omgaan en die hem konden kalmeren als hij overstuur raakte. Toen Fran om elf uur bij Edna aanbelde, was Wally veilig uit de weg, en was Edna in staat om haar redelijk vriendelijk te begroeten en zelfs om haar koffie aan te bieden, die Fran accepteerde. 'Zullen we gewoon in de keuken blijven zitten?' stelde ze voor terwijl ze haar jas losknoopte. 'Zoals u wilt.' Edna was met recht trots op haar smetteloze keuken met de gloednieuwe esdoornhouten eethoek die ze in de uitverkoop had gekocht.
Toen ze zaten viste Fran haar recorder uit haar schoudertas en legde die achteloos op tafel. 'Weet u, mevrouw Barry, ik ben hier omdat ik Molly wil helpen, en ik weet zeker dat u dat ook wilt. Daarom wil ik het gesprek opnemen als u het goed vindt. Misschien komt er iets uit dat Molly kan helpen. Ik weet zeker dat ze er meer en meer van overtuigd begint te raken dat zij niet verantwoordelijk is voor de dood van haar man. Het is zelfs zo dat ze zich van die avond dingen begint te herinneren, een daarvan is dat er iemand anders in huis was toen ze terugkwam van de Cape. Als dat bewezen kan worden, zou dat kunnen betekenen dat haar veroordeling tenietgedaan wordt, of op z'n minst dat het onderzoek heropend wordt. Zou dat niet geweldig zijn?' Edna Barry was bezig water in het koffiezetapparaat te gieten. 'Ja, dat zou zeker geweldig zijn,' zei ze. En toen: 'O, jee.'
Frans ogen vernauwden zich toen ze zag dat mevrouw Barry water op het aanrecht had gemorst. Haar handen beven, dacht Fran. Er is iets in dit alles waar ze zich zorgen over maakt. Ik zag al dat ze nerveus was toen ik haar laatst bij Molly ontmoette en ze was beslist gespannen toen ik haar aan de telefoon had om te vragen of ik vandaag mocht komen.
Terwijl de koffiegeur zich door de keuken begon te verspreiden, deed Fran haar best Edna Barry zover op haar gemak te stellen dat ze haar waakzaamheid zou laten varen. 'Ik heb met Molly op Cranden gezeten,' zei ze. 'Heeft ze u dat verteld?'
'Ja, dat heeft ze.' Edna pakte kopjes en schotels uit de kast en zette die op tafel. Voor ze ging zitten staarde ze over haar bril heen even naar Fran.
Ze denkt aan het schandaal over het bibliotheekfonds, dacht Fran, maar ze schoof dat vervelende gevoel terzijde en ging verder met haar interview. 'Maar ik heb begrepen dat u haar nog veel langer kent?'
'O, ja. ik heb voor haar ouders gewerkt vanaf de tijd dat ze klein was. Die verhuisden naar Florida vlak nadat zij trouwde, en toen ben ik bij haar gaan werken.' 'Dan heeft u dokter Lasch ook goed gekend?' Edna Barry dacht over de vraag na. 'Ik denk dat het antwoord daarop zowel ja als nee moet zijn. Ik werkte daar drie ochtenden in de week. De dokter was altijd al naar zijn werk als ik om negen uur kwam en hij was meestal nog niet thuis als ik om een uur wegging. Maar als Molly een dineetje gaf - wat ze nogal vaak deed - liet ze mij komen om te bedienen en om op te ruimen. Dat waren eigenlijk de enige keren dat ik de dokter en haar samen zag. Als hij er was, was hij altijd heel vriendelijk.'
Fran merkte dat Edna Barry haar lippen stijf op elkaar perste alsof datgene waaraan ze dacht terwijl ze sprak, niet erg prettig was. 'Als u hem en Molly samen zag, kreeg u dan de indruk dat ze gelukkig waren?' vroeg ze. 'Tot aan de dag dat ik binnenkwam en Molly zo van streek was en aan het pakken was om naar de Cape te gaan, heb ik nooit ook maar iets van ruzie gemerkt. Ik moet wel zeggen dat ik voor die dag het gevoel had dat ze met haar tijd geen raad wist. Ze deed een hoop vrijwilligerswerk in de stad, en ik weet dat ze goed kan golfspelen, maar soms zei ze weleens dat ze het miste dat ze geen baan had. Ze heeft natuurlijk ook nogal wat tegenslag gehad. Ze wilde zo graag een gezin stichten, en na haar laatste miskraam leek ze veranderd te zijn, erg stil en teruggetrokken.' Niets van wat Edna Barry vertelde was van enig nut voor Molly, dacht Fran toen ze een halfuur later haar tweede kopje koffie opdronk. Ze had nog maar een paar vragen te stellen, en tot nu toe was de vrouw niet erg toeschietelijk geweest. 'Mevrouw Barry, de alarminstallatie stond niet ingeschakeld toen u die maandag op uw werk kwam, hè?' 'Nee.'
'Heeft u nagekeken of er misschien een deur niet afgesloten was waardoor een indringer binnen had kunnen komen?' 'Alle deuren waren op slot!' Edna Barry's stem werd plotseling vijandig, en haar pupillen werden wijd. Ik heb een gevoelige plek geraakt, dacht Fran, en er is iets dat ze me niet vertelt. 'Hoeveel deuren zijn er in dat huis?' 'Vier,' antwoordde ze zonder nadenken. 'De voordeur en de keukendeur hebben dezelfde sleutel. Dan is er een deur van de huiskamer naar de patio, die kon alleen van binnenuit worden geopend. En de kelderdeur was altijd op slot en vergrendeld.'
'Heeft u die allemaal zelf gecontroleerd?'
'Nee, maar de politie wel, mevrouw Simmons. Waarom praat u niet met hen?'
'Mevrouw Barry, ik twijfel niet aan uw woorden,' zei Fran op verzoenende toon.
Dat leek Edna Barry te kalmeren. Ze zei: 'Die vrijdagmiddag toen ik wegging, heb ik alle deuren gecontroleerd om er zeker van te zijn dat ze afgesloten waren. Dokter Lasch kwam altijd door de voordeur binnen. De vloergrendel was niet vastgezet die maandagochtend, dus tijdens het weekend moet iemand die deur gebruikt hebben.' 'De vloergrendel?'
'Molly zet hem 's avonds altijd vast. De keukendeur was op slot toen ik kwam. Dat weet ik absoluut zeker.' Het bloed steeg Edna Barry naar de wangen. Fran zag dat de vrouw op het punt stond in tranen uit te barsten. Is ze bang omdat ze denkt dat ze misschien vergeten heeft het huis af te sluiten? vroeg ze zich af.
'Ik dank u voor uw hulp, mevrouw Barry, en voor uw gastvrijheid,' zei Fran. 'Ik heb voor het ogenblik genoeg van uw tijd in beslag genomen, maar het kan zijn dat ik u later nog een paar vragen wil stellen, en mogelijk vragen we u als gast in het programma.'
'Ik wil geen gast zijn in het programma.' 'Natuurlijk. Zoals u wilt.' Fran zette de recorder af en stond op om weg te gaan. Bij de deur stelde ze nog een laatste vraag: 'Mevrouw Barry, stel dat er inderdaad iemand anders in huis was op de avond dat dokter Lasch stierf. Weet u of er ooit deursloten zijn veranderd?' 'Niet dat ik weet.'
'Ik ga Molly voorstellen ze alsnog te veranderen. Anders loopt ze misschien het risico dat er een indringer binnenkomt. Vindt u ook niet?'
Nu trok alle kleur uit Edna's gezicht weg. 'Mevrouw Simmons,' zei ze, 'als u gezien had wat ik heb gezien toen ik boven kwam - Molly die op dat bed lag, vol geronnen bloed - zou u weten dat er die avond geen indringer in dat huis is geweest. Houdt u er toch mee op onschuldige mensen narigheid te bezorgen.'
'Welke onschuldige mensen probeer ik dan narigheid te bezorgen, mevrouw Barry?' wilde Fran weten. 'Ik dacht dat ik probeerde een jonge vrouw te helpen haar onschuld aan deze misdaad te bewijzen. Een jonge vrouw die u al jaren kent en die u zegt graag te mogen.'
Mevrouw Barry zei niets, haar lippen vormden een grimmige, rechte lijn toen ze de deur voor Fran openhield. 'We spreken elkaar nog, mevrouw Barry,' zei Fran met een strak gezicht. 'Ik heb zo'n gevoel dat ik nog heel veel vragen voor u heb die beantwoord moeten worden.'