5

‘ Rien ne va plus ,’ zei Heleen met ingehouden lach. Frank speelde het spel mee en schudde meewarig met zijn hoofd.

‘Ongelofelijk,’ stamelde hij. ‘De hele avond op winst gestaan en toch nog het schip in.’

‘Daar zitten we al op.’

‘Jezus, wat een flauwe. Heb je die helemaal zelf bedacht?’

‘Goed hè?’

Hij trok Heleen tegen zich aan en kuste haar teder. Het verlies aan de speeltafel kon hem niets meer schelen.

‘Dit is een ontzettend leuke trouwdag.’

‘Zeker weten,’ beaamde Heleen.

Nagenietend van deze bijzondere dag, liepen ze over het promenadedek van de Columbus. Na het ontbijt hadden ze de ochtend doorgebracht op een medina. Deze overdekte Tunesische markt herbergde een grote variëteit aan verse groente, fruit en toeristische prullaria. Na het verplichte spelletje van eindeloos afdingen, kochten ze uiteindelijk een houten olifant. Voordat het tot een definitieve aankoop kwam, maakte de handelaar met veel poespas duidelijk dat het hier om een handgemaakt beeldje uit de binnenlanden van Afrika ging. Ze knikten gedwee, betaalden de man en slenterden verder.

Daarna maakten ze een wandeling door Sidi Bou Saïd. Een gids begeleidde hen door de karakteristieke straatjes met wit en blauw gekalkte huisjes. Overal waar ze langsliepen, werden ze met een welgemeende glimlach ontvangen. Vermoeid en bezweet keerden ze terug naar de Columbus. Nadat ze een douche hadden genomen, kwam Frank ineens op het idee om naar het casino te gaan. Eerst eten en dan gokken. Het was tenslotte hun trouwdag en voor hetzelfde geld was het geluk op deze bijzondere dag aan hun zijde. Ze besloten om vroeg te dineren. Dan hadden ze de hele avond nog voor zich en konden ze hun tafelgenoten ontlopen. Want met Johnny en Angela hadden ze het wel gehad. Die moesten maar lekker met hun tweetjes mooi, bijdehand en lichtelijk ordinair zijn.

Hun laatste bezoek aan een casino was minstens tien jaar geleden, na een avondje stappen in Amsterdam met zakenrelaties van Frank. Ze waren geen gokkers. Ze genoten vooral van de sfeer van opwinding en nervositeit. De teleurgestelde gezichten als het rouletteballetje op een ander nummer viel, of de totale euforie nadat een juiste kaart werd getrokken waarmee de bank werd verslagen. Het was een wereldje op zich waarin het voor een aantal uren prettig toeven was. Hier op het schip was de sfeer weer anders dan in een regulier casino. Er was meer intimiteit. De bezoekers waren ontspannen en nipten in alle rust van hun champagneglazen die door obers vanaf grote dienbladen werden geserveerd. De croupiers hadden een professionele houding van beschaafde hartelijkheid. Zo bleef de stemming de hele avond aangenaam.

Het eerste uur hadden ze voornamelijk gekeken hoe een Duitser op leeftijd duizenden euro’s aan de roulettetafel verspeelde zonder dat zijn humeur hier zichtbaar onder leed. De man bleef lachen en zijn veel jongere vrouw met knipogen en complimenten overladen. Dat zij minstens evenveel als haar man verloor, scheen de pret niet te kunnen drukken.

Aan de blackjacktafel won een Engelsman stapels fiches. In tegenstelling tot het merendeel van de gasten, kon er bij de corpulente man geen lachje vanaf. Waarschijnlijk een beroepsspeler, volgens Frank. Iemand die met het tellen van kaarten zijn geld verdiende. Waarom hij dat op een cruiseschip deed was Heleen een raadsel, maar het interesseerde haar niet echt.

Uiteindelijk besloot Frank te gaan spelen. Twee stoelen verder dan de Engelsman stond een vrouw op. Hij nam haar plaats in. Hij wisselde voor tweehonderd euro aan fiches en wreef in zijn handen. Het plezier vooraf was leuk, maar het echte spel kon nu beginnen!

Hij had geluk. Hij won het regelmatig van de bank, zodat zijn stapeltje fiches hoger werd. Heleen keek toe en liet zich meeslepen in het spel. Toen de man naast Frank het voor gezien hield, nam zij zonder aarzelen zijn plek in. Frank schoof haar lachend een stapel fiches toe. Tot haar eigen verwondering won ze het eerste spelletje en incasseerde trots haar winst.

Onder het genot van champagne speelden ze anderhalf uur lang blackjack. Aan het eind hadden ze een winst van honderd euro.

Terwijl ze door het casino slenterden, pakte Heleen nog een glas champagne van een dienblad. Ze wilde hun winst en haar bescheiden bijdrage vieren met een paar stevige slokken bubbels. Frank sloeg het glas echter af. Met een vastberaden gezichtsuitdrukking liep hij naar de roulettetafel. Vlak voordat de croupier ‘Rien ne va plus’ riep, zette hij een handvol fiches in op rood.

‘De kleur van de liefde.’

Het balletje viel op zwart.

Frank klapte teleurgesteld in zijn handen. Hij zette weer in op rood. Het balletje viel weer op zwart, waarna de croupier Franks fiches naar zich toe harkte. Dit tafereel herhaalde zich maar liefst vier keer. Frank werd er zichtbaar humeurig van. Toen hij nogmaals zijn portefeuille tevoorschijn wilde halen, greep Heleen in. Zij legde haar hand op zijn arm en keek hem strak aan.

‘Dat lijkt me niet echt verstandig,’ fluisterde ze in zijn oor.

Heel even dacht ze oplaaiende woede in zijn ogen te zien. Maar ze moest het zich verbeeld hebben, want Frank knikte gedwee. ‘Je hebt gelijk.’ Ze liepen nog even rond en hielden het toen voor gezien.

De zee was kalm en pikzwart. Het ruisen van de wind en het kabbelen van de golven waren de enige geluiden. Een stralende sterrenhemel leek een oneindig plafond. Ergens aan de duistere horizon lag Mallorca, de volgende bestemming waar ze twee dagen zouden verblijven.

‘God, wat is dit mooi,’ zei Frank. ‘Hier zou ik…’

‘Gewoon doorlopen,’ siste ze.

Hij keek haar verbaasd aan. ‘Wat…’

‘Angela,’ antwoordde ze kortaf. Ze trok Frank nu met zich mee. ‘Ze zit rechts van ons in een ligstoel.’

‘Nou en? Het is haar goed recht om…’

‘Met een andere vent. En het lijkt alsof ze hem fouilleert.’

Frank kon met moeite zijn lachen onderdrukken. Heleen keek hem verwijtend aan.

‘Wat zit je nou stom te lachen? Dit is toch ongelofelijk? Tijdens een romantische cruise zit ze hier ongegeneerd met een andere kerel te rotzooien!’

Hoewel ze de tortelduifjes al waren gepasseerd, bleven ze tijdens hun niet alledaagse conversatie geforceerd rechtuit kijken.

‘Dan is het dus toch waar,’ zei Frank ineens. De ‘gevarenzone’ lag inmiddels twintig stappen achter hen.

‘Wat is waar?’

‘Dat cruises populair zijn bij mensen die aan partnerruil doen.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Van een collega. Ik dacht dat hij me in de maling nam, maar denk daar nu toch anders over.’

Heleen keek naar de immense sterrenhemel. Een deel van Angela’s gedrag werd hierdoor wel verklaard.

‘Ach, iedereen moet lekker doen wat hij of zij zelf wil,’ zei Frank. ‘Wie zijn wij om een ander om zijn of haar gedrag te veroordelen?’ Hij keek er niet zo ontspannen bij als zijn woorden deden vermoeden.

Heleen dacht eerst dat hij een geintje maakte. Frank Eldering, de rasconservatief die zich in het openbaar altijd van politiek getinte uitspraken onthield, maar diep in zijn hart homohuwelijken, mildere straffen, linkse politiek en alles wat hiernaar neigde helemaal niets vond. Diezelfde Frank kwam nu zo tolerant over. Ze keek hem recht aan. Wat ze zag, kon ze niet onder woorden brengen. Verwarring, daar leek het nog het meeste op. Dat hij ergens mee worstelde. Maar Frank was een daadkrachtig persoon die bijna nooit twijfelde. Als er een probleem ontstond, dan loste hij dit op. Ach, misschien kwam het omdat ze zelf een beetje uit haar doen was, dat ze hier iets achter zocht. Zonder verder op het voorval in te gaan, liepen ze door.