28

De vrouw die de deur opende was een klassieke schoonheid. Ze had halflang zwart haar, hoge jukbeenderen, gitzwarte ogen en een olijfbruine huid. Ze droeg een spijkerbroek en een wit truitje dat haar stevige borsten accentueerde. Heleen constateerde dat deze vrouw lompen kon dragen en er dan nog oogverblindend uit zou zien.

‘Hallo, Heleen,’ zei Romina Castellano meteen in het Engels en met een mysterieuze glimlach die haar witte tanden even liet schitteren. ‘Kom verder.’

Heleen stapte de hal binnen. Ze was overrompeld door deze ontvangst, maar hield haar neutrale gezichtsuitdrukking vast. Gewoon het spel meespelen tot zich een mogelijkheid voordeed om het naar haar hand te zetten. Romina ging haar voor. Ze knikte kort naar het verlengde van de woonkamer.

‘We gaan naar de tuin. Ik wil je voorstellen aan Fernando en David.’

Heleen nam haar tijd. De vriendelijke, bijna ongedwongen uitstraling van deze vrouw moest toneelspel zijn. Romina was op de hoogte van haar komst en had deze ontvangst voorbereid. De schuifpui gaf toegang tot een diepe tuin. Het terras dat aan de woonkamer grensde was van donkerrood marmer. De vier afgetrapte stoelen en een wankele tafel maakten een wat armoedige indruk. Tussen de bomen en struiken door zag Heleen dat aan het eind van de tuin een houten schuurtje stond.

‘Ga toch zitten,’ zei Romina overdreven vriendelijk. Voordat Heleen de kans kreeg te antwoorden dat zij hier niet voor de gezelligheid was gekomen, bewoog er iets achter een struik. Een klein ventje kwam op haar afgelopen.

‘Dat is mijn zoon David,’ meldde Romina. ‘Hij is drie jaar oud en vindt het heerlijk om ’s avonds in de tuin te spelen. Dan is het lekker koel.’

David keek Heleen schichtig aan en liep met gespreide armen naar zijn moeder.

‘Mama.’ Hij was schattig. Romina tilde hem op.

‘Dit is Heleen, David. Wees eens beleefd en zeg haar gedag.’

David had zijn gezichtje in Romina’s schouder gedrukt en leek niet van plan om aan de wens van zijn moeder te voldoen. Zijn nieuwsgierigheid won het echter van zijn schuchterheid. Hij tilde zijn hoofd op en keek Heleen aan met een schuine blik.

‘ Hola ,’ fluisterde hij verlegen.

‘Hallo, David…’ De zin die ze in het Engels wilde zeggen bleef in haar keel steken. Gebiologeerd keek ze naar het lieve gezichtje van het driejarige jochie. Dit was geen volbloed Spaans kind. Zijn haar was donker maar het pigment van zijn huid was beduidend lichter dan dat van zijn moeder. Wat Heleen echter volledig in een greep hield waren zijn ogen. Die herkende ze. De oogopslag trok haar terug in het verleden.

‘Ga maar in je kamer spelen,’ zei Romina. Ze draaide zich om en zette David weer op de grond.

‘Mama komt zo.’

Heleen probeerde nog een blik in de ogen van het kind te werpen. Die werd haar niet gegund, omdat het kleine mannetje rechtstreeks de woonkamer inliep, waardoor ze hem alleen van achteren kon zien. Voordat ze het speciale moment van zojuist op zich kon laten inwerken, werd haar aandacht getrokken door het gepiep van scharnieren. De deur van het tuinhuisje werd geopend. Een forse man met een grijze baard en donkere zonnebril liep rustig haar kant op. Onder zijn baseballpet zat een warrige, grijze haardos waarvan de weerbarstige punten alle kanten opstonden. Hij droeg een driekwart broek en een flanellen overhemd waaronder de contouren van een flinke buik zichtbaar waren.

Enkele meters van het terras vandaan hield hij zijn pas in. Hij deed zijn pet en zonnebril af, keek haar recht aan en glimlachte breeduit.

‘Dag, Heleen.’

Haar hartslag stopte. Haar mond zakte halfopen. De ontzetting sloeg door op haar spieren die verstijfden. Bewegingloos keek ze naar haar echtgenoot die een metamorfose had ondergaan.

‘Frank?’ was het enige wat ze wist uit te brengen. Ze voelde een stekende pijn en daarna niets meer.