40

Heleen pakte nog een olijf. Ze kauwde er voorzichtig op. De harde pit legde ze in een bakje dat naast haar salade stond. Dit was de laatste, nam ze zichzelf voor. Olijven waren verslavend. Althans, deze olijven. Zo van de boom, daar konden de potjes in Nederland niet tegenop.

Fruit, groente, noten, alles was vers. Was het niet uit je eigen boomgaard, dan had de buurman wel ergens een stuk grond waar de producten groeiden. Ook op de lokale markten vond je de heerlijkste waren. Vis, bijvoorbeeld. Zelfs het vlees smaakte hier beter, voller. Al kon dat laatste ook door haar liefde voor de omgeving komen. De laatste maanden had ze toch een beetje op een roze wolk geleefd. Zo eerlijk moest ze wel zijn.

Ze noemde zichzelf weleens een villavluchteling. Ze had een rigoureuze stap gezet. Van een leuke, moderne woning naar een verouderde, vrijstaande villa met een inrichting die dateerde uit de vorige eeuw. Toch was het een gouden zet geweest. Ze was gelukkig op een pure manier, die losstond van geld of bezit. Dit intense gevoel van levenslust koesterde ze elke dag weer.

Heleen ruimde de tafel af en liep naar binnen. Ze leegde haar bord en de schalen boven de vuilnisemmer en deed de kleine vaat met de Franse slag. Schoon was schoon, het hoefde niet te glimmen en afdrogen was ook niet nodig, dat ging vanzelf. Ze pakte een fles rode wijn en een glas en liep op haar gemak terug naar de patio. Ze dronk tegenwoordig twee glazen rode wijn per avond. De schemering duurde vrij kort. Van die overgang tussen licht en donker wilde ze genieten. Vogels zochten een plekje, nachtdieren ontwaakten uit hun slaap en het wild scharrelde door de heuvels. Op dit plekje van de aardbodem had de natuur op elk uur van de dag wel wat interessants te bieden.

Terwijl ze ging zitten en zichzelf wijn inschonk, overdacht ze hoe goed ze de rechtszaken door was gekomen. Ondanks alle ellende, was ze ten goede veranderd. Ze was sterker geworden.

Het eerste proces had zich in Nice afgespeeld. Ze was door het Openbaar Ministerie opgeroepen als getuige. In een achterzaal van het paleis van justitie legde zij haar verklaring af. De rechter, de officier van justitie en Castellano’s advocaat stelden vragen waarop zij naar waarheid antwoordde. Een tolk vertaalde haar woorden in het Frans.

Al die tijd had Jorge Castellano recht voor zich uit gekeken. De blik in zijn ogen was leeg. De agressieve drugsgebruiker was een willoos hoopje mens. Voorafgaand aan het proces had ze de oude Jorge Castellano voor zich gezien. De man die ze haatte. De persoon die nu in de beklaagdenbank zat straalde niets van die agressie uit. Uit zijn houding bleek eerder dat hij spijt had van zijn daden.

Maar ze voelde geen medelijden met hem. Castellano had haar veel leed berokkend en moest daarvoor boeten.

In een eerder stadium had hij een volledige bekentenis over zijn aandeel in de fraude afgelegd. Op aandringen van zijn zus en aanstaande zwager had hij Gautier een overdosis toegediend. Hierbij had hij uitdrukkelijk verklaard dat de druk die zij op hem uitoefenden enorm was geweest. Zo erg zelfs, dat hij voor zijn eigen leven had gevreesd als hij de executie niet zou uitvoeren. Zijn zus en haar vriend Frank waren meedogenloos. Ook had hij de poging tot moord op Heleen van Rijnsburg, waartoe hij ook door Frank en zijn zus was aangezet, bekend.

Op één punt na, was de zaak tegen Castellano rond. Hij bleef zwijgen over de vindplaats van het geld.

Twee weken later deed de rechtbank uitspraak. Ze was zelf na het proces naar Nederland teruggekeerd. Ze had genoeg gezien en gehoord. Jorge Castellano zou hoe dan ook worden veroordeeld tot een hoge straf. Om nogmaals naar Frankijk af te reizen voor de uitspraak zag ze niet zitten. Christian en Etienne woonden in de buurt en namen de honneurs waar. Die hadden haar gebeld en gezegd dat Jorge Castellano veroordeeld werd tot een levenslange gevangenisstraf. In zijn toelichting verduidelijkte de rechter dat het hof de moord met voorbedachten rade op Vincent Gautier zwaar liet wegen en mede hierdoor had besloten tot het opleggen van de maximale straf. Castellano was na deze uitspraak in woede uitgebarsten.

Terwijl hij werd weggeleid, had Castellano geschreeuwd dat hij in opdracht had gehandeld. De hoogte van de straf was volgens hem belachelijk.

Christian en Etienne hadden het uitstapje naar het paleis van justitie niet voor herhaling vatbaar gevonden. Volgens hen was de sfeer rond het proces buitengewoon deprimerend geweest.

Het proces tegen Frank en Romina vond plaats in Gerona. Op aanraden van haar advocaat was ze een week eerder naar Spanje vertrokken en ze zou daar tot na de uitspraak blijven. Hiermee ontliep ze de media in Nederland die in aanloop naar het proces ongetwijfeld weer contact met haar zou opnemen. Later hoorde ze van Alex dat het inderdaad had gewemeld van de cameraploegen in de straat.

Voordat dit proces van start zou gaan, had ze nogmaals een afspraak met de eigenaar van haar droomhuis gemaakt. Tot haar genoegen was het huis nog niet verkocht en bleek de man stukken toegeeflijker. Hij had over haar voorstel nagedacht. De onderhandelingen verliepen in een gemoedelijke sfeer. Ze kwamen tot een mondelinge overeenkomst die door zijn advocaat op papier zou worden gezet. Ondanks haar groeiende enthousiasme, had ze haar hoofd koel gehouden en een maand bedenktijd bedongen.

Het proces van Frank en Romina had in Spanje ook veel aandacht van de media getrokken. Door de geblindeerde ruiten van de politiebus had ze gezien hoe ratelende reporters en duwende cameramensen voor het gerechtshof post hadden gevat. Tot haar opluchting was ze door een zijdeur naar binnen geloodst, zodat niemand haar met vragen lastig kon vallen. Onder begeleiding van een rechercheur die in Blanes aan de zaak had gewerkt, had ze in een zaaltje achteraf plaatsgenomen totdat een bode haar was komen halen.

In de rechtszaal aangekomen zag ze Frank en Romina naast elkaar, geflankeerd door hun advocaten, op een bank zitten. De maanden in de cel hadden Frank jaren ouder gemaakt. Zijn baard en overtollige vet waren verdwenen. Zijn natuurlijke haarkleur was terug, afgezien van wat grijze tinten hier en daar. Zijn gezicht werd getekend door diepe lijnen, waardoor hij er afgepeigerd uitzag.

Romina had er daarentegen uitgezien als een model voor een glossy magazine die geheel buiten haar schuld om in een onverkwikkelijke zaak terecht was gekomen. Het eenvoudige truitje dat ze droeg stond haar beeldig en haar kapsel was onberispelijk. In tegenstelling tot Frank, die tijdens de sporadische momenten dat hij zijn gebogen hoofd optilde een diepongelukkige blik de zaal inzond, keek Romina met opgeheven hoofd naar de aanwezigen. Uit haar lichaamstaal en uitspraken sprak oprechte verwondering over de hele zaak en hoe zij behandeld werd. Ze was teruggekomen op haar eerste bekentenissen die volgens haar onder druk tot stand waren gekomen. Alles was buiten haar medeweten om bekokstoofd en uitgevoerd. Zij was geen verdachte, maar slachtoffer van de omstandigheden. Geld had ze nooit ontvangen.

Nadat Heleen de vragen van de rechterlijke macht had beantwoord, begeleidde de bode haar naar de gang. Toen hij de deur van de rechtszaal achter zich sloot, was er een hele last van haar af gevallen. Het zat erop. Zij had gedaan wat ze moest doen. Anderen namen het nu over.

Toen ze de gang was ingelopen, hoorde ze hoe de deur van de rechtszaal werd geopend. Het getik van hakken volgde haar. Ze was blijven staan en had zich omgedraaid. Een vrouw in een zwart mantelpakje kwam met zelfverzekerde tred op haar af. Ze had zwart haar en een vrij grof postuur. De hoge jukbeenderen gaven haar gezicht een bepaalde fijnheid die haar lichaam ontbeerde.

Ze had haar hand uitgestoken.

‘Dag mevrouw Van Rijnsburg. Mijn naam is Ana Castellano. Ik ben de zus van Romina, maar laat ik meteen zeggen dat mijn zus en ik niet op vriendschappelijke voet staan.’

Heleen had even nodig om de expliciete context van de rap gesproken woorden tot zich te laten doordringen. Daarna had ze twijfelend de hand van Ana geschud.

‘Ik begrijp dat ik u overval,’ was Ana verdergegaan. Ze haalde een visite-kaartje uit haar handtas en overhandigde dit.

‘Ik zou het waarderen als u de komende dagen contact met mij opneemt. Als familielid van Romina en opvoeder van David ben ik erg geïnteresseerd in uw verhaal.’ Ze schudde met haar hoofd. Uit haar houding sprak verontwaardiging en berusting.

‘Romina heeft haar hele leven lang mensen gekwetst. Wat u is aangedaan slaat echter alles. Het spijt me dat het u is overkomen.’

Heleen had even niet geweten wat ze moest antwoorden. Het eerste wat in haar op was gekomen was een stamelend ‘Dank u wel.’

‘Ze heeft mijn broer hierin mee gezogen. Hij is echt geen slecht mens. Beïnvloedbaar en gek op geld, dat wel. In een roes van drugs en fantasieën over het grote geld heeft hij die misdaden begaan. Daarvoor moet hij nu een hoge prijs betalen.’ Ze sloot even haar ogen. ‘Ik was ook bij het proces in Nice. Daar kon ik niet de moed opbrengen om u aan te spreken.’

Achter haar verliet iemand de rechtszaal.

‘Ik moet nu terug. Neem alstublieft contact met me op,’ zei Ana.