38

De zon daalde. De oranje bal zakte langzaam achter de horizon. Een purperen gloed gleed over de Middellandse Zee. Heleen zuchtte. Dit was haar favoriete schouwspel. Het bleef fascinerend om te zien hoe elke zonsondergang haar eigen nuances kende en een uniek kleuren-ensemble vormde. Een groter contrast met het Noord-Brabantse landschap was nauwelijks voorstelbaar.

Een zachte windvlaag kondigde het begin van de avond aan. Ook het zingen van de krekels begon op gang te komen. De afgelopen tijd was haar eigen ritme parallel gaan lopen met dat van haar omgeving. Ze stond vroeg op, als de zon net op was, deed tijdens de verzengende middaghitte een dutje en ging naar bed als de eerste sterrenglinstering de hemel verlichtte.

De warmte bleef in en rond het huis hangen, waardoor ze geen trek had in een stevige maaltijd. Ze hield het op een gemengde salade van tomaten, komkommer, sla, maïs, een beetje dressing en een fijngesneden ui. Lekker fris en gezond.

Terwijl ze de ingrediënten bij elkaar zocht, viel haar oog op een plasje water in de gootsteen. Aan de kraan hing een druppel. Hij werd groter tot hij de massa van zichzelf niet meer leek te kunnen dragen en viel. Een nieuwe druppel bolde op en viel. Elke drie seconden klonk een zacht getik. Heleen controleerde of de kraan goed dichtgedraaid was. Dat was zo, dus er moest een lek zijn. Ze haalde nonchalant haar schouders op. Maak je niet druk, morgen is er weer een dag. Mañana was het toverwoord in Spanje. Daarmee streek je onverwachte problemen ter plekke glad.

Had ze ooit kunnen vermoeden dat ze zo losjes over dingen kon denken die ze in Nederland meteen op een prioriteitenlijstje zou hebben ge-plaatst? Een lekkende kraan, meteen de loodgieter bellen. Kunt u vandaag nog komen, meneer? Dit heeft echt haast. O, u kunt pas morgen? Jeetje, wat vervelend. Dat druppelen irriteert me namelijk mateloos!

Ze moest om zichzelf lachen. De maanden in Spanje hadden haar stukken losser gemaakt. Alles komt goed. En als dat vandaag niet gebeurt, dan zal het morgen wel lukken. Nieuwe dag, nieuwe kansen.

Eigenlijk had ze die houding vorig jaar op de terugreis naar Nederland al een beetje gehad, al dacht ze toen nog dat het door de vermoeidheid kwam na alles wat er gebeurd was. Tijdens die urenlange rit was haar fantasie behoorlijk met haar op de loop gegaan. Terwijl de kilometers onder haar door gleden, had ze haar leven zoals ze dat kende onder de loep genomen. Dat bestond niet meer. Ze moest weer helemaal van voren af aan beginnen. De weg naar Eindhoven was nog lang en haar gedachten waren afgedwaald naar het huis dat ze net buiten Blanes te koop had zien staan. De ligging was geweldig. Vrijstaand met uitzicht op zee. Een schitterende locatie die in geen enkele reisgids zou misstaan.

Ze was daarentegen realistisch genoeg geweest om de nadelen te zien. Wat had ze in Spanje te zoeken? Op een plek in de buurt van Franks liefdesnestje! Helemaal alleen, zonder familie en vrienden tussen de fruitbomen. Nota bene in de omgeving van een zee waarin ze bijna was verdronken! En daar kwam de verwaarloosde staat van het huis nog bij. Financieel zou ze het wel kunnen trekken, maar emotioneel niet. Dacht ze. Haar wortels lagen in Nederland. Daar had ze een bestaan opgebouwd. Al had ze zich wel afgevraagd wat daar nu nog van over was.

Wat als ze haar leven in Nederland kon achterlaten, haar demonen in Spanje kon bestrijden en op die manier dit trauma zou kunnen verwerken? Ze had er zo genoeg van gekregen om haar leven om dat van anderen te laten draaien. Daar werd alleen maar misbruik van gemaakt. Dat had ze nu wel geleerd. Dus als ze een ploegje bouwvakkers aan het werk zou zetten? In een mum van tijd waren de scheuren in de muren verholpen. Een schilder krabde er snel de bladderende verf van af en voorzag de buitenkant in recordtempo van de crèmekleur waarop zij zo dol was. Een viertal hoveniers raasde met harken en spuitbussen door de boomgaard. Het onkruid verging en de fruitvliegjes verlieten de sinaasappelbomen. Het paradijsje dat zij voor ogen had kwam tot leven…

Ze had genoten van haar wilde ideeën. Al had ze zichzelf meerdere keren afgevraagd in hoeverre het haalbaar zou zijn. Of ze werkelijk het lef zou hebben om in Spanje te gaan wonen en het huis in een klein kasteeltje om te toveren. Maar waar een wil is, is een weg…

De reis was voorspoedig verlopen. Na een smakeloze maaltijd in een wegrestaurant had ze besloten om in één keer door naar Nederland te rijden. Gebroken had ze haar auto in het holst van de nacht voor haar deur geparkeerd. Missie geslaagd. Uitgeput was ze tussen de lakens van haar eigen bed gekropen.

Na een bak sterke koffie was de dag waar ze zo tegen op had gezien begonnen. Het was rustig in de buurt. Op z’n tijd reed er een auto langs of passeerde er een fietser. De postbode had twee brieven bezorgd. Ze lagen op de deurmat. Zo te zien waren het bankafschriften.

Er waren drie berichten ingesproken. Haar moeder en Jurgen vroegen of ze wilde bellen als ze was aangekomen. Ze klonken bezorgd. Het derde bericht was van Peter Redderswaal. Hij vroeg haar met klem zo spoedig mogelijk contact op te nemen.

Als eerste had ze haar moeder en Jurgen gerustgesteld. Ze had een goede reis achter de rug, maar was wel doodop. Ze had beloofd om morgen weer te bellen om een afspraak te maken zodat ze elkaar snel zouden zien. Jurgen was akkoord gegaan. Haar moeder had direct willen komen, maar ze had haar af weten te wimpelen.

Daarna had ze Peter gebeld. Hij was blij geweest van haar te horen en wilde haar onder vier ogen spreken. Het liefst dezelfde dag nog. Ze hadden die middag om drie uur bij haar thuis afgesproken.

In de tussentijd sprak ze met haar nieuwe vrienden uit Nice. Bernadette was thuis aan het werk en was tijdens haar verslag van de ene in de andere verbazing gevallen: ‘Te bizar voor woorden.’ Tegen het eind van het gesprek had Heleen de Française nogmaals bedankt voor haar hulp. Zonder haar inzet was de waarheid nooit aan het licht gekomen. Bernadette had het weggewuifd. Ze spraken af om in contact te blijven.

Daarna had ze Christian en Etienne gebeld. Christian herstelde thuis van de ontwrichte schouder. Etienne was gewoon op zijn werk.

Christians reactie was dezelfde als die van Bernadette. Terwijl zij wederom het verhaal van de kelder en de boot vertelde, gromde hij verontwaardigd. Toen ze haar verhaal beëindigde, meldde Christian nog dat ze telefoontjes van vrienden uit de scene hadden gekregen over Vincent Gautier. De maanden voor zijn dood had Gautier zich geprofileerd als een big spender. Hij was een regelmatige gast in de casino’s aan de kust geweest en had in bars en clubs met geld gestrooid. Hij pochte openlijk over miljoenen euro’s die bij hem waren binnengestroomd en zijn kick om dit bedrag er zo snel mogelijk doorheen te jagen.

Ze had de informatie opgeslagen en had hem bedankt voor al zijn inspanningen. Nadat ze ook hem had beloofd contact te houden en Etienne later te bellen, hing ze op. In de wetenschap dat haar nog een moeilijk telefoontje wachtte, was ze eerst naar de keuken gelopen om een boterham te smeren.

Het was vroeg in de ochtend in New York geweest. Een tijdstip waarop Monique al uit de veren was. Ze werkte bij een bank op Wall Street en moest daarvoor minstens een uur reizen. Heleen had getwijfeld of Monique wel naar haar werk zou gaan. Ze had zich gerealiseerd dat ze op het punt stond de dag van haar schoonzuster te vergallen.

Monique reageerde zoals ze had verwacht. Eerst vol ongeloof en daarna woedend, vooral op Heleen. Of ze soms aan de medicijnen zat of aan een delirium leed. Ze weigerde nog langer naar de drek te luisteren die over haar broer werd uitgestort.

Omdat ze zichzelf had voorbereid op deze reactie, was Heleen kalm gebleven. Ze had Monique laten uitrazen en somde zo stoïcijns mogelijk de feiten op. Ook beschreef ze haar belevenissen, soms tot in detail. Monique werd stiller, het besef was langzaam tot haar doorgedrongen dat haar broer onvergeeflijke fouten had begaan. Tegen het eind van het gesprek had ze Monique het telefoonnummer van de rechercheur gegeven die in Blanes het onderzoeksteam leidde. Vanwege hun familieband zou hij waarschijnlijk aanvullende informatie geven en het relaas bevestigen.

Toen ze de verbinding met New York had verbroken, voelde ze zich neerslachtig. Dit had Monique niet verdiend. Ze was altijd gek op haar broer geweest en dit moest een enorme klap voor haar zijn. Heleen hoopte dat hun relatie in de toekomst goed zou blijven, maar had daarover gemengde gevoelens. Ondanks alles bleef Frank toch Moniques broer…

Stipt op de afgesproken tijd had Peter aangebeld. Hij groette haar hartelijk, maar toch ook een beetje onzeker. Door de berichten die hij rond deze zaak had gehoord wist hij niet precies wat hij nu wel en niet moest geloven. Daarom was het goed dat ze nu konden bijpraten.

Eerst had hij de vragen gesteld en zij geantwoord. Daarna had Peter verteld over de impact die de informatie vanuit Spanje op de bedrijfsleiding had gehad. De eerste berichten over Franks arrestatie waren via het verzekeringsbedrijf in Marseille binnengedruppeld. Verbijstering was overgegaan in woede. Toch had men elkaar op het hart gedrukt het hoofd koel te houden. Haar kant van het verhaal was erg belangrijk om erachter te komen wat er nu precies was gebeurd . Nu hij het verhaal uit de eerste hand had vernomen, vertelde Peter over een gesprek dat hij met het management van Franks werkgever had gevoerd. Iedereen was het erover eens geweest dat dit een tragische situatie met financiële consequenties was. En er was sprake van een strafrechtelijke situatie. Dat alles maakte de zaak en de benodigde formaliteiten tot een lang en ingewikkeld proces. Hij had haar dringend verzocht om tot die tijd de pers niet te woord te staan.

‘Welke pers?’ had ze gevraagd.

‘Het is een kwestie van tijd voordat ze hier op de stoep staan,’ had hij somber geantwoord.