25

Heleen nam een slok uit het blikje Red Bull dat ze bij het tankstation had gekocht. Het drankje moest de slaap verdrijven en voor nieuwe energie zorgen. Volgens haar navigatiesysteem had ze nog vier uur rijden voor de boeg voordat ze bij de grens van Spanje haar auto aan de kant mocht zetten. Dan kon ze eindelijk haar ogen sluiten en de rust nemen waar haar lichaam zo aan toe was.

Ze voelde zich in Frankrijk opgejaagd en wilde dit land zo snel mogelijk verlaten. In Spanje zou ze even rust nemen en nadenken over hoe ze verder moest.

Ze beleefde de nachtmerrie in Castellano’s appartement steeds opnieuw, als een open wond die maar bleef bloeden. De beelden leken op haar netvlies gekrast, onuitwisbaar. Er was nu nog maar één ding dat haar voortdreef: angst.

In haar achteruitkijkspiegeltje zag ze hoe de koplampen snel dichterbij kwamen. Op dit tijdstip was het zelfs op de Zuid-Franse snelwegen rustig, zodat ze het verkeer goed in de gaten kon houden. De koplampen van andere auto’s waren de ogen van de vijand. Of van de politie die nu ongetwijfeld naar haar op zoek was. Opeens doemde een auto achter haar op. De sportwagen zoefde met hoge snelheid langs haar heen. Opgelucht keek ze weer in haar spiegels. Het asfalt achter haar bleef leeg.

Haar kleine overwinning in Castellano’s appartement, waaruit ze wat meer moed voor haar vlucht had willen halen, kon niet voorkomen dat ze continu nerveus bleef. Uit machteloosheid sloeg ze op het stuur. Ze schudde vertwijfeld met haar hoofd. Wat is dit toch voor een onzin? dacht ze. Ik voel me opgejaagd? Ik? Wie is hier eigenlijk de misdadiger? Ik, of Castellano die mij met dat smerige goedje probeerde te injecteren? Nou dan!

Het schijnsel van een naderende auto in haar achteruitkijkspiegeltje werd feller. Ze kneep haar oogleden samen. De koplampen stormden op haar af. Toen de wagen haar voorbij reed, zag ze in een flits het gezicht van de passagier. Het was een jongeman met een donkere huidskleur. Hij droeg een baseballpet.

Achter haar verscheen een blauw zwaailicht. O god, zie je wel. De politie-auto kwam snel naderbij. Haar eerste reactie was om het gaspedaal in te drukken. Ze wilde liever vluchten dan lijdzaam afwachten. Kijk maar wat het haar in Nice had opgeleverd. Als ze daar passief was gebleven, zou ze nu hoogstwaarschijnlijk dood zijn geweest. Maar vluchten voor de politie had totaal geen zin. Ze zou zich waarschijnlijk te pletter rijden of alsnog gepakt worden.

Ze bleef dezelfde snelheid aanhouden en wachtte tot de agenten voor haar kwamen rijden en haar naar de kant zouden dirigeren.

De politiewagen vloog haar voorbij en bleef op de linkerbaan rijden. Terwijl ze zag hoe de zwaailichten door de omgeving werden opgeslokt, bonkte haar hart in haar keel. Haar mond was kurkdroog en haar keel voelde als schuurpapier. Ze nam snel een slok van de energiedrank.

Even later passeerde ze de snelheidsduivel die door de politie was aangehouden. In het spookachtige decor van zwaailichten en zaklantaarns zag ze twee jongemannen wijdbeens tegen de voorkant van de sportwagen staan. Terwijl de agenten hen fouilleerden, hielden ze hun handen stijf op de motorkap.

Heleen reed door. Ondanks dat het haar nu wel duidelijk was dat de politie nog geen rol speelde, bleef ze nerveus.

Ergens aan de horizon loerde het gevaar. Wie daar aan de touwtjes trok, wist ze niet. Hierover nadenken had nu geen zin. Lichamelijk en geestelijk was ze op. Ze zette de radio aan. Het was drie uur ’s nachts. Tot aan de grens zou ze luisteren naar vertrouwde rocksongs en onbekende chansons. Haar hoofd moest leeg. In Spanje zou ze meteen een slaapplaats zoeken. Uitrusten, in de middag opstaan, een fatsoenlijk maal eten en dan pas proberen te evalueren. Ze zou de volgende confrontatie in Blanes aangaan. Morgen. Luid begon ze met Oasis mee te zingen.