9

‘Hou je haaks, lieverd.’

‘Ik doe mijn best, mam.’

Trudy van Rijnsburg omhelsde haar dochter innig.

‘Geef de hoop nooit op,’ fluisterde ze in Heleens oor. ‘Wonderen bestaan.’

Heleen maakte zich voorzichtig los uit de omhelzing en knikte plichtmatig.

‘Ik heb nog nooit zo om een wonder zitten springen.’ Hoewel het niet haar bedoeling was om een cynische opmerking te maken, klonk het wel zo. Het venijn dat uit de laatste zin sprak leek volledig langs haar moeder heen te gaan. Of die liet het voor wat het was.

Ze opende de voordeur. Een windvlaag gierde door de hal. Deze aankondiging van de herfst bezorgde Heleen een koude rilling. Haar moeder deed twee stappen, draaide zich om en keek Heleen doordringend aan. Haar blik was een mengeling van liefde, hoop en standvastigheid.

‘Als de nood het hoogst is…’ In plaats van de zin af te maken, sloot ze even haar ogen en knikte haar dochter bemoedigend toe.

‘Ik weet het mam. Ik… hoop het.’

‘Vertrouwen, schat. Alles draait om vertrouwen.’ Hierna draaide ze zich om en liep naar haar auto die recht voor het huis stond geparkeerd. Voordat ze instapte zwaaide ze en riep: ‘Ik bel je deze week nog.’

‘Bedankt voor het bezoek,’ antwoordde Heleen. Ze sloot snel de deur en zwaaide haar moeder uit vanachter het raam van de woonkamer. Toen de achterlichten uit het zicht verdwenen, sloot ze de gordijnen. Ze liep naar de keuken om koffie te zetten. Ze had behoefte aan de vertrouwde handeling en de geur van vers gezette koffie. Dat het al na tienen was maakte niet uit. Sinds Franks verdwijning deed ze ’s nachts toch nauwelijks een oog dicht. Terwijl ze voor zichzelf inschonk, dacht ze terug aan het gesprek met haar moeder.

Met de hete mok in haar hand liep ze terug naar de woonkamer. De stoel waarop haar moeder daarnet nog had gezeten was leeg. De plotselinge confrontatie met een leeg huis benauwde haar. Ze nam plaats op de bank en haalde diep adem. Na die helse nacht in het hotel in Barcelona had ze langzaam maar zeker een soort verlatingsangst ontwikkeld. Nadat familie of vrienden waren opgestapt, vloog de eenzaamheid haar regelmatig naar de keel. Het kon ook zomaar gebeuren wanneer een hond in haar voortuin pieste en ervandoor ging, dan bleef ze weleens in tranen achter. Het sloeg helemaal nergens op, wist ze. En toch gebeurde het. Keer op keer.

Na Franks verdwijning was de toch al hechte band met haar moeder sterker geworden. Vroeger zagen ze elkaar hooguit eenmaal in de twee weken, nu was dat tweemaal per week. Meestal kwam haar moeder naar haar toe. Met haar 67 jaar was ze nog een kwieke vrouw, die midden in het leven stond en haar hand niet omdraaide voor een ritje naar Eindhoven.

Heleen glimlachte meewarig. Ze was het vaak met haar moeder oneens, maar had heel veel respect voor haar. Na de dood van haar vader, vijf jaar geleden, had ze een kortstondige periode van rouw achter zich gelaten en was een nieuw leven begonnen. Ze stortte zich op vrijwilligerswerk en was vaker buitenshuis te vinden dan de jaren daarvoor het geval was geweest. Naast de talloze comités waar ze in zat, nam ook het katholieke geloof veel van haar tijd in beslag. Tijdens haar huwelijk had de kerk en alle activiteiten die daarmee samenhingen op een laag pitje gestaan. Heleens vader was verre van rooms, herinnerde ze zich. Om de harmonie in hun huwelijk te bewaren, was haar moeder bereid geweest om op dit punt water bij de wijn te doen. Iets waar ze tegenover haar twee kinderen nooit moeilijk over had gedaan. Om een huwelijk goed te houden moest je tenslotte geven en nemen.

Blijkbaar had het toch anders gelegen, realiseerde Heleen zich na haar vaders dood. Het leek haar tamelijk onmogelijk om ineens volop in de Heer te zijn als je er jarenlang weinig tot geen interesse voor had getoond.

‘Zogenaamd, dan,’ mompelde ze. Hierna haalde ze haar schouders op. Het zal wel, dacht ze. Als haar moeder zich hierbij lekker voelde, moest ze het vooral doen. Halfelf. Ze zette de televisie aan en zapte doelloos. Film, documentaire, quiz. Geluid en beelden gingen langs haar heen. Het was niet meer of minder dan mechanisch gezelschap dat ze elk gewenst moment kon lozen. Ze legde de afstandsbediening neer en sloot haar ogen.

Om middernacht ging ze naar boven. Ze poetste haar tanden, kleedde zich om, stapte in het tweepersoonsbed en sloeg de roman open. Tot halftwee ondernam ze pogingen om de dansende woorden tot zinnen om te smelten en ook nog iets van een verhaallijn te begrijpen. Toen dit een onmogelijke opgave bleek, legde ze het boek weer op het nachtkastje.

Het ging niet. Lezen niet, slapen niet, leven… Talloze vragen en zorgen maalden door haar hoofd. Pas tegen de ochtend viel ze in slaap.