48

Het ging zo goed, dacht Heleen. Misschien was het weglopen van de feiten of uitstel van executie, maar tot nu toe werkte de dagelijkse routine rustgevend. Die kalmte was ze nu kwijt. Sterker nog, de zenuwen hadden door haar lichaam gegierd na het telefoontje van Monique.

Na een doorwaakte nacht had ze de knoop doorgehakt. Ze zou zich de komende dagen uitsluitend op David concentreren, hem een heerlijke tijd bezorgen. Als ze hem weer naar Ana terugbracht, zou ze met haar vriendin gaan praten. Dat moment was vroeg genoeg voor een evaluatie van de gebeurtenissen. In het ergste geval ging Ana door het lint, wat het einde van hun vriendschap zou kunnen betekenen. Hoewel ze de kans hierop gering achtte, had ze het toch ingecalculeerd. Gisteren had ze met David door de boomgaard gestruind, dvd’s gekeken en kaartspelletjes gespeeld. Laat in de middag had Ana gebeld om te horen of iedereen het nog naar zijn zin had. Toen dit het geval bleek, had ze met haar neefje gesproken. Deze conversatie was geen lang leven beschoren, aangezien David nadrukkelijk meldde dat hij verder wilde met kaartspelletjes. Tegen halfnegen had hij uitgeput in zijn bed gelegen en tot de volgende morgen acht uur geslapen.

Het telefoontje kwam anderhalf uur later. Juan Benitez was een van de rechercheurs uit Blanes die aan haar zaak had gewerkt. Hij vroeg haar om deze ochtend nog op het politiebureau te komen. De resolute ondertoon in zijn vriendelijke stem gaf aan dat het belangrijk was. Ze zegde onmiddellijk toe en verbrak de verbinding.

Vanaf dat moment was het over met de innerlijke rust. De onzekerheid over het onderwerp dat Benitez met haar wilde bespreken, knaagde aan haar. Het leek niet heel erg waarschijnlijk dat hij haar naar het bureau liet komen om over Franks zelfmoord te praten. En toch was ze bang voor een beschuldiging. Het was aannemelijk dat Frank zich om de foto’s had verhangen.

Een officier van justitie zou kunnen beweren dat de foto’s door haar waren verzonden met de bedoeling hem diep te kwetsen. Hem in een vlaag van waanzin aan te zetten tot iets onherroepelijks. Een oud gezegde luidde immers: wraak is een gerecht dat koud wordt opgediend. In dat geval kon haar moord met voorbedachten rade ten laste worden gelegd. Ze draafde door. Eerst maar zien wat de politie van haar wilde.

Ze parkeerde de auto voor het politiebureau en haalde David uit zijn stoeltje op de achterbank. Hand in hand liepen ze naar binnen. Zijn zorgeloze glimlach kon de knoop in haar maag niet weghalen. Bij de ingang leek het alsof haar ingewanden waren samengeklonterd tot een blok beton.

Nadat ze zich aan de balie hadden gemeld, namen ze plaats in de wachtkamer. Enkele minuten later verscheen Juan Benitez. Een lange, slanke man van in de veertig. Hij kwam haar vaag bekend voor. De vrouw naast hem stelde zich voor als brigadier Maria Lopez-Pedroga. Tijdens het onderhoud zou zij zich over David ontfermen, zodat zij in alle rust konden praten.

David weigerde echter met de voor hem vreemde vrouw mee te gaan. Hij ging pas akkoord toen Heleen, naast haar overredingskracht, ijs en ander lekkers in de strijd gooide. Met dit prettige vooruitzicht wandelde hij, nog steeds met lichte tegenzin, mee aan de hand van Maria. In de ruime vergaderzaal zat een man die qua uiterlijk de tegenpool van Benitez was. Vanwege zijn brede schouders en dikke stierennek leek zijn donkerblauwe colbertje minstens twee maten te klein. Hij was kaal, klein van stuk en had ogen die recht door je heen keken. Benitez stelde hem voor als Oscar Alderon, een collega met wie hij in deze zaak nauw samenwerkte. Ze schudde zijn hand en nam plaats aan een langwerpige tafel. Benitez opende een koffertje en legde een stapel papieren op tafel.

‘Gisternacht is Romina Castellano ontsnapt uit de gevangenis,’ opende Benitez. ‘Ze fingeerde een acute blindedarmontsteking, waarna de dienstdoende arts een ambulance belde om haar naar het ziekenhuis te laten vervoeren.’

Hij keek Heleen doordringend aan en las de ontsteltenis in haar ogen. ‘Onderweg bedreigde Castellano de ziekenbroeder die naast haar zat met een scherp voorwerp dat ze uit haar cel had gesmokkeld. Terwijl ze de man in bedwang hield, dwong ze de chauffeur haar bevelen uit te voeren. In plaats van door te rijden naar het ziekenhuis in Gerona, moest hij de ambulance keren richting Blanes. Ongeveer rond de tijd dat ze in het ziekenhuis werden verwacht, liet ze de chauffeur melding maken van een lekke band en problemen met het gereedschap. Tevens liet ze hem zeggen dat alles goed was met de patiënt, zodat niemand zich zorgen hoefde te maken. Het was niet nodig om een andere ambulance te sturen. Voordat die zou arriveren zouden zij het mankement al lang en breed hebben opgelost.

Ze won hiermee een halfuur, waarin ze de chauffeur naar een afgelegen bospad net buiten Blanes liet rijden en scheurde daar hun kleding in dunne, maar stevige repen. Daarmee bond ze het tweetal vast aan een boom en reed zelf weg met de ambulance. Na zonsopgang werden de mannen gevonden door een vroege wandelaar die zijn hond uitliet.’

Benitez keek naar Heleen en trok beide wenkbrauwen op.

‘Ik… ik ben sprakeloos,’ hakkelde ze. ‘Ontsnappen uit de gevangenis, het ambulancepersoneel vastbinden, er zelf met de auto vandoor gaan… het lijkt wel een film.’

‘Een horrorfilm,’ reageerde Benitez ad rem. Hij trok een papier uit de stapel, bekeek kort de inhoud en keek haar emotieloos aan. Dit is mijn werk, leken zijn ogen te zeggen. Mensen doen nu eenmaal afschuwelijke dingen.

‘Romina Castellano reed naar de kust. Ze parkeerde de ambulance vlak bij een rotsachtig gebied dat bij de lokale bevolking bekend staat als Las Rocas Rojas, vanwege de rode ochtendgloed van de zon op de kliffen.’

Wat kan mij die natuurschoon nu schelen, dacht Heleen. Er is een gevaarlijke vrouw ontsnapt!

‘Deze feiten zijn bevestigd door getuigenverklaringen,’ zei Benitez. ‘Ook over de ambulance bestaat geen twijfel, die is in Las Rocas Rojas gevonden.’

‘En Romina?’ vroeg Heleen.

‘Dat is weer een ander verhaal,’ antwoordde Benitez. Hij haalde uit de stapel papieren een geplastificeerd vel en schoof dit naar haar toe. ‘Naar aanleiding van deze brief die we in de ambulance vonden, heeft een rechercheteam de kliffen rond de ambulance afgezocht. De overall van Romina is onder aan een klif gevonden. Gescheurd en bebloed. Haar lichaam is spoorloos. Misschien meegevoerd door de stroming… misschien ook niet.’

Heleen sloeg haar hand voor haar ogen. ‘Ze is van een klif afgesprongen,’ fluisterde ze. ‘Na Frank… O, mijn god wat vreselijk.’

Benitez knikte. ‘We hebben inmiddels vernomen over de zelfmoord van uw man. Mijn condoleances.’ De neutrale ondertoon symboliseerde zijn kijk op het drama.

‘Mijn ex-man,’ antwoordde Heleen afwezig. De tweede zelfmoord in een kort tijdsbestek kwam aan als een mokerslag. Natuurlijk haatte ze Romina, maar niet genoeg om haar zo’n verschrikkelijke dood toe te wensen. Daarbij kwam dat ze de moeder van David was. In een paar dagen tijd had hij zijn beide ouders verloren. De vragen die ze zichzelf een paar dagen geleden had gesteld borrelden nu weer op. Wie moest hem dit in hemelsnaam gaan vertellen? Was het überhaupt mogelijk zoiets aan een kind van vier uit te leggen? Zou het wel tot hem doordringen? En wat was het effect van die mededeling op de korte en langere termijn?

‘Mevrouw Van Rijnsburg?’

Heleen schrok op uit haar gedachten.

‘Sorry, ik liet me meeslepen. Ik moest aan David denken…’

Benitez glimlachte meelevend. ‘Het papier is afkomstig uit de gevangenis, Romina heeft het dus onder haar kleding moeten verstoppen. De brief is hoogstwaarschijnlijk voor de ontsnapping geschreven. Het plastic dient ter bescherming van aanwijzingen en bewijslast.’ Benitez tikte met zijn vingertop tegen het doorzichtige omhulsel. ‘Gaat uw gang. Uw Spaans is uitstekend.’

Heleen trok de brief dichter naar zich toe. De zinnen waren met een blauwe pen geschreven. Het handschrift was verzorgd, sierlijk bijna. Typisch van een vrouw.

Als u dit leest ben ik dood. Hoewel ik nog niet weet welke lichamelijke pijn mij te wachten staat, voelt het nu al als een opluchting. Het gegeven dat iemand deze brief leest geeft aan dat ik ben geslaagd in mijn voornemen. Het is me dus gelukt iets recht te zetten. In te grijpen voordat de laatste en belangrijkste zet door een slecht mens wordt gezet. Hiervoor ben ik bereid met mijn leven te betalen.

Mijn lichaam ligt op de rotsblokken of rust in de armen van de zee. De beslissing om mijn leven te beëindigen is vrijwillig. Niemand heeft mij ertoe gedwongen om te springen. Althans, niet op een directe manier. Na het subtiele spel dat er is gespeeld, zou dat ongepast zijn. Degene die mij via slinkse wegen tot deze daad heeft aangezet, maakt niet zulke fouten. Zij is de meesteres van de manipulatie en misleiding.

Ik wil mijn verhaal kwijt. Het is het laatste wat ik aan deze wereld meld, daarna is het over. De enige man van wie ik heb gehouden, mijn vrijheid en mijn kind. Er is niets meer wat mij nog tegenhoudt om uit het leven te stappen. Het is voorbij.

Om mijn laatste restje waardigheid te behouden, vertrek ik met een schoon geweten. Dit is alleen mogelijk als ik de waarheid vertel. Er zijn nog twee personen over die weten wat zich de afgelopen twee jaar werkelijk heeft afgespeeld. Ik ben er een van. De ander zal haar handen voor altijd in onschuld wassen, zichzelf de slachtofferrol toebedelen. En niemand zal ooit maar het vermoeden hebben dat zij de initiator was van deze fraudezaak die zoveel mensen te veel leed heeft berokkend. Toch komt zij er niet mee weg, want ik heb besloten om tot handelen over te gaan en mijn verhaal te vertellen. Een laatste daad die haar uiteindelijk duur zal komen te staan.

Franks huwelijk was een sleur. Om hieruit te ontsnappen, begon hij een relatie met mij. De eerste maanden hiervan hadden we voornamelijk gepassioneerde seks. Elke kans die we kregen grepen we aan om de liefde te bedrijven. Zo kende hij de liefde niet, vertelde hij me. De seksuele aantrekkingskracht mondde na verloop van tijd uit in echte liefde.

David werd geboren. Een geschenk van God dat onze onvoorwaardelijke liefde bezegelde. Naast de vreugde, bracht zijn geboorte ook een extra probleem met zich mee. Frank en Heleen waren ondanks al hun pogingen om nakomelingen te verwekken kinderloos gebleven. Hierdoor was Heleen in de loop der jaren veranderd in een bittere vrouw. Frank wist zeker dat als zij erachter kwam dat hij vader van een jongen was geworden, de hel los zou breken. Met dit in ons achterhoofd duurde het ruim een jaar voordat wij de definitieve stap durfden te zetten.

Wat Frank had voorspeld, kwam uit. Toen hij haar vertelde over onze verhouding en David, reageerde zij furieus. De daaropvolgende weken bleef ze schelden en dreigen. Ze zwoer dat ze ons kapot zou maken. Om te beginnen met een scheiding, waarbij Frank de grote verliezer zou worden. Daarna de geestelijke terreur. Ze zou alles uit de kast halen om ons gezinnetje zowel financieel als emotioneel te ruïneren.

Ondanks alle verwensingen die hij naar zijn hoofd kreeg geslingerd, bleef Frank met haar praten. In tegenstelling tot zijn vrouw, wilde hij een oplossing waar alle partijen mee konden leven. Zij bleef echter haar medewerking weigeren aan iets anders wat niet tot een definitieve breuk tussen Frank en zijn nieuwe gezin zou leiden.

Terwijl Frank op het punt stond de confrontatie van een publieke breuk met haar aan te gaan, kwam er opeens een voorstel van haar kant. In ruil voor een groot geldbedrag was zij bereid te schikken. Als wij dit op tafel zouden leggen, zou de scheiding geruisloos verlopen en ging ieder zijn eigen weg. Haar eis was echter absurd: om haar af te kopen moesten wij een miljoen euro betalen.

Als we het al zouden willen, was het voor ons onmogelijk om aan zoveel geld te komen. Toen onze verontwaardiging over haar voorstel wegzakte, kwam het besef over onze onmogelijke positie. Ja, ze kon ons kapot maken. En ze zou het ongetwijfeld doen.

Gedreven door angst en wanhoop begonnen we scenario’s te bedenken waarmee we ons gezin konden redden. Al snel vielen legale regelingen af. Daarmee konden we nooit zoveel geld in zo’n kort tijdsbestek verdienen.

Wat er daarna heeft plaatsgevonden is voor het overgrote deel bekend. Wat men echter niet weet, is de rol die Heleen in de voorbereiding heeft gespeeld. Vanaf het eerste moment dat de zwendel met verzekeringsgeld ter sprake werd gebracht, was zij hiervan op de hoogte. Wij hebben elke zet met haar doorgenomen. Tot onze grote verbazing werd haar enthousiasme over deze zaak steeds groter. Waar wij ons gezin wilden redden, zag zij voor zichzelf een toekomst in grote weelde.

Afgelopen zomer escaleerde onze gedwongen samenwerking. Heleen stond ineens voor onze deur met de mededeling dat ze een groter percentage van de winst opeiste. Omdat Frank in het bijzijn van David geen scène wilde, nam hij haar mee naar onze boot om het in alle rust uit te praten en tot een oplossing te komen. Eenmaal op zee werd Heleen hysterisch. Vlak bij de kust sprong ze overboord en zwom terug naar de kust. Enkele uren later werden wij gearresteerd.

Tijdens de voorbereiding hebben wij onderling een eed gezworen. Niemand zou de plek waar het geld was verstopt verraden. Hoe bizar het ook zou aflopen, de verblijfplaats van het geld was heilig. Bleef iemand buiten schot, dan nam hij of zij het afgesproken deel en liet het overige met rust, of gaf het uit aan dingen in het voordeel van degene die niet in staat was het op te halen.

Terwijl u dit leest heb ik deze afspraak geschonden. Tenminste, dat hoop ik, want het is hier en nu nog onduidelijk hoeveel geld Heleen inmiddels heeft opgegraven. In de zeer nabije toekomst kom ik dit te weten en zal ik niet aarzelen om te doen wat ik moet doen.

Dat Heleen een smerig spel heeft gespeeld is niet direct de reden van mijn wraakactie. Tenslotte zijn mijn broer Jorge, Frank en ikzelf ook fout geweest. Vincent Gautier was eigenlijk meer slachtoffer dan schuldige. Jorge heeft hem enorm gemanipuleerd.

Na mijn veroordeling heb ik zelfs nog een tijdje met het idee rondgelopen dat Heleen zich aan haar woord zou houden waar het onze eed betrof. Heel naïef, ik weet het. Maar soms doet hoop leven. Helemaal als je een uitzichtloze gevangenisstraf uit moet zitten.

Mijn eerste twijfels rezen na een telefoongesprek met mijn zus Ana. Tot mijn stomme verbazing vertelde ze mij dat ze goed contact had met Heleen. Ook meldde ze dat Heleen het geweldig met David kon vinden. Het uitblijven van elke mogelijke hulp van Heleens kant, versterkte het onaangename gevoel. Toen Franks zus Monique mij op de hoogte stelde van zijn zelfmoord en vertelde over de omstandigheden waardoor hij tot deze daad was gedreven, spatte de zeepbel waarin ik mij bevond uit elkaar. De realiteit drong keihard tot me door. Gedreven door rancune was het voor Heleen niet toereikend dat wij een lange gevangenisstraf uitzaten. Ze wilde ons letterlijk kapotmaken. Frank was de eerste op haar lijstje. Ze dreef hem tot wanhoop door walgelijke foto’s te sturen waarop zij en David zogenaamd van het leven genoten. David, de zoon die hij kreeg en weer verloor. Aan haar.

Ik ben de volgende op haar dodenlijst. Ana zal ze langzaam maar zeker inpalmen, dus ik ben de enige die nog tussen haar en David staat. Een leven als miljonair en onze zoon de hare maken is haar ultieme doel. Ik zal daarom datgene vernietigen waar zij het meest om geeft. Hiermee heb ik nog een kans om mijn zoon uit haar handen te redden. Ik weet waar het verzekeringsgeld ligt en ga dit vernietigen. Zonder geld zal haar interesse voor de moederrol snel afzwakken.

Ik neem afscheid van dit leven als een gebroken vrouw. Mijn laatste gedachten zullen bij mijn zoon zijn. Mocht ik niet in mijn opzet slagen, dan kan ik enkel hopen dat Heleen de straf krijgt die ze verdient zodat het recht alsnog zegeviert.

Romina Castellano

Heleen legde de brief neer. Haar hart bonkte in haar borstkas, haar ogen waren wijd opengesperd. Ze duwde haar stoel naar achteren en stond op.

‘Dit is een pertinente leugen,’ sprak ze met een stem die trilde van verontwaardiging. ‘Die vrouw verdraait alles om mij maar in een kwaad daglicht te plaatsen.’

De twee rechercheurs reageerden nauwelijks. Ze keken haar met een neutrale blik aan. Alsof het volledig langs hen heen ging dat zij van de meest vreselijke dingen werd beschuldigd.

‘Wat zitten jullie mij nu stom aan te kijken? Dringt het soms niet tot jullie door dat zij iedereen op het verkeerde been probeert te zetten?’ Het tweetal was niet onder de indruk van haar uitval. Benitez maakte een sussend handgebaar en maakte haar duidelijk dat ze weer moest gaan zitten.

‘Ik begrijp dat u overstuur bent,’ sprak hij op lijzige toon. ‘Wij vinden het ook een opmerkelijke brief.’

Zijn collega knikte. ‘Waarvan de inhoud aan alle kanten rammelt. Het is vreemd dat ze nu met deze verklaring komt, terwijl ze daar eerder alle kans toe heeft gehad. Maar u begrijpt dat we nu opnieuw uw kant van het verhaal zullen moeten horen. We zullen de waarheid boven tafel krijgen. En zolang Romina’s lichaam niet is gevonden weten we die nog niet.’