30

De kajuit was klein. Aan weerszijden van de smalle doorgang die naar het vooronder leidde, waren twee zitplaatsen gemonteerd. Zij zat aan de bakboordkant en leunde tegen een plastic schuifraam dat op een zonnige dag meer licht in het ruim bracht. Ook aan stuurboordzijde was de originele patrijspoort vervangen door deze moderne variant.

Frank stond op het dek achter het stuurwiel. Hij manoeuvreerde het schip met een slakkengangetje uit de haven. In dit beschutte gedeelte waren nauwelijks golven, zodat het voelde alsof ze op een rimpelloos meer dobberden. Heleen keek naar buiten en zag nergens activiteit. Blijkbaar waren zij de enigen die op dit tijdstip uitvoeren.

Frank drukte op de zendknop van de marifoon en begon in vlot Spaans te spreken. Het antwoord van de havenmeester volgde vrijwel direct. Frank reageerde met een kort ‘ Vale ’ en hing de marifoon weer in de houder van de zendapparatuur. Hij glimlachte zelfingenomen.

Ondanks zijn razendsnelle uitspraak, had zij twee woorden uit de Spaanse brei kunnen opmaken. Jefa en iets wat sterk leek op romantica . Jefa betekende letterlijk chef in de vrouwelijke vorm. Het was eveneens een verbastering van ‘mijn vrouw’, wat mannen onderling lacherig gebruikten om de verhoudingen in de relatie aan te geven. Dit had ze in Mallorca opgevangen en ze had toen nota bene nog aan Frank de betekenis gevraagd. Met een beetje fantasie bedacht ze dat hij daarnet zoiets gezegd had als: ‘Ik ga een romantisch tochtje met mijn vrouw maken.’

Haar laatste restje hoop over zijn rol in het geheel werd aan het wankelen gebracht. Haar vingertoppen gleden van de dunne richel waaraan ze zich zo krampachtig had vastgeklampt. Het kon nog steeds zijn dat Frank buiten zijn toedoen in deze zaak was meegesleept. Elk bewijs, hoe sterk dat op papier ook mocht zijn, kon de herinnering aan hun huwelijk niet wegvagen. Daarom was ze ook op zoek gegaan naar de waarheid. Voor haar eigen gemoedsrust en om zijn naam te zuiveren.

De confrontatie met Jorge Castellano had iets over de situatie duidelijk gemaakt. Het ging om heel veel geld. Castellano en Gautier hadden een pact gesloten. De Spanjaard bleek later een marionet en de Fransman stierf aan een overdosis. Op de een of andere manier was het verzekeringsgeld door een derde partij in veiligheid gesteld.

Hoe Frank in dit alles verzeild was geraakt, bleef de grote vraag. In het begin van haar reis had ze de stellige overtuiging gehad dat hij dood was. Overboord geslagen en verdronken. Op weg naar Spanje was ze daar niet meer zo zeker van geweest. Hoe onwaarschijnlijk ook, ze had nog steeds een laatste sprankje hoop gehad op een hereniging met hem. Nu hij bleek te leven zou hij een solide verklaring moeten geven voor deze absurde situatie. Het was onmogelijk dat zij zich al die tijd in Frank had vergist. Ondanks de feiten die in zijn nadeel spraken, was zij ervan overtuigd geweest dat hij erin was geluisd. Tot nu.

Frank voerde de snelheid op, het gebrom van de dieselmotoren werd krachtiger. Ze voeren langs stapels rotsblokken die een artificieel rif vormden. Rode lichten die regelmatig knipperden, waarschuwden de in- en uitvarende schepen voor het ruige obstakel. Heleen keek naar de lichtjes en realiseerde zich dat ze een grote fout had gemaakt om zonder verzet op deze boot te stappen. Toch bleef ze ijzig kalm. Het werd haar nu duidelijker.

Frank was het brein achter deze hele operatie. Met of zonder een partner. Waarschijnlijk met. Hoe hij tot deze waanzinnige stap was gekomen, zou ze straks van hem horen. De man aan het roer was niet de Frank uit haar herinneringen. Het was een vuile schoft.

De oogopslag van de kleine David had het belangrijkste deel van het verhaal verteld. Hij was Franks zoon. Genen verloochenen zich niet. Hun liefste wens toen ze nog samen waren, een kind, was nooit in vervulling gegaan. In de tuin had ze gezien hoe dit litteken in Franks leven was geheeld. Door David. De constatering verlamde haar. In plaats van uit te barsen in een woedeaanval, had ze gesmacht naar een reddingsboei toen ze het kind had gezien. Hulp van Frank. Het werd een dolksteek in haar rug.

‘Vertel me de waarheid.’

Frank ontweek haar blik.

‘Daar zitten ook minder fraaie stukken tussen,’ antwoordde hij even later.

‘Ik kan inmiddels wel wat hebben.’

Hij knikte begrijpend en boog zijn hoofd enkele centimeters naar voren. Was het schuldgevoel?

Heleen keek met een schuin oog naar de subtiele verandering in zijn lichaamstaal. Ook dit moest toneelspel zijn. Evenals zijn sussende toontje in de auto en de haven. De verontschuldigingen over Romina’s actie, de geruststellende woorden dat haar niets zou overkomen, zijn bijna schuchtere gedrag… het hoorde allemaal bij het spelletje dat hij speelde. Zijn enige zorg was nu dat zij zonder tegenwerking meeging. Hij was iets van plan, bracht haar ergens naartoe. Tot die tijd speelde hij de rol van de man van wie ze zo had gehouden. De liefde van haar leven.

Heleen zag hoe de rode knipperlichtjes kleiner werden. Ze koersten naar open zee.

Dit werd allesbehalve een romantisch tochtje. Onbewust klemde ze haar kaken op elkaar. Ze was er klaar voor.