7

Heleen was in een schemerzone. Een heerlijke sluimertoestand waarin ze balanceerde tussen onderbewustzijn en realiteit. Ze bevond zich afwisselend op een verlaten strand aan de kust van Mallorca, slenterend langs de haven en in haar bed op het cruiseschip. De vreemde combinatie van dag- en kunstlicht die zich steeds nadrukkelijker aan haar opdrong, zorgde er uiteindelijk voor dat ze traag haar ogen opende.

Uit automatisme gleed ze met haar hand over het dekbed. Even later drong het tot haar door dat Frank niet naast haar lag. Ze draaide zich meteen om. Het bed was leeg en onbeslapen.

De kamer en het balkonnetje waren leeg. Het schemerlampje naast haar bed brandde nog. Er was niets veranderd nadat ze gisteravond in slaap was gevallen. Behalve dat de nacht ongemerkt was overgegaan in een stralende ochtend en dat Frank er niet was.

Ze stond op en liep naar de badkamer. Leeg. De eerste onaangename kriebels trokken door haar maag. Waar kon Frank zijn? Dit was absoluut niets voor hem! En dan het onbeslapen bed. Dat betekende toch dat hij de hele nacht was weggebleven?

Onbegrip.

Irritatie.

Ze schoot in haar kleren van gisteren en haalde snel een hand door haar haren. Uiterlijke verzorging was nu niet belangrijk. Ze moest Frank vinden. Voordat ze de deur bereikte, won haar verstand het van de eerste impuls die ze had gehad. Check zijn spullen. Ze draaide zich om. Haar ogen speurden de kamer af. Zijn mobiele telefoon lag op de tafel in het midden van de kamer. Op precies dezelfde plek als gisteravond. Ook vond ze zijn portefeuille met daarin zijn creditcards, paspoort en contant geld. Hij was dus vertrokken op sportschoenen, in een korte broek en een poloshirt.

Terwijl Heleen door de gang liep, probeerde ze logisch na te denken. Dat viel niet mee. Ze voelde paniek opkomen. Rustig blijven. Het zou vast op een misverstand berusten. Zo’n hilarisch vakantieverhaal waar je thuis hartelijk om kon lachen. Een anekdote om op feestjes te vertellen. Maar dan moest ze Frank wel eerst zien te vinden…

Ze koos een plek in de ontbijtzaal waar ze een goed overzicht had. Systematisch gleed haar blik langs de gasten. Het was even over halfacht en druk. Blijkbaar wilden de meeste gasten van een lange dag genieten. Hier aan boord of in Barcelona.

Toen ze er zeker van was dat Frank zich niet tussen de menigte bevond, ging ze meteen naar het promenadedek. De eerste zonaanbidders hadden zich al in de ligstoelen genesteld. Hoewel het haar onwaarschijnlijk leek, checkte ze zorgvuldig of Frank een plekje had gevonden tussen de Angela’s en Johnny’s van deze wereld. Er bestond natuurlijk altijd een mogelijkheid dat Frank gisternacht in slaap was gevallen terwijl hij vanuit een ligstoel naar de sterren lag te kijken. Toen dit niet het geval bleek, hield ze haar pas in. Suite, ontbijtzaal, dek. Nu de drie meest waarschijnlijke plekken waar hij zich kon bevinden waren afgevallen, begon ze de sluimerende angst weer duidelijker te voelen. Blijf rustig. Overal is een verklaring voor. Blijf vooral rustig. Ga niet als een kip zonder kop over het schip rennen. Denk logisch na. Ze sloot beide ogen, haalde diep adem en overdacht haar opties. Na wat wikken en wegen besloot ze contact op te nemen met Karin. Bij deze hostess konden de Nederlandse gasten terecht met vragen en klachten. Ongetwijfeld stond Karin in direct contact met de scheepsleiding. Zij zou er bijvoorbeeld voor kunnen zorgen dat Franks naam werd omgeroepen. Hem kennende zou hij dit niet waarderen, maar daar had ze nu lak aan. Terwijl ze zichzelf vastklampte aan het idee dat haar man ergens op het schip in gedachten rondzwierf, meldde Heleen zich bij de hostess.

Na een reeks van oproepen die door en over het schip galmden, besloot de kapitein tot een uitgebreide zoekactie aan boord. Geheel volgens de reglementen werden de reddingsboten nagekeken, de reddingsvesten en boeien geteld, elke hut onderzocht en alle hoeken en gaten uitgekamd, waarbij zelfs de machinekamer werd geïnspecteerd. Toen alles echter tevergeefs bleek, zocht de kapitein contact met de autoriteiten aan wal.