4

Heleen glimlachte zo vriendelijk mogelijk naar de vrouw die schuin tegenover haar zat. Angela Roof kauwde op een stukje gefileerde tong. Haar gezichtsuitdrukking liet niets te raden over. Ze vond het overduidelijk ‘voortreffelijk’ en ‘goddelijk’. Mochten er nog grootsere varianten voor deze woorden bestaan, dan zou Angela die ongetwijfeld ook getoond hebben. Er was geen diepgaand gesprek voor nodig om te kunnen concluderen dat ze een vrouw van uitersten was. Je hoefde alleen maar naar haar te kijken.

‘Zalig,’ zuchtte ze met half geopende ogen en nam een slokje van haar witte wijn.

‘De biefstuk is ook erg goed,’ zei Heleen uit beleefdheid. De culinaire belevingen van haar tafelgenoot interesseerden haar nauwelijks, maar ze wilde geen afbreuk doen aan de goede sfeer die er heerste. Tijdens het diner speelde ze mooi weer, net als Frank. Hij ergerde zich ook aan het echtpaar.

‘Deze cruise is een toppertje,’ bralde Johnny Roof vol overtuiging. Elke keer als hij iets zei, lachte hij overdreven zijn spierwitte tanden bloot. Hij keek Frank nadrukkelijk aan, wachtend op een reactie.

‘Tot nu toe vinden wij het geweldig,’ antwoordde Frank naar waarheid. ‘Maar dit is wel onze eerste keer op een cruiseschip.’ Hij haalde zijn schouders op.

‘Dan hebben jullie de eerste keer meteen raak geschoten. Geloof me, wij hebben tientallen van dit soort tripjes ondernomen en geen enkele kan tippen aan de klasse van dit bootje.’ Johnny maakte een weids gebaar. ‘Caraïbisch gebied, de Rode Zee, rond de fjorden, je kunt het zo gek niet opnoemen of wij zijn er wel geweest. Leuke tochtjes met mooie plekken, maar op het gebied van luxe steekt deze reis er ver bovenuit.’ Hij vond zichzelf een echte connaisseur.

‘Maar wat doe jij eigenlijk voor werk, Frank?’

‘Iets bij een reisorganisatie.’

‘Toch geen inspecteur? Want dan krijg jij een harde dobber om hier negatieve punten te vinden. Die zijn er namelijk niet.’ Johnny lachte om zijn eigen spitsvondigheid.

Terwijl ze uit beleefdheid glimlachte, zag Heleen vanuit haar ooghoeken dat Angela het gesprek nauwelijks volgde. Terwijl ze at, schoten haar ogen heen en weer. Als van een roofdier dat uit een kudde rendieren haar prooi selecteert. Heleen kreeg echter niet de tijd om dit merkwaardige gedrag verder te observeren.

‘En jij, Heleen?’ wilde Johnny weten. ‘Werk jij ook?’

‘Op kantoor. Parttime.’

De irritatie in haar stem was hoorbaar.

‘Wij runnen een beautyresort op de Veluwe,’ ging Johnny onverstoorbaar verder. ‘Sauna, bubbel- en modderbaden, massage, gezichtsverzorging… Ach, je kent het wel. Wij leveren de hele rambam voor iedereen die eens heerlijk wil onthaasten.’

‘Op de Veluwe. Ik dacht…’

‘Daar is het bedrijf, schat,’ antwoordde Angela scherp. ‘Je denkt toch niet dat wij buiten Amsterdam willen wonen? Amstelveen zou nog gaan. Maar de Veluwe…’ Ze draaide met haar ogen om haar woorden kracht bij te zetten.

Heleen beet op haar onderlip zodat ze er niets onaardigs uit zou flappen. De hoogblonde Angela droeg een diep uitgesneden jurk waarmee ze haar afgetrainde lijf en vrouwelijke vormen accentueerde. Een sexy vrouw die zich terdege bewust was van haar uitstraling en daar moeiteloos mee koketteerde. Met haar sensuele oogopslag en glimlach en haar uitdagende kleding balanceerde ze op het randje van ‘goed fatsoen’. Ze had een natuurlijke flair. Een flirt, ja. Goedkoop, nee. Wellicht dat sommige mannen haar zagen als een vrouw met klasse.

Haar man Johnny was eveneens blond en had een afgetraind lichaam. In tegenstelling tot Frank, die van zichzelf brede schouders had, waren zijn spieren overduidelijk gekweekt in de sportschool. Hoewel Johnny zijn best deed om als een macho over te komen, was het voor Heleen volkomen helder wiens wil wet was in het gezin Roof.

‘Wat vonden jullie van Napels?’ was het eerste fatsoenlijke wat in Heleen opkwam. Vanuit Nice was de Columbus rechtstreeks naar deze Zuid-Italiaanse stad gevaren. ‘En de overgebleven ruïnes na de uitbarsting van de Vesuvius?’

Angela schonk haar een verveelde blik.

‘Als ik een citytrip wil doen, boek ik wel bij Ryan Air. Dat stinkende Napels en het toeristische geneuzel is wel het laatste waaraan ik behoefte heb. In een ligstoel op het zonnedek van een drankje en het uitzicht genieten is meer mijn ding.’

Hierna gaf ze een vette knipoog waarvan de betekenis niet tot Heleen doordrong.

‘Wij zijn meer het type zonaanbidders,’ verduidelijkte Johnny ten overvloede. ‘Al dat gedoe met die uitstapjes hoeft voor ons niet zo.’

Terwijl Johnny hun vakantievisie kenbaar maakte, zag Heleen dat Angela weer die loerende oogopslag kreeg. Haar blik bleef ineens rusten op een stelletje dat links van hen zat. Het tweetal was minstens tien jaar jonger – Heleen schatte Angela en Johnny begin veertig – en leek zo op het eerste gezicht verdiept in een intieme conversatie. Tot haar verbazing zag ze hoe de man een slok van zijn wijn nam en langs zijn vrouw heen keek. Opeens was er oogcontact tussen Angela en de onbekende man. Hoewel het niet langer duurde dan een aantal seconden, schrok Heleen van de intensiteit die in hun blikken lag.

Angela verbrak het contact, waarna de man het gesprek met zijn vrouw oppikte alsof er nooit intiem oogcontact met een ander was geweest.

‘Wil jij nog een wijntje, schat?’ hoorde ze Johnny aan Angela vragen. Zelf nipte ze van haar rode wijn en probeerde een verklaring te verzinnen voor wat ze zojuist had gezien.

De kennismaking met dit echtpaar had toch wel indruk op haar gemaakt. Met name het uiterlijk van Angela werkte als een spiegel die haar gedwongen werd voorgehouden. Naast het contact met de jongere man, zag ze vanuit haar ooghoeken hoe er verscheidene begerige blikken op Angela werden geworpen. Was dit uiteindelijk wat mannen wilden? Slank, blond, uitdagend en, naar haar mening, een tikkeltje ordinair?

Spraken dit soort vrouwen tot de verbeelding? Brachten zij het beroemde oergevoel bij de man naar boven? En waar stond zijzelf in deze hiërarchie van seksuele aantrekkingskracht? Ergens onderaan? Bruin, rossig haar dat over haar schouders viel, doorsnee postuur, normaal gewicht, gemiddelde lengte… gewoontjes eigenlijk.

Terwijl ze zich afvroeg wat de definitie van normaal eigenlijk inhield, zag ze hoe Frank met een stoïcijns gezicht naar een verhaal van Johnny luisterde. De korte aanvullingen van Angela deed hij met een begrijpende knik af. In de sporadische momenten dat hij naar haar keek, was er geen spoortje van diepgaande interesse, laat staan lust in zijn blik te bekennen. Hij behandelde haar met vriendelijke reserve. Stiekem was Heleen hierdoor opgelucht. Daarna vroeg ze zichzelf af waar ze zich eigenlijk druk over maakte. Dit was Frank toch ten voeten uit? Nou dan! Hou eens op met die onzin over je uiterlijk en uitstraling. Je lijkt wel een bakvis van zestien die net twee weken verkering heeft, in plaats van een volwassen vrouw die al zeventien jaar lang lief en leed met dezelfde man deelt.

Na het dessert wisselden ze kort een aantal nietszeggende beleefdheden uit met Angela en Johnny en verlieten de eetzaal. Wat hen betrof had het diner lang genoeg geduurd. Ze hadden allebei behoefte aan frisse lucht. Ver bij het echtpaar Roof vandaan.