33

Het schuifraam was haar beste en enige kans. Achter haar lag het vooronder. Aangezien het overgrote deel van deze ruimte overkapt werd door de voorsteven, was een vlucht daarlangs onmogelijk. Daar zat ze als een rat in de val. Om via de achtersteven een poging te wagen was ook een slecht idee. In dat geval moest ze langs Frank.

‘Eenmaal op het vasteland brak een vreemde tijd aan,’ ging Frank verder. In zijn stem klonk een merkwaardige mijmering door. Alsof hij meer tegen zichzelf, dan tegen Heleen sprak.

‘Enige weken voor onze cruise had ik een appartement geregeld in het toeristische Salou. Rechtstreeks van de eigenaar en vooruitbetaald. Toen ik eenmaal van het schip was, kon ik me daar schuilhouden terwijl ik aan mijn uiterlijke transformatie werkte.

Om zo min mogelijk op te vallen, mengde ik me ’s middags onder de toeristen op het strand en bleef ’s avonds in mijn appartement. De dagen sleepten zich voort. Ik hield me uitsluitend bezig met het krijgen van een serieuze teint over mijn hele lichaam en het vergaren van extra gewicht door middel van fastfood, dat ik met liters frisdrank wegspoelde. Met een minimum aan lichaamsbeweging had ik zo vijftien kilo extra te pakken. En ik liet vanaf de eerste dag mijn baard groeien. Toen het na twee weken ergens op begon te lijken, gebruikte ik de eerste kleurspoelingen. Voorzichtig, want het kon natuurlijk niet zo zijn dat ik van de ene op de andere dag grijs was. En ik verving mijn lenzen door een bril. Frank Eldering werd Fernando Cervantes. De juiste documenten voor mijn nieuwe alter ego had ik maanden geleden al op de zwarte markt geregeld.’

Heleen luisterde met een half oor. Ze concentreerde zich op haar uitvlucht. En ze moest een plan B hebben. De kans dat het hier uiteindelijk op uitdraaide, leek haar zelfs groter.

Terwijl Frank vertelde over zijn terugkeer naar Blanes als Fernando Cervantes, kwam Heleen razendsnel overeind. Met haar vingers drukte ze de schuif van het raam omhoog. Ze zette haar schouder tegen het glas en duwde tegen het raam. Er kwam geen beweging in, waardoor enkel haar schouder verschoof. Ze gleed een stukje door en kwam met haar bovenlichaam op het tafeltje terecht.

Frank keek haar vol minachting aan en knikte kort naar het sleutelbosje dat aan de contactsleutel van het schip hing.

‘We openen de ramen alleen tijdens zomerse zondagmiddagtripjes.’ Hij klonk als een schooljuffrouw. Heleen liet zich verslagen terugvallen op haar kleine zitplaats. Ze had gegokt en verloren. Tenminste, dat wilde ze hem voor even doen geloven.

‘Daar had ik rekening mee gehouden,’ antwoordde ze opmerkelijk strijdlustig. Terwijl haar woorden nog nagalmden, rolde ze naar achteren, trok haar benen op en strekte deze in een snelle beweging. De harde trap raakte het midden van het rechterraam van de schuifpui. De hakken van haar schoenen versplinterden het glas waarvan talloze stukken tegen de reling van het schip kletterden. Heleen trok haar benen weer op en kwam overeind. Zonder zich te bedenken, dook ze naar voren. Ze klapte met haar hoofd tegen de reling en zag even sterretjes.

Ze lag tussen de reling en de kajuit ingeklemd. Ze voelde glassplinters in haar lichaam prikken. Ze steunde op haar rechterzij en haar linker-onderbeen zweefde nog boven de schuifpui. Op het moment dat zij haar been wilde optrekken, voelde ze hoe Franks ijzeren greep haar linkerenkel omklemde. Na haar wanhoopsactie was hij de kajuit ingesprongen en had haar been te pakken gekregen.

‘Hier blijven,’ gromde hij tussen zijn opeengeklemde kaken.

Heleen bedacht zich geen moment. Ze gooide al haar kracht in de trap van haar rechterbeen, die hem vol op zijn wang raakte. Hij wankelde, waardoor hij zijn greep op haar enkel verloor. In een reflex greep Heleen de reling vast en trok zichzelf met uiterste inspanning omhoog aan de reling.

Voor iemand van zijn omvang overbrugde Frank snel de afstand tussen de kajuit en de achtersteven. Hij duwde de gashendel naast het stuurwiel in de neutrale stand. Het doordringende geluid van de stampende dieselmotoren veranderde in een regelmatig gebrom. Hij liep door naar de reling aan bakboordzijde. Via het gangboord kwam hij stap voor stap naderbij. Toen ze nog maar twee meter van elkaar waren verwijderd, bleef hij opeens staan.

‘Waarom doe je dit, Heleen? Ik heb je toch verzekerd dat er niets met je zou gebeuren?’

De boot was tot stilstand gekomen. De golven waren nu nadrukkelijker aanwezig. Het schip werd een speelbal van de Middellandse Zee. Terwijl Frank de nodige moeite had om zijn balans te behouden, realiseerde hij zich dat zijn fonkelende ogen en verbeten gezichtsuitdrukking slecht combineerden met de vriendelijke woorden. Hij mat zich een onschuldige grijns aan, trok verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog en stapte voorzichtig naar voren.

‘Er is toch precies gebeurd wat ik heb voorspeld? Tijdens het tochtje heb ik je de waarheid verteld. Nu gaan we weer terug naar de haven en ben jij vrij om te gaan en te staan waar je wilt.’

Ze konden elkaar bijna aanraken. Hij strekte uitnodigend zijn hand.

‘Kom op, Heleen. Na vanavond moeten we het verleden laten rusten. Jij gaat verder met je leven en ik verdwijn met mijn nieuwe gezin naar de overkant van de plas. Dat hoort allemaal bij het plan. Geef me alsjeblieft je hand, dan kunnen we terugvaren en er onderweg als volwassen mensen verder over praten.’

Heleens blik gleed van zijn uitgestoken hand naar zijn ogen. Ze keek hem taxerend aan. Hierna knikte ze volgzaam en pakte zijn hand.

‘Je hebt gelijk,’ sprak ze met een stem waaruit het verzet was verdwenen. Frank knikte haar instemmend toe.

‘Een verstandige keus,’ beaamde hij. Heleen verstevigde haar greep op zijn hand. In plaats van naar hem toe te lopen, plantte ze haar linkervoet tegen de zijkant van de kajuit.

‘Een keus die helemaal in jouw straatje past,’ siste ze vol walging. Voordat het tot Frank doordrong wat zij van plan was, zette Heleen krachtig af met haar been. In haar val trok ze hem mee. Pas op het moment dat ze de golven raakten, liet ze zijn hand los.