42

‘ Tia Elena !’ Zo snel als zijn kleine beentjes hem konden dragen rende David naar haar toe en sprong in de armen van zijn ‘tante Heleen’.

‘Dag ventje van me.’ Ze kuste hem op zijn wang.

‘ Parque de atracciones ,’ zei hij verwachtingsvol.

Ze deed meteen wat haar werd gevraagd. Ze pakte hem onder zijn oksels vast en begon rondjes te draaien. Omdat ze dit spelletje al enige keren had gespeeld, wist Heleen precies waar ze haar voeten neer moest zetten, zonder dat het desastreuze gevolgen voor Ana’s inboedel zou hebben.

Toen ze hem weer neerzette, trok hij aan haar arm. Ze moest mee naar de tuin. Voetballen. Op het dorre grasveldje deden vier keien dienst als doelpalen. Wie het eerst driemaal scoorde won een virtuele beker. David had nog nooit van haar verloren en zij deed er alles aan om hier-in geen verandering te brengen.

David vierde zijn winnende doelpunt uitvoerig. Als een ware kampioen droeg zij hem naar de keuken waar Ana met limonade op hen wachtte. Die had de capriolen van haar neefje en Heleen op een afstandje met een warme glimlach aanschouwd.

Terwijl ze aan de keukentafel nog zaten na te hijgen van de finale om de wereldcup, opende Heleen haar handtas en haalde er een plat doosje uit. David zette meteen zijn glas neer en strekte zijn rechterarm. Hoewel tante Heleen bijna altijd een cadeautje meebracht, glunderde hij telkens weer. Gretig scheurde hij het papier van het presentje. Hij juichte en hield de dvd triomfantelijk omhoog.

‘Tekenfilms!’ riep Ana enthousiast.

David knikte wild met zijn hoofd en stond op. Hij liep snel naar Heleen en drukte een kus op haar wangen.

‘ Gracias !’

‘ De nada, mi amor .’

Zijn ogen flitsten naar Ana. Ze knikte. Met de dvd stevig tussen zijn vingers geklemd, rende hij naar zijn kamer. Toen ze de deur hoorden dichtslaan, slaakte Ana een theatrale zucht.

‘Jouw cadeautjes zijn de ideale kalmeringsmiddelen, wat een rust.’

Heleen grijnsde met haar mee.

‘Volgende keer koop ik die hele winkel leeg. Heb jij het meest relaxte weekend van je leven.’

Ze dronken koffie. De vrolijke tonen uit Davids kamer pasten bij de sfeer die in de keuken hing. Hun vriendschap was de laatste maanden gegroeid. Ze zagen elkaar minstens één keer in de twee weken en praatten dan honderduit. Er waren altijd onderwerpen te over en tijd te kort om ze allemaal te bespreken.

‘Je was gisteren behoorlijk mysterieus, hoor,’ zei Heleen. ‘Wat wilde je zo graag vragen dat je niet over de telefoon kon doen?’

Ana grijnsde en trok een zogenaamd schuldbewust gezicht. ‘Tja, misschien heb ik het wat overdreven.’ Ze hief haar rechterhand. ‘Maar ik zit er wel mee, hoor.’

‘Maak van je hart geen moordkuil.’ Aangezien Ana haar niet-begrijpend aankeek, realiseerde Heleen zich dat ze onbewust letterlijk uit het Nederlands had vertaald.

‘Een Hollands gezegde,’ verduidelijkte ze. ‘Het betekent dat je dingen niet moet opkroppen maar het eruit moet gooien.’

Ana knikte. Omdat Heleen de Spaanse taal nog niet helemaal machtig was, gebeurde het geregeld dat ze uitdrukkingen verkeerd gebruikte of letterlijk vertaalde. Soms leidde dat tot hilarische taferelen.

‘Je weet dat ik volgende week mijn examen heb,’ begon Ana.

‘In Madrid,’ antwoordde Heleen. Ana stond op het punt haar diploma voor opticien te halen.

‘Het probleem is niet zozeer het examen, maar de dagen erna,’ ging Ana verder. ‘Het examen duurt twee dagen. Maar mijn baas heeft bedacht dat alle medewerkers van de keten die examen doen, de daaropvolgende drie dagen in totaal vier fabrieken gaan bezoeken waar ze brillen en contactlenzen maken.’

‘Leuk idee!’ reageerde Heleen enthousiast.

‘Op zich is het inderdaad een goed plan. Helaas blijft het niet bij die drie extra dagen. In het kader van teambuilding heeft mijn supersociale werkgever voor al zijn medewerkers drie survivaldagen in de Sierra Nevada geboekt. Al met al ben ik dus met het reizen meegerekend geen drie, maar tien dagen weg.’

Heleen zuchtte diep. Ze begreep direct waar het probleem lag.

‘Hoe ga je dat met David oplossen? Komt er iemand in huis?’

Ana schudde ontkennend met haar hoofd.

‘Voor die drie dagen had ik geregeld dat hij kon logeren bij een ventje dat bij hem op de speelzaal zit. Vanmorgen heb ik het afgebeld, dat kan ik die ouders niet aandoen. Trouwens, ik moet er zelf ook niet aan denken om hem tien dagen bij vreemden te laten. Want zo is het natuurlijk wel. Lieve mensen, hoor, ze zeiden dat hij ook voor tien dagen welkom was. Maar het blijven vreemden, weet je wel.’

‘Ik begrijp precies wat je bedoelt,’ beaamde Heleen stellig. ‘Tien dagen bij anderen lijkt me voor David ook erg lang. Hij zal ongetwijfeld heimwee krijgen. Je zou hem bij een vertrouwd iemand moeten kunnen achterlaten.’ Het duurde even voordat ze doorhad waar Ana naartoe wilde. ‘Dat meen je niet,’ de toonhoogte van haar stem daalde een octaaf.

‘Absoluut,’ antwoordde haar vriendin. ‘Je zei het net zelf: een betrouwbaar iemand bij wie David geen heimwee krijgt. Ik weet dat ik me opdring en begrijp het als je dit niet ziet zitten. Ik vind ongetwijfeld iemand anders die goed voor hem zorgt. Even goede vriendinnen, oké?’

Heleen reageerde veel heftiger dan de bedoeling was. ‘Nee, nee, nee, dat zie je helemaal verkeerd. Als iemand David wil verzorgen ben ik het wel. We kunnen samen leuke dingen doen zoals fruit plukken, naar het strand gaan, voetballen en…’

Ze viel stil. Uit het niets kwam de emotie op. De woorden die ze nog had willen zeggen verstilden op haar lippen. Ze wist zich opeens geen raad met haar houding en sloeg haar ogen neer. Voordat ze de kans kreeg een excuus te bedenken legde Ana haar handen op die van haar.

‘Weet je nog dat jij me vertelde over jouw droom? Op den duur de villa geschikt maken voor kinderopvang, zodat jij de hele dag kunt keutelen met die kleintjes?’

Heleen deed een poging om nonchalant haar schouders op te halen.

‘Ach, ieder mens heeft zo zijn of haar dromen. Dat wil nog niet zeggen dat je het meteen serieus moet nemen…’

Er verscheen een spottend lachje om Ana’s lippen. Ze stond op. ‘Waarom vragen we het niet aan David?’ Zonder Heleens antwoord af te wachten riep ze haar neefje. David kwam met een verhit gezicht de keuken in. Hij leefde altijd enorm mee met de personages in de tekenfilms.

‘Volgende week moet ik een tijdje weg voor mijn werk,’ begon Ana. ‘Waar zou jij het allerliefst slapen?’

David begon te stralen. Hij strekte zijn armpjes en viel Heleen om haar nek.

‘Tia Elena!’

Heleen trok David stevig tegen zich aan.