3

Heleen stond op het balkonnetje van hun Superior Suite. Het luxe onderkomen was gesitueerd aan de stuurboordzijde van het schip en voorzien van alle gemakken. Een ruim tweepersoonsbed, twee leren fauteuils, koelkast, badkamer met douche en een flatscreen televisie met een hele rits kanalen. Ook was er rekening gehouden met internetverslaafden en workaholics: op een donkergelakte tafel stond een computer waarmee de gebruiker over het internet kon surfen.

Heleen piekerde er niet over om achter het beeldscherm te kruipen. Ze had op haar werk genoeg achter de computer gezeten en bovendien kon niets op tegen de indrukken die ze hier opdeed. Frank dacht daar min of meer hetzelfde over. Hij lag languit op bed en nipte van het glas champagne dat op het nachtkastje stond. Voor hem was ongegeneerde luiheid een zeldzame luxe. Ze liet hem met rust en genoot van de ondergaande zon, de aangename bries en het uitzicht op de promenade en een stukje van het oude gedeelte van Nice.

De Columbus lag aangemeerd aan de Quai Amiral Infernet. Vanaf de wal was het eerste gedeelte van deze brede kade bestemd voor de scheepvaart. Het tweede gedeelte was beduidend smaller en liep nog 100 meter door. Aan het einde hiervan stond een kleine vuurtoren, om de schepen die op Bassin du Commerce afstevenden te waarschuwen. Waren de schepen deze monding eenmaal gepasseerd, dan konden ze afmeren in Bassin des Amiraux, waar de Columbus lag.

Vanaf het balkon gezien, leende het aanzicht van Nice zich voor een ansichtkaart. De kuststrook met haar statige gebouwen en luxe hotels, en de promenade die werd omringd door palmbomen en keurig verzorgde perkjes, straalden de mondaine sfeer van Zuid-Frankrijk uit. Het is een indrukwekkende stad, dacht Heleen. In elk geval het stuk dat zij had gezien.

Vanmiddag waren ze geland op het vliegveld van Nice, dat net buiten de stad aan het verlengde van de enorme promenade lag. Bij de uitgang van de luchthaven stond een man in een zwart kostuum. Hij hield een bordje omhoog met hun naam erop. Hij bleek de chauffeur te zijn van de limousine waarmee ze naar het cruiseschip werden gebracht. Wat onwennig stapte ze in, maar na een tijdje genoot ze van het comfort en de decadentie. Het was een onderdeel van hun super-de-luxe vakantie. Zoiets doe je niet vaak. Tijdens de gehele rit bleef de zee aan hun rechterzijde. De extreem lange promenade veranderde tussentijds van naam. Promenade des Anglais ging over in Quai des Etats Unis. Op de hoek stond een pand met een historische uitstraling. Op dit stuk werd het beduidend drukker: restaurants en bars volgden elkaar snel op. Heleen kon zien dat het zowel binnen als op de terrassen stampvol zat.

De chauffeur zette hen af op de kade, pal voor het schip. Hier werden ze direct verwelkomd door in smetteloos wit geklede pursers. Alle vier de mannen waren van Aziatische afkomst. Toen een van deze pursers hen naar hun suite had begeleid, had Frank haar terloops verteld dat negentig procent van de echt harde werkers op een schip van de Filippijnen kwam.

‘Schat?’ onderbrak Frank haar gedachten.

‘Ja?’

‘Wil jij wat champagne?’

Ze aarzelde even. Hoewel het aanbod aanlokkelijk klonk, besloot ze het voorlopig bij mineraalwater te houden. De avond was nog jong. Vanaf tien uur speelde er een jazztrio en daar zou ongetwijfeld flink bij worden geschonken. Tot die tijd leek het haar verstandiger om rustig aan te doen met de alcohol. Wellicht straks een glaasje.

‘Nee, dank je. Ik zit helemaal vol van het diner.’

‘Oké.’ Ze hoorde hoe hij zijn glas bijschonk met bubbels.

‘Bevalt het uitzicht een beetje?’

‘Geweldig, interessante stad, zo op het eerste gezicht een mooie mix van oud geld en nouveau riche.’

‘Helaas is geen van beiden op ons van toepassing,’ grinnikte Frank. ‘Na dit uitstapje moeten we weer hard voor onze centen bikkelen.’

‘Voorlopig zitten wij wel lekker op dit cruiseschip.’

‘Zo is het maar net!’

Hij klopte betekenisvol met zijn hand op het bed. ‘Kom je even bij me liggen, schat?’

‘Ik zou best willen, Frank. Maar ik zit echt nog helemaal vol van het diner.’

Frank bromde begrijpend.

‘Je hebt gelijk. Laat eerst je eten maar zakken. Vanavond zien we wel verder, oké?’

‘Deal,’ antwoordde Heleen. Ze had best wel zin in een vrijpartij. Desnoods een vluggertje. Ze was alleen bang dat ze er met zo’n volle maag niet echt van zou kunnen genieten.

De kade stond loodrecht op de wal. Hierdoor wees het achtersteven van de Columbus naar het zuiden van de stad en de boeg naar de zee. Vanaf hun balkon had ze een perfect uitzicht op de boulevard en een gedeelte van het oude centrum van Nice.

Ze keek naar rechts. Langs de haven liep een tweebaansweg. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en las op een straatnaambordje quai lunel . Vanaf dit hoekhuis kregen de panden ook meer het uiterlijk wat je in de buurt van een haven zou verwachten. Het Indiase restaurant heette Le Bombay Palace en had een sjofele uitstraling, maar had daardoor ook een bepaalde charme. Zowel de gele luifeltjes van het daarnaast gelegen Bistro du Port, als de rode van het aangrenzende restaurant Le Lunel, waren aan vervanging toe. Er zaten talloze scheurtjes in het doek en de zon had in de loop der jaren de frisse kleuren laten vervagen tot tinten die het meest op pastelkleuren leken.

Ondanks de licht vervallen staat van de etablissementen, ademde dit gedeelte van Nice ouderwetse gezelligheid uit. Misschien wel geborgenheid, een soort ‘ons kent ons’ sfeertje, maar wel op de goede manier. Langs de boulevard was hiervan geen sprake. Daar heersten andere normen en waarden. Althans, dat dacht zij.

Ze nam een slok van haar mineraalwater. Haar maag protesteerde onmiddellijk. Ze was zich tijdens het diner duidelijk te buiten gegaan aan alle heerlijkheden en betaalde daar nu de prijs voor. Niet dat ze zich beroerd voelde, maar het opgeblazen gevoel was verre van comfortabel te noemen.

Het diner was een buffet met vlees- en visgerechten. Ook was er rekening met vegetariërs gehouden. Volgens het programma werd er tweemaal een buffet geserveerd: bij aankomst en bij terugkeer in de haven van Nice. Gedurende de reis was er ’s middags en ’s avonds een à la carte menu.

Omdat ze flink trek hadden, waren ze betrekkelijk vroeg naar de eetzaal gegaan. Ondanks dat het een buffet was, werd er wel van hen verwacht dat ze de gemaakte tafelschikking volgden. Tijdens de trip hielden ze dezelfde tafel die ze met een ander stel deelden. Ook Nederlanders. Ze hadden kort kennisgemaakt toen ze net op het punt stonden om de zaal te verlaten en het andere tweetal binnenkwam.

Heleen draaide haar hoofd naar de Middellandse Zee. Die lag er kalm bij. Een briesje gleed over het dek en liet de vlaggetjes, die ter verwelkoming van de nieuwe gasten aan de reling waren geknoopt, dansen. Vanaf de scheepskiel kabbelende golfjes strekten zich uit tot de oneindige horizon waarachter de zon langzaam maar zeker verdween. Ze zoog de zilte lucht in haar longen en verheugde zich op de heerlijke vakantie die in het verschiet lag.