53

‘Rustig aan,’ siste Romina. Nadat ze de afluisterapparatuur had gevonden was haar humeur nog slechter geworden. ‘Over honderd meter zie je een ophoging naast de weg. Ga veertig kilometer per uur rijden en als ik het zeg stuur je naar rechts en omhoog. Er is daar een opening tussen de bomen waar de auto makkelijk doorheen kan.’

Heleen knikte. Ze hield de snelheid aan die Romina verlangde en probeerde gelijktijdig een inschatting van de nieuwe situatie te maken. Die leek hopeloos.

‘Afremmen en… nu naar rechts.’

Met het angstzweet in haar handen stuurde Heleen de Seat van de verharde weg af. De bundels van de koplampen verlichtten een heuvel met bomen. Het liep redelijk steil naar boven. In al haar angst zag ze zelfs voor een fietser te weinig ruimte om het donkere bos binnen te dringen. In haar ooghoek zag ze een schim. Het was de loop van Romina’s pistool waarmee ze de juiste route aanwees.

‘Daar moet je doorheen. Bij die…’

Met de moed der wanhoop gaf Heleen gas. Haar snelheid was inmiddels gedaald tot een wandeltempo. Midden op de helling schokte de auto waarna de motor afsloeg. Ze trapte op de rem en trok instinctief aan de handrem.

‘Eerste versnelling, sufferd!’ gilde Romina. ‘Start de motor en rij in de eerste versnelling die heuvel op!’

Zachte ondergrond stoof onder de banden vandaan toen Heleen de wagen liet optrekken. Omdat de grip minimaal was, begon de achterkant van de auto heen en weer te bewegen. Ze drukte het gaspedaal dieper in. Door het hoge toerental brulde de motor toen ze bijna het hoogste punt van de heuvel bereikten.

‘Naar rechts!’

Heleen zag de opening en trok hard aan het stuur. De achterkant van de auto gleed naar links. Haar poging om te corrigeren was nutteloos. Terwijl de voorkant tussen de bomen gleed, knalde de achterkant tegen een boom. Het geluid van de klap maakte duidelijk dat het linkerachterlicht was verbrijzeld.

‘Langzaam… Stoppen en het licht uitzetten.’

Heleen slaakte een zucht van opluchting en wachtte Romina’s volgende bevel af. In een poging haar angst te onderdrukken, legde ze haar handen in haar schoot. Het was beter om die trillende handen uit haar eigen zicht te houden, dacht ze. Ze mocht nu niet angstig of zwak overkomen.

Romina had haar aandacht intussen op David gericht, die de afgelopen minuten muisstil was geweest en haar met wijd opengesperde ogen aankeek. Ze aaide hem lieflijk over zijn bol. Daarna trok ze hem naar zich toe en kuste hem teder op beide wangen.

‘Jij bent een grote jongen. Mama is trots op je. Als jij samen met Oso nog een paar minuutjes heel stil in de auto blijft zitten, krijg je straks een heleboel lekkers van me. Afgesproken?’

Romina liet hem los. Met zachte hand duwde ze hem terug in liggende positie. Ze drukte Oso stevig tegen zijn borst.

‘Mijn lieve ventje.’ Ze glimlachte hem liefdevol toe. ‘Ik ga even iets uit het bos pakken en ben zo weer terug.’

David reageerde heftig. De situatie was verwarrend voor hem. Hij was de afgelopen maanden meer aan Ana en Heleen gewend geraakt en nu dook deze vrouw weer op. Hij kwam razendsnel omhoog en glipte langs Romina. Zijn gestrekte armen omklemden Heleens hoofd.

‘Niet weggaan! Tante Elena blijf bij mij!’

Romina had de grootste moeite om haar natuurlijke reactie te onderdrukken.

‘Tante Elena?’ vroeg ze zoetgevooisd. ‘Die moet mama helpen met dragen. Blijf jij nou maar rustig zitten, dan is het zo gebeurd.’

Ze legde de tegenstribbelende David weer op de achterbank.

IJzig zei ze tegen Heleen: ‘Wil jij de kofferbak openen en uitstappen, tante Elena?’ Ze drukte op het knopje van de kofferbak, die meteen van de vergrendeling sprong, en stapte uit.

Romina deed de achterdeuren op het kinderslot. Ze liep naar de kofferbak en kwam terug met een schep en een zaklantaarn.

‘Sleutels.’ Heleen overhandigde het bosje en Romina sloot de auto af. David brulde van angst en verdriet. Hij sloeg met zijn handpalmen tegen de zijruit. Heleen probeerde haar medelijden weg te slikken. Davids gejammer was moeilijk te negeren.

‘Lopen.’ Met een korte hoofdknik gaf Romina de richting aan. Heleen had nog geen drie stappen gedaan of ze kreeg al een por met de schep. Gehoorzaam versnelde Heleen haar pas. Haar blik was voornamelijk gericht op de lichtbundel uit Romina’s zaklantaarn. Het droge hout kraakte onder haar voeten. Op open plekken reikte het maanlicht tot de grond, terwijl op dichtbegroeide plekken het licht gefilterd werd. Die afwisseling gaf het bos iets spookachtigs.

‘Stop.’

Romina liet het kunstlicht over een boomstam glijden. In het midden van de stam was een hartje gekerfd. De letters F en R waren duidelijk leesbaar.

‘Zo romantisch,’ grijnsde ze.

Met een gebaar van haar rechterhand, waarin ze haar pistool hield, maakte ze Heleen duidelijk dat ze ruimte moest maken. Zelf ging ze met haar rug tegen de stam staan. Ze hield de zaklamp in haar linkerhand en klemde de schep onder haar linkeroksel. Ze mat uiterst zorgvuldig drie gelijke passen af. Op die plek bleef ze staan. De schep liet ze op de grond vallen.

‘Graven, tante Elena.’