45

Heleen legde David voorzichtig in bed. Hij was na de lunch op haar schoot in slaap gevallen. Ze had tien minuten gewacht en was toen langzaam opgestaan. Zijn ademhaling was nu diep en regelmatig. Ze schoof een dun laken over hem heen en zette de ventilator aan. Zo werd het wat koeler in de kamer.

Op haar tenen liep ze terug naar de patio. Hopelijk bleef het de komende twee uur rustig. David had zijn middagslaapje gewoon nodig. Bleef hij wakker, dan sloeg om een uur of zeven de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Vechtend tegen de slaap werd hij hangerig en drammerig. De eerste twee dagen was het middagdutje erbij ingeschoten. In hun enthousiasme hadden ze elke minuut van de dag benut om leuke dingen te doen, zoals het strandbezoek van de week.

Dit was de vijfde dag dat David bij haar logeerde. Op een enkel huil-incident na, was het in goede harmonie verlopen. Het moederschap was wennen, daar moest ze gewoon eerlijk in zijn, maar ze genoot van elke seconde. David bleek in de dagelijkse omgang net zo’n schat als de keren dat ze bij Ana op bezoek was geweest.

Voor aanvang van de logeerpartij had ze eerst wat zaken met haar doorgesproken. Ana had haar al eerder verteld dat David dankzij zijn jonge leeftijd flexibel was. De eerste dagen bij haar had hij constant naar zijn vader en moeder gevraagd. Een paar weken later kwamen zij steeds minder vaak ter sprake. Na vier maanden begon hij er helemaal niet meer over en leek hij geaccepteerd te hebben dat ze er niet meer waren. Tenminste, dat was haar conclusie.

Ana was geslaagd voor haar examen. Samen met David had Heleen haar door de telefoon gefeliciteerd. Ana zag erg tegen de komende dagen op, maar vond het fijn om te horen dat David het zo naar zijn zin had. Dit maakte het vooruitzicht op de rondleidingen en survivaldagen nog enigszins draaglijk.

Heleen voelde hoe de vermoeidheid ook bij haar begon toe te slaan. Langzaam dommelde ze weg. In het niemandsland waar het bewustzijn geleidelijk afgleed naar de rand van overgave, dacht ze aan Ana. Wat had ze een bewondering voor die vrouw. Ze hield fier stand in een situatie die haar grotendeels was opgedrongen. Als enige familielid van David dat in staat was hem op te voeden, was ze toch voor het blok gezet: de jongen onder haar hoede nemen of hem naar de staatsopvang sturen. Dit eufemisme voor internaten waar liefde en geluk niet op het dagelijks menu stonden, had ze hem bespaard.

Uit hun gesprekken had ze opgemaakt dat Ana’s jeugd niet bepaald gelukkig was geweest. Bij haar ouders was het Romina voor en na. Broer Jorge was een vreemde vogel en haar uiterlijk werkte ook niet echt mee. Sinds haar puberteit was ze mollig. Een ideaal doelwit voor nietsontziende klasgenoten waarmee ze hun eigen tekortkomingen konden verbloemen. Ook in de liefde was het Ana niet bepaald voor de wind gegaan. Hoewel haar vriendin hierover weinig kwijt wilde, kon Heleen uit bepaalde uitspraken opmaken dat ze verschillende keren door mannen was belazerd. Ze benadrukte overigens vaak dat ze redelijk gelukkig was met haar huidige situatie. Het opvoeden van David gaf haar voldoening en de extra energie die ze vroeger regelmatig had ontbeerd. Ze was gaan studeren in de avonduren voor het diploma van opticien.

Heleens gedachten vloeiden weg. Haar hoofd zakte opzij. Als David wakker wordt, merk ik het heus wel, dacht ze nog.

Op de achtergrond van haar bewustzijn zoemde een mug. Het geluid werd sterker, venijniger. Een wesp? Nee, daarvoor was het niet schel genoeg. Toen het tot haar doordrong dat haar mobiele telefoon overging, kwam ze geschrokken overeind. Nog slaapdronken liep ze naar de woonkamer.

‘Hallo?’

Het bleef stil. Omdat ze in haar haast was vergeten op de nummerherkenning te letten, kende ze de identiteit van de beller niet.

‘ Hola ?’ probeerde ze nu in het Spaans.

‘Met Monique.’ Heleen schrok van de vlakke, zwaar afstandelijke toon waarop haar voormalige schoonzus sprak.

‘Hoi, Monique,’ antwoordde ze aarzelend. ‘Hoe is het ermee?’

Op een licht geruis na, hoorde ze niets. Ze wachtte enkele seconden. ‘Gaat het, Monique?’

‘Nee, niet echt.’ In haar onpersoonlijke toon klonk nu ingehouden woede door.

‘Frank is dood.’

Heleen voelde hoe haar keel werd dichtgeknepen. Ze hapte naar adem.

‘Dat… dat meen je niet… dood?’

De vijandigheid aan de andere kant was voelbaar.

‘Hij heeft zich vanmorgen in zijn cel opgehangen.’

Deze specifieke informatie maakte haar duizelig. Beelden van Frank aan een touw verschenen op haar netvlies. Ze wankelde. Om niet te vallen greep ze zich vast aan de bovenkant van een houten stoel.

‘Waarom, Heleen? Waarom heb je dit gedaan? Was een levenslange straf niet genoeg? Moest hij sterven? Was dat de prijs die hij voor jouw rancune moest betalen?’

Moniques onverzoenlijke woorden sloegen haar keihard terug in de realiteit. ‘Waar heb je het in godsnaam over?’ vroeg ze vertwijfeld. Haar stem sloeg over.

‘Ah, je valt weer terug in de rol van de onschuldige huisvrouw. Nou, Heleen, stop daar maar mee, want je bent volledig door de mand gevallen. Niemand trapt meer in dat trucje, vuile heks. Ik hoop dat jij in een volgend leven als een fakkel in de hel brandt!’

Heleen was stomverbaasd. Zo kende ze Monique helemaal niet. Natuurlijk doet de dood van een naaste rare dingen met je. Maar waarom beschuldigde Monique haar direct van Franks dood? Dat kon ze toch niet serieus menen? Het sloeg echt nergens op. Ze haalde diep adem.

‘Monique, ik begrijp dat je van streek bent.’ Terwijl haar hart tekeer ging, probeerde ze zo rustig mogelijk te spreken. ‘Ik begrijp de verwijten die je mij maakt niet. Ik zit nu in Spanje en heb Frank al een jaar niet gesproken.’ Van onzekerheid wist ze niet waar ze kijken moest. Alsof zij de strop om zijn nek had gelegd. Haar blik vloog heen en weer. Muur, schilderijen, televisie, openslaande deuren… patio.

Voordat Monique antwoordde besefte ze opeens waar het verwijt op sloeg. De impact was zo groot dat ze moest gaan zitten om erger te voorkomen. Met een van afschuw vertrokken gezicht wachtte ze op de beschuldiging die zou volgen.

‘Onder Franks voeten lagen foto’s van jou en David,’ sprak Monique ijzig. ‘Toen ze hem vonden waren ze nog nat. Van tranen, Heleen. Hij heeft boven die foto’s gehuild en zich daarna verhangen.’

Na een sarcastisch ‘Gefeliciteerd’ verbrak ze de verbinding.