18

Heleen gaf het afgepaste geld aan de vrouw in het tolhokje, waarna de slagboom omhoog ging. Ze gaf gas en liet de péage achter zich. Er zouden nog veel van deze tolpunten op de autoroute naar Zuid-Frankrijk komen. Tot nu toe verliep haar reis voorspoedig. Ze schoot lekker op. Dat viel haar mee aangezien het de eerste keer was dat ze in haar eentje met de auto naar het buitenland ging. Het was nu halverwege de middag en Dijon lag een kleine honderd kilometer van haar verwijderd. Vanaf Dijon zou ze rechtstreeks doorrijden naar Lyon.

Tijdens de trip had ze geen muziek opgezet. Dan kon ze zich niet concentreren op het verkeer. Bovendien wilde ze nadenken. Gistermiddag had ze Alex verteld over haar reis. Toen hij hoorde dat ze alleen naar Frankrijk ging, droop de teleurstelling van zijn gezicht. Hij had graag mee gewild en vond het jammer dat hij haar een tijdje niet zou zien. En geen computerspelletjes kon spelen, dacht Heleen geamuseerd. Onbevangen stelde hij haar een vraag die ze niet had verwacht en die haar hard trof.

‘Is Frank soms aangespoeld?’

Ze had haar kalmte weten te bewaren en had hem wijsgemaakt dat ze in Frankrijk nog wat administratieve zaken had af te handelen. Hij had aarzelend geknikt en vroeg hoe lang ze wegbleef. Nadat ze hem had verzekerd dat ze binnen enkele dagen weer terug zou zijn, had hij nog wat door de kamer gedrenteld en uiteindelijk zijn schouders opgehaald.

Toen ze opeens de remlichten van de vrachtwagen voor haar zag, drong het tot haar door dat ze met haar gedachten niet meer bij het verkeer was. Ze schrok, remde af, keek in haar spiegels en haalde de vrachtwagen in.

Toen ze die voorbij was, hield ze dezelfde snelheid als de auto voor haar aan. Al snel dwaalden haar gedachten weer af. Ze dacht terug aan het gesprek dat ze met Angela had gehad. Die vrouw was in bijna alles haar tegenpool, met een totaal andere levenswijze. In haar hart walgde ze van de levensstijl van het echtpaar Roof.

Toch had ze de woorden van Angela heel serieus genomen. Zij was ontegenzeglijk een ervaringsdeskundige op het gebied van mannen. En als buitenstaander kon ze de situatie beter overzien dan de mensen die er middenin zaten. Hoe vaak hoorde je bijvoorbeeld niet dat een jongere tegenover zijn ouders uit de kast kwam? Niet alle ouders hadden tot op dat moment een vermoeden over een andere seksuele geaardheid. Mensen die achttien jaar lang hun kind hadden zien opgroeien…

Daarom was ze ook zo aan zichzelf gaan twijfelen. Frank was haar grote liefde en ze waren lang bij elkaar geweest. Eigenlijk had ze niet eens vergelijkingsmateriaal. Zeventien jaar had ze in een beschermde omgeving geleefd. Hun huwelijk kabbelde op een prettige manier voort. Seksuele escapades kwamen in hun wereldje niet voor. Dat was iets wat andere mensen deden.

Dacht ze. En voor Angela was een enkele blik genoeg geweest om de seksuele geaardheid van een man vast te stellen. Frank was geen homo of biseksueel. Heleen had de bevestiging van Angela bemoedigend gevonden. Frank die samenwoonde met een Franse nicht, Frank die jarenlang een dubbelleven had geleid. Dat bestond gewoon niet. Maar wat hadden die twee dan met die levensverzekering te maken? Fraude? Maar dat leek weer een stuk minder voor de hand te liggen omdat Frank vermist was. Waarschijnlijk dood… En zelfs als hij fraude had willen plegen, dan had hij dat toch niet zo gedaan? Tenzij… Frank nog leefde. Het hele gedoe rond zijn vermissing moest een opgezet spelletje zijn. Ergens onderweg was hij ongezien van boord gegaan. De verzekeringspremie werd gedeeld en alle betrokkenen leefden nog lang en gelukkig. Iedereen, behalve zij.

Heleen realiseerde zich dat ze deze veronderstelling niet of nauwelijks kon onderbouwen. Het wierp meer vragen op dan zij tot nu toe had kunnen bedenken. Ondanks alles hoopte zij toch dat hij nog in leven was.

Het antwoord lag bij Vincent Gautier. Terug van haar gesprek met Angela had ze hem gebeld. Het nummer was niet in gebruik. Maar ze liet zich niet ontmoedigen. Ze zette de mogelijkheden op een rij en concludeerde dat ze het erop moest wagen. Ze kon beter met de auto gaan, want Gautier kon overal zitten, was misschien zelfs verhuisd. Zo had ze tenminste eigen vervoer. Dan was ze mobiel en kon ze anticiperen op onverwachte situaties.

Heleen remde af voor de volgende péage. Voorbij Lyon wilde ze een hotel nemen, maar voor het zover was had ze nog een paar uur asfalt voor de boeg. Het kon haar niet schelen. Ze was onderweg. Ze zou hem ontmoeten. Hij kende de waarheid en die ging hij op zeer korte termijn met haar delen.