32

‘Het jaar daarop overleden Romina’s ouders kort na elkaar,’ ging Frank even later verder. Heleen had het in de stilte die hij daarvoor had laten vallen wel uit willen gillen. Had het nou verdomme wel gezegd! Alsof ik door dit stiekeme gedoe niet door een veel grotere hel ben gegaan! Maar ze had haar mond gehouden, deels van haar stuk gebracht door zijn schuldbekentenis, deels door de verwarring of hij die schuldbewustheid nu speelde of niet.

‘Het was voor haar een zware periode. Ze was weer aan het werk gegaan waardoor ze weinig tijd met David kon doorbrengen. Ze bracht hem ’s morgens naar de crèche en haalde hem laat in de middag weer op. De avonden bracht ze meestal achter haar computer door terwijl David lag te slapen. Van haar familie hoefde ze niet veel steun te verwachten. Haar broer Jorge was een vreemde flierefluiter met wie ze af en toe contact had, en met haar zus Ana sprak ze al jaren niet meer. Sinds hun jeugd konden die twee slecht met elkaar overweg. Alleen op de begrafenis van hun ouders hebben ze enkele woorden gewisseld.

Wij moesten het doen met ontmoetingen op wisselende tijden en plaatsen. Soms werd het ons teveel en reed ik naar Blanes. Daar parkeerde ik mijn auto in een andere straat, liep naar haar huis en sloop via de achterdeur naar binnen. Maar dat konden we niet langer in stand houden. Er moest wat veranderen.’

Heleen had haar emoties weer een beetje onder controle. Voorzichtig keek ze rond, op zoek naar een uitweg. ‘Een twintig jaar oude kruiser,’ zei Frank die blijkbaar toch iets van haar speurende blik had meegekregen. ‘Inboedel van de erfenis. Jorge koos voor de bankrekening, wat weinig voorstelde, en Ana nam als aandenken wat spulletjes van haar ouders mee.’

‘Het engeltje dat omringd wordt door corrupte familieleden,’ reageerde Heleen cynisch.

Frank lachte gemaakt. ‘Zij is de enige van de familie die je niet kent. Misschien dat we een ontmoeting met Romina, Ana en Jorge moeten regelen. Wat een reünie zou dat zijn.’

‘Dus Jorge Castellano is haar broer. Dat vermoeden had ik al.’

Frank checkte uitgebreid zijn instrumenten. Hij veranderde van koers. Met zijn handen maakte hij een demonstratieve beweging naar rechts. Heleen zag dat zijn handen over het stuurwiel gleden, waardoor het rad zelf niet of nauwelijks werd beroerd. Hierdoor bleef het schip min of meer op dezelfde koers. Het was puur een afleidingsmanoeuvre waarmee Frank tijd wilde winnen. Hij wilde haar koest houden door het verhaal te rekken. Ergens op de Middellandse Zee waar niemand hen opmerkte zou haar leven eindigen.

‘Tijdens een telefoongesprek tussen hem en Romina, bleek een van zijn opmerkingen goud waard te zijn. In die tijd bedachten Romina en ik duizend en één ideetjes waarmee we ons leven een positieve wending konden geven. Alles kwam voorbij, van een snackbar op de boulevard tot het beroven van een bank. Toen Romina tussen de meest waardeloze ingevingen door het gesprek met Jorge aanhaalde, begon heel langzaam het balletje te rollen.’

Het ging Heleen te traag. Ze zag hoe de rode lichtjes inmiddels in speldenknopjes waren veranderd. Het duurde niet lang meer voordat ze uit het zicht waren verdwenen. Ze moest het gesprek versnellen, want zonder referentie van het vasteland was ze helemaal kansloos.

‘Laat me raden, Jorge bracht Vincent Gautier ter sprake. Een oude nicht die stapelgek op hem was. Jullie zagen opeens mogelijkheden om via Gautier jullie slag te slaan. De verzekering oplichten, bijvoorbeeld.’

Frank glimlachte meewarig.

‘Jorge gaf onbedoeld een voorzetje. Het was een terloopse opmerking over een vermeende verzekeringsfraude van een homostel uit zijn kennissenkring. Tijdens een vakantietrip had een van hen een waardevolle ring verloren. Jorge vertelde dat hij hen ervan verdacht de ring ergens verpatst te hebben of iets dergelijks. De verzekering keerde uit.

Dit verhaal zette ons aan het denken over hoe ik uit mijn leven kon verdwijnen en voortaan zorgeloos bij Romina kon blijven, zonder ons druk te hoeven maken over geld. In het begin spraken we er een beetje lacherig over, later werd het pas serieus. Verzekeringsfraude was geen gek idee. Er zijn maanden van denkwerk en voorbereiding aan vooraf gegaan. Een goed plan hebben is één, het daadwerkelijk uitvoeren ligt gecompliceerder.’

Heleen voelde haar woede ontvlammen. De arrogante kwast. Zo vol van zichzelf. Als je niet beter wist, zou je denken dat hij naar een complimentje hengelde. Toch moest ze in zijn lijn meegaan. Gekwetst, maar zonder zichtbare agressie. Ze mocht hem geen aanleiding geven om scherper te worden dan hij al was. Haar enige kans leek een overrompeling. Frank was zo sterk als een beer.

‘Daar kan ik me wel wat bij voorstellen,’ zei ze. ‘Gautier moest eerst warm gemaakt worden voor de deal. Toen hij instemde ontvouwde jij of Jorge het hele plan, wat inhield dat er een samenlevingscontract getekend moest worden.’

Frank knikte beamend. ‘Kort door de bocht is het inderdaad zo gegaan. Er werden onderlinge afspraken gemaakt over de percentages van het te verwachten bedrag. Iedereen moest van tevoren weten wat er na afloop te verdelen viel. Toen we daar uit waren, werden de details ingevuld.’

‘Je bedoelt dat jij een lening van twee ton afsloot om elke maand de hoge verzekeringspremie te betalen.’

‘Ik wist dat jij erachter zou komen. Maar ik wist ook dat die maatschappij na mijn officiële verklaring van vermissing naar haar centen kon fluiten. Jij zou er achteraf niet mee worden belast en ik had het op dat moment keihard nodig om ons plan, onze toekomst in werking te zetten.’

‘Je bent te goed voor deze wereld.’ Ze schudde vol ongeloof met haar hoofd.

‘Waarom al die heisa, Frank? Je had toch ook gewoon van me kunnen scheiden? Dat was een stuk minder omslachtig geweest.’

Hij sloot even zijn ogen, wreef met zijn vingertoppen over zijn oogleden en slaakte een diepe zucht.

‘Onmogelijk, dat heb ik je daarnet proberen uit te leggen. Trouwens, een scheiding zou me ruïneren. Als ik er al met jou op een normale manier uit zou zijn gekomen, wat onwaarschijnlijk was, dan had mijn werkgever het nooit gepikt. Omtrent verhoudingen op de werkvloer bestaat geen misverstand. Dan volgt op staande voet ontslag. In dat geval zou ik dus daadwerkelijk in een friettent in Blanes eindigen. In loondienst, voor acht euro per uur.’

Na deze belachelijke verklaring wilde Heleen door. De tijd begon nu echt te dringen. Ze had een plan, maar wilde een antwoord op de vraag die al geruime tijd door haar hoofd speelde.

‘Hoe ben je ongezien van het cruiseschip afgekomen?’

Frank keek recht voor zich uit de donkere nacht in. ‘Dat ik ongezien het schip heb verlaten, lijkt me sterk. Daarvoor waren er teveel mensen in de buurt. Desondanks heeft niemand mij herkend als Frank Eldering.’

Hij haalde zijn schouders op.

‘De simpelste ideeën zijn vaak het beste. Naast de Filippino’s zijn er nog andere nationaliteiten werkzaam als purser, Jorge is daar een voorbeeld van. Nadat ik zogenaamd voor een wandelingetje onze hut had verlaten, heeft hij mij verstopt in het ruim. Ik had alle tijd om een purserpak aan te trekken, dat Jorge daar had verstopt. Toen we afmeerden in Barcelona, gaf hij mij een grote zak met vuilnis. Ik stopte mijn kleren bij het afval en volgde Jorge naar boven. De hele weg droeg ik de zak voor mijn borst, zodat mijn gezicht verborgen bleef voor beveiligingscamera’s en passanten. Het foerageren was inmiddels in volle gang. Verse spullen erin, afval eruit. In de drukte liepen we rustig van de loopplank, niemand lette op twee pursers die vergeten vuilniszakken alsnog naar een havencontainer brachten. Eenmaal in de haven reed ik weg in een auto die Romina daar had geparkeerd. Jorge ging weer terug naar het schip.’

Heleen had genoeg gehoord. Ze had een goed beeld van de affaire, het plan en de uitwerking ervan. De ontbrekende puzzelstukjes konden haar gestolen worden.

Het was nu de hoogste tijd om haar eigen plan uit te voeren.