31

‘Ik heb Romina vijf jaar geleden ontmoet,’ zei Frank. ‘Ze werkte sinds enkele weken als secretaresse voor de directeur van een hotelketen waarmee ik regelmatig zaken deed. En het was liefde op het eerste gezicht.’

Hij zuchtte nogal theatraal. ‘Dat had dus niets met onze relatie te maken, Heleen. Die was uitstekend. Het overkwam me gewoon.’

‘Dat kan ik wel begrijpen,’ antwoordde ze op gekwetste toon. ‘Dat hoor je wel vaker.’ In de afgelopen minuten had Heleen bedacht hoe ze zich hieruit moest zien te redden. Om geen argwaan te wekken, had ze zich een timide houding aangemeten. Zo kende hij haar ook. Als het naïeve huisvrouwtje. Frank knikte.

‘Ik had toen meteen open kaart moeten spelen. Maar ja, dat zijn van die wijsheden achteraf.’

Zijn zucht overstemde even het gestamp van de dieselmotoren.

‘We kregen dus een verhouding. Romina was al twee jaar gescheiden. Zij had een huwelijk van vijf jaar achter de rug. Kinderloos.’

Hij liet even zijn blik op de nautische instrumenten voor hem rusten en ging verder.

‘Omdat onze verhouding op z’n minst gezegd gevoelig lag, besloten we het geheim te houden. Ik wilde jou niet kwetsen, Romina en ik hadden min of meer een zakelijke relatie en bij haar familie stonden de traditionele waarden hoog in het vaandel. Ik regelde via mijn werk dat de secties Costa Brava en Balearen geheel onder mijn verantwoordelijkheid vielen. Hierdoor moest ik me meer concentreren op de hotelketens die in dat gebied hun hoofdkantoren hebben. Dat maakte het voor mij een stuk eenvoudiger om het werk te combineren met meer tijd voor Romina.’

Heleen keek bedeesd voor zich uit. Ze werd misselijk van zijn verhaal. Zonder dat het zichtbaar was, zocht ze naar een uitweg.

‘Romina raakte in verwachting. Een gebeurtenis met verstrekkende gevolgen. Ons leventje zoals we dat kenden was over. Het werd de omgekeerde wereld: problemen overschaduwden steeds meer de momenten van geluk waarvan wij steeds minder konden genieten. Uiteindelijk kwam Romina met een briljant idee. Tenminste, zo keken wij er toen tegenaan. Nogmaals, ik had in elk geval naar jou toe open kaart moeten spelen. Daarvoor bied ik mijn excuses aan.’

Heleen kon hem wel wurgen. Excuses. Het viel niet te excuseren dat hij haar leven kapot had gemaakt!

‘Aangezien Romina haar zwangerschap aan haar familie, haar omgeving en haar werkgever moest verklaren, bedacht ze de persoon Fernando Calventes. Hij was een Spaanse ingenieur die negen maanden per jaar in het buitenland verbleef. Zij had hem ontmoet tijdens een personeelsfeestje in Barcelona en van het een kwam het ander. Hiermee haalde ze gedeeltelijk de druk van de ketel. Haar conservatieve ouders vonden het maar niets. Na haar scheiding was ze opeens zwanger van een wereldreiziger. Ze zeiden het niet hardop, maar in hun hart vonden ze het een schande! De introductie van Calventes bracht veel sores met zich mee. Voor mij was het onmogelijk om voor de buitenwereld die rol op me te nemen. Hierdoor veranderde ons samenzijn in Blanes in stiekeme ontmoetingen op de meest uiteenlopende plekken. Wat het hoogtepunt van onze liefde moest zijn, werd een dieptepunt. Ik kon niet bij de bevalling van mijn zoon aanwezig zijn.’

Heleen had zich voorbereid op een verhaal van deze strekking. Ze wist dat David zijn zoon was. Maar het hem horen zeggen kwam toch hard aan. Ze had er niet bij stil gestaan dat het onmogelijk was om je tegen bepaalde emoties te wapenen. Met zijn relaas over zijn verhouding en de zwangerschap, was Frank op haar ziel gaan staan en had deze verpulverd. Ze was misselijk, maar voelde zich ook leeg. Zij had enkel de scherven van het verleden, terwijl hij aan een nog mooiere toekomst werkte. Het verdriet was overweldigend. Ze voelde een pijn die ze nog nooit had gevoeld.

‘Gaat het?’ wilde Frank weten.

‘Ik overleef het wel,’ antwoordde ze. Het gebonk van de motoren overschreeuwde de lichte trilling in haar stem.

Hij sloot even zijn ogen en schudde zachtjes met zijn hoofd. Hij kreeg opeens iets kwetsbaars.

‘Het spijt me, Heleen. Niet van mijn liefde voor Romina of Davids geboorte, maar van mijn handelwijze. Ik was er toen van overtuigd dat het de zaken enkel op de spits zou drijven als ik het je zou vertellen. Dat jij het niet zou kunnen accepteren dat ik op een andere vrouw verliefd was geworden. Als ik er voor de zoveelste keer over nadacht om het je te vertellen, werd ik meteen getroffen door angstaanjagende beelden. Dan zag ik jou tieren, vloeken en huilen. De consequenties die het met zich mee zou brengen vond ik beangstigend. En dan besloot ik het maar weer uit te stellen. Het bleek een vicieuze cirkel waaruit ik niet meer kon ontsnappen. Uitstel werd afstel.’

Hij maakte een hulpeloos gebaar met zijn hand.

‘Toen Romina in verwachting raakte, werd ik overvallen door een dubbel gevoel. De enorme vreugde van het vaderschap kende een donkere zijde. Ons verleden, begrijp je? Dat woog zwaar op mijn schouders. Hoe moest ik jou in godsnaam vertellen dat ik een kind had verwekt bij een andere vrouw? Dat zou onmenselijk zijn geweest. Een enorme klap na al die jaren waarin wij hadden geprobeerd om zelf kinderen te krijgen. Die afschuwelijke confrontatie durfde ik gewoonweg niet aan.

Ik had me dus in een positie gemanoeuvreerd waarin het eigenlijk onmogelijk was om jou nog onder ogen te komen. Vanaf dat moment leefde ik constant met een masker. Daarmee verborg ik de schaamte voor mijn gedrag.’

Er viel een stilte.