23

Ze wist niet wat echt was en wat niet. Ze zag niets. Alleen rare vlekken die op haar netvlies dansten. Waar was ze? Ze knipperde met haar ogen, bewoog haar armen en benen en constateerde dat ze nog leefde. Toch was het nog steeds donker.

Door de enorme smak van zonet had ze haar bewustzijn verloren. Toen de verdwazing wegtrok, wist ze ineens hoe het kwam dat ze hier lag en wie daarvoor verantwoordelijk was. Ook kon ze met enige concentratie het gebrom dat in de ruimte doordrong benoemen: het was de stem van Jorge Castellano.

Haar vingertoppen tastten de ondergrond af. Ze lag op een harde vloer, waarschijnlijk beton. Het was aardedonker en een vochtige, muffe lucht drong in haar neusgaten. Keldervloer. Castellano had haar zonder enige reden in dit hok gegooid en was nu met iemand in gesprek.

De paniek vloog haar aan. Angst bemoeilijkte haar het ademen en haar lichaam begon ongecontroleerd te schokken. Ze was nog niet dood, maar dat zou ongetwijfeld snel gebeuren. Heleen kwam overeind. Haar botten en spieren protesteerden hevig. Voor zover ze kon vaststellen had ze aan de val kneuzingen en blauwe plekken overgehouden. Geen breuken, althans, die voelde ze nog niet. Ze kon haar gewrichten nog bewegen, al was daarmee alles wel gezegd. Elk plekje op haar lijf deed zeer, alsof ze door een stoomwals was overreden.

Ze strekte haar armen en tilde haar benen op. Bij de eerste, voorzichtige stap moest ze op haar lip bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn. De tweede stap veroorzaakte scheuten in haar onderrug en na de derde stap bleef ze staan. De pijn was niet te harden, haar spieren stonden in brand. Ze snikte.

Het aanzwellende geluid van Castellano’s stem gaf haar nieuwe energie. Haar overlevingsdrang werd aangewakkerd door intense woede. De schoft had haar aangevallen, had geprobeerd haar te vermoorden. Waarom was haar nu nog een raadsel. Ze had geluk gehad dat het nog niet zo ver was gekomen, en dat ze niets had gebroken. Ze dwong zichzelf stapje voor stapje te lopen. Ze tastte de ruimte af. Terwijl slechts lucht langs haar vingers gleed, probeerde ze haar situatie in te schatten. Het ging nu om leven of dood. Niet klagen, snel denken.

Castellano stond nu te schreeuwen. Ze bleef staan en concentreerde zich op het geluid en probeerde woorden en intonatie te filteren.

Castellano sprak Spaans. Ze herkende de typische klanken. Momenten van stilte werden afgewisseld met hysterische uitvallen. Ze ging verder met het verkennen van haar gevangenis. Toen haar linkerhand langs een koel en glad voorwerp streek, bleef ze stokstijf staan.

Er was geen andere stem.

Castellano moest een telefoongesprek voeren.

Haar vingers verkenden het voorwerp. Koel, glas. Een fles! Met haar andere hand ontdekte ze er nog een. Voorzichtig trok ze beide flessen uit het rek.

Ze had tenminste iets om zich mee te verdedigen.