26

Blanes kwam ’s avonds langzaam op gang. Gearmde stelletjes en groepen jongeren slenterden over de boulevard. Verdiept in elkaar, uitbundig lachend of met een bewonderende blik op de Middellandse Zee gericht, genoten ze van het vakantiegevoel. Bij willekeurige eettentjes namen ze een korte pauze waarin uitvergrote menukaarten werden bekeken. Een enkeling liet zich door een vriendelijke ober overhalen om plaats te nemen. Het merendeel van de toeristen haalde echter de schouders op, knikte soms schaapachtig en liep door.

Heleen volgde het ritueel met afstandelijke interesse. Vanaf het terras van de ijssalon had ze vrij uitzicht op de boulevard van Blanes. De onbekommerde sfeer kon haar stemming niet opkrikken. Wat vooraf een fluitje van een cent had geleken, bleek in de praktijk een lastige klus te zijn.

IJssalon Torino was de derde tent die ze in anderhalf uur had bezocht. Evenals in de overige twee etablissementen was ze hier niet veel verder gekomen. De Italiaanse eigenaar, zijn Spaanse personeel en een lokale klant wisten niet waar Calle Albareda lag. Ze hadden er zelfs nog nooit van gehoord.

Heleen rekende af. Ze liet het ansichtkaartuitzicht voor wat het was en liep naar haar auto die twee straten verderop stond geparkeerd. Tijdens de korte wandeling liet ze een aantal mogelijkheden afvallen en overdacht haar volgende stap. Calle Albareda was geen bekende straat en lag niet in de toeristische zone, maar ze wist zeker dat hij bestond. De straat viel officieel onder Blanes.

Toen het Spaanse nummer op de display van Jorge Castellano’s telefoon verschenen was, had ze ogenblikkelijk geweten wie haar zou kunnen helpen om het nummer te achterhalen. De grap van haar collega Esther over haar broer die de geheime nummers van Brad Pitt en George Clooney zo op zou kunnen zoeken, gaf plotseling een ingang waarover zij normaal gesproken nooit kon beschikken.

Nadat zij het appartement van Castellano had verlaten en zich veilig waande, had ze Esther gebeld. Ze hield het bewust kort en zakelijk. Ze kon zich nu niet veroorloven om uitgebreid antwoord te geven op de vragen die ongetwijfeld zouden komen.

Tot haar opluchting had Esther opgenomen en verbaasd maar adequaat gereageerd. Ze had meteen door dat Heleen dringend hulp nodig had en deed wat er werd gevraagd. Op het moment dat ze terug bij haar auto was, die nog in het centrum stond geparkeerd, ging haar mobiele telefoon over. Niels gaf het adres dat bij het telefoonnummer hoorde. Als bonus had hij ook de naam van degene die de telefoonrekening elke twee maanden betaalde. Romina Castellano. Het lag voor de hand dat ze familie van Jorge was. Ze had Niels hartelijk bedankt en de verbinding verbroken.

Heleen sloeg links af. Ze verliet de boulevard en liet de haven achter zich. Via het centrum van de stad belandde ze op een tweebaansweg. De uitgestrekte boulevard lag links van haar. Rechts wemelde het van de appartementenblokken die stuk voor stuk een logge en afgeleefde indruk maakten. Voordat de boulevard overging in rotspartijen sloeg ze rechts af op een rotonde. De buurt waarin ze reed was het walhalla voor jongeren. Broodje Piet, Patat van Ad en Snackbar Amsterdam, bruine cafés, Engelse pubs en discotheken waarvan de entrees en neonreclames aan een opknapbeurt toe waren, volgden elkaar in rap tempo op. De ranzige lucht van te vaak gebruikt frituurvet drong in haar neusgaten. Op straat liep een groepje jongens met ontblote bovenlijven. Ze aten patat uit een plastic bakje en dronken bier. De lege blikjes lieten ze achteloos op het trottoir vallen.

Heleen gaf gas. Hier moest ze snel vandaan. Toen ze het uitgaansgebied definitief achter zich had gelaten, stopte ze langs de kant van de weg. Ze moest nadenken hoe ze nu verder zou gaan. Op goed geluk rondrijden sloeg nergens op. Zo kwam ze er nooit. Ze had gehoopt op een stadsplattegrond, maar daar hadden ze hier dus nog nooit van gehoord. De verkeersborden en bewegwijzering naar toeristische plekken van Blanes waren de enige aanwijzingen. Na een kwartier zoeken had ze het opgegeven.

Misschien zou ze een plattegrond kunnen kopen. Er waren talloze winkeltjes, maar een kaart van de stad was niet te krijgen. Daarvoor was Blanes te klein, legde een enkele verkoper uit. Het gros van zijn collega’s nam hiervoor niet eens de moeite en keek haar aan alsof ze van een andere planeet kwam. Misschien dat ze het bij een hotel moest proberen.

Die bleken vaak niet meer dan een foldertje te hebben waar alleen het centrum van het stadje op stond. Ze baande zich door drommen zwetende toeristen een weg naar buiten.

Overheidsinstellingen waren op dit tijdstip gesloten. Het aanspreken van een agent had ze wel overwogen, maar daar had ze uiteindelijk van afgezien. Dat was toch een te groot risico. Wat restte was een zoektocht door de buitenwijken van Blanes. Rond het toeristische centrum lagen heuvels waarop villa’s stonden. Op het eerste gezicht waren het er honderden, zodat ze op intuïtie een keuze moest maken. Ze besloot aan de noordkant te beginnen.

Het centrum ging naadloos over in een buitenwijk die werd gekenmerkt door hoogbouw. Alleen waren de flats hier iets verder uit elkaar gebouwd dan de toeristenblokken. Ze bereikte een kleine weg die naar een gebied met droge sparren leidde. Op de kruising vlak voor haar stond een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze zagen eruit alsof ze uit de buurt kwamen. De vrouw hield een mobiele telefoon tegen haar oor geklemd en sprak in rap Spaans. De man keek ongeïnteresseerd voor zich uit. Hij vond al dat moderne gedoe duidelijk maar niks.

Heleen zette haar auto langs de kant van de weg en stapte uit. Ze knikte beleefd naar de man die haar argwanend bekeek. Toen ze het adres noemde en met handgebaren probeerde uit te leggen dat ze was verdwaald, vertrok er geen spier in zijn gerimpelde gezicht. Hij bleef haar enkele seconden aankijken, waarna hij zijn hoofd opzij draaide.

‘ Callate !’ gromde hij tegen zijn kakelende vrouw. Ze was totaal niet onder de indruk van de uitbrander, want ze ratelde gewoon door. Wel deed ze twee stappen achteruit, wat voor haar echtgenoot een soort overwinning was in een jarenlange oorlog die hij nooit zou winnen. Hij knikte kort naar Heleen, waarna zij het adres nogmaals noemde.

Tot haar verbazing wees hij naar een van de heuvels. De uitleg moest hij driemaal herhalen voordat zij begreep wat hij bedoelde. Weg volgen, tweede afslag rechts, eerste links. Tenminste, dat had zij eruit opgemaakt.

Ze bedankte de man en liep terug naar haar auto. Eenmaal op weg, keek ze snel in haar achteruitkijkspiegeltje en zag hoe hij nog steeds op dezelfde plek stond. Zijn vrouw weer pal naast hem. Druk pratend in de mobiele telefoon.