16

Zijn naam was Ronald Heesterman. Hij was vijfenveertig jaar oud en gescheiden. Hij had donkerblond haar, blauwe ogen, een slank figuur en brede schouders. Vanaf het moment dat zij aan elkaar werden voorgesteld, was ze als een blok voor hem gevallen.

‘Zal ik een cd opzetten?’ Hij hield zijn ogen op het verkeer gericht.

‘Het bevalt me prima zo,’ antwoordde ze. ‘Mijn oren suizen nog van al die meezingers.’

Ronald grinnikte. ‘Hartstikke leuke kroeg, alleen jammer van dat Nederlandse uurtje. Wat een gebral, zeg! Je kon elkaar nauwelijks verstaan.’

Terwijl ze knikte, realiseerde ze zich ineens dat ze dit zo’n beetje de hele avond had gedaan. Telkens als Ronald aan het woord was had ze beamend zitten knikken. Ze vroeg zich even af of dit voortkwam uit de wens om bij hem in de smaak te vallen of dat ze het de hele avond met hem eens was geweest. In beide zat waarschijnlijk een kern van waarheid. Ze wilde inderdaad dat hij haar leuk vond. Hij kon boeiend vertellen over hysterische momenten op zijn werk tot aan idyllische plekjes in afgelegen tropische oorden. Over maatschappelijke problemen die sporadisch aan de orde kwamen, bleef hij oppervlakkig. Hij was geen wereldverbeteraar die iemand zijn mening wilde opdringen, wat ze prettig vond. Al met al had ze als een verliefd schoolmeisje aan zijn lippen gehangen. En als ze eerlijk tegenover zichzelf was, had ze daar geen seconde spijt van. Sterker nog, de vlinders in haar buik gaven haar een gevoel dat ze lang niet had gehad.

Ronald remde af voor een oranje verkeerslicht.

‘Heb je een leuke avond gehad, Heleen?’

‘Keileuk, zou mijn buurjongetje zeggen.’

Hij keek haar aan en glimlachte charmant. ‘Alex, is het toch?’

Geamuseerd en lichtelijk verbaasd zei ze: ‘Dat heb je goed onthouden!’

Heleen zag in de verte hoe de contouren van haar wijk zichtbaar werden. Over enkele minuten zouden ze voor de deur van haar huis staan. Een lichte paniek overviel haar. De afsluiting van de heerlijke avond leek haar nu opeens lastiger dan een halfuur geleden.

Toen ze de kroeg binnen was gekomen, zaten haar collega’s al op haar te wachten. Na het eerste drankje ging Matthijs naar het toilet. Even later kwam hij terug met Ronald aan zijn zijde en introduceerde hem als ‘een goede vriend die hij net tegen het lijf was gelopen’. Ronald stelde zich voor en de vonk sloeg direct over. Tot haar genoegen bleek dit wederzijds. Haar collega’s hadden dit ook door en excuseerden zich stuk voor stuk met smoesjes die zij vrolijk aanvaardde. Ronald nam haar mee naar een hoektafeltje, waar ze helemaal in elkaar op waren gegaan.

Hij stopte recht voor haar oprit. Wat hij zag, beviel hem. ‘Mooi huis, leuke tuin.’

Heleen raapte haar moed bijeen en nam het heft in handen.

‘Kopje koffie?’ In haar oren klonk de vraag als een verzoek van een wanhopige vrouw, of als een treurig cliché. Ze schaamde zich. Het bloed steeg naar haar hoofd.

‘Lekker,’ antwoordde Ronald neutraal. Hij stapte uit, liep snel rond de auto en hield het portier voor haar open. Heleen deed haar best zich zo ontspannen mogelijk te gedragen. Ze liet Ronald binnen en ging hem voor naar de woonkamer. Terwijl hij plaats nam op de bank, liep ze rechtstreeks door naar de keuken. Ze was opgelucht toen ze in het voorbijgaan een blik in de spiegel wierp en constateerde dat het wel meeviel met haar rode hoofd. Het had zelfs wat charmants, dat blosje.

Ze zette de kopjes op de salontafel en ging naast hem zitten. Hij boog langzaam opzij en kuste haar teder op haar mond. Heleen voelde hoe haar lichaam reageerde. De tintelingen van genot waren overweldigend. Ze werd meegezogen in een wereld waarvan ze het bestaan was vergeten.

Terwijl zijn tong de hare vond, masseerden haar vingertoppen zijn nek en gespierde schouders. Zijn hand gleed van haar nek naar haar borsten. Ze kreunde zachtjes, waarna zijn vingers via haar buik verder naar beneden daalden. Hij verschoof haar slipje en duwde met beheerste traagheid een vinger in haar.

Het leek alsof er een elektrische schok door haar lichaam ging. Maar in plaats van te genieten, verkrampte ze. Ze begon te trillen. Ronald schrok zich wezenloos. Hij liet haar meteen los en schoof een stuk naar achteren. Weg van de vrouw die een toeval leek te krijgen. Toen het tot hem doordrong dat Heleen gewoon doorademde en zichzelf weer onder controle had, slaakte hij een diepe zucht.

‘Jezus,’ fluisterde hij. ‘Wat was dat nou?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde ze met een stem die op breken stond. ‘Het spijt me.’

Ronald maakte direct een sussend gebaar. ‘Ben je gek, joh. Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Ik ben blij dat je weer in orde bent.’

Heleen glimlachte flauwtjes. Het begon langzaam maar zeker tot haar door te dringen wat haar zojuist was overkomen. En hierover wilde ze niet met Ronald spreken. Eigenlijk wilde ze over dit specifieke onderwerp met niemand spreken. Ze kon het niet. Niet zolang ze geen afscheid van Frank had kunnen nemen.

Ronald zuchtte nogmaals. ‘Ik ben me echt helemaal kapot geschrokken.’ Nog enigszins verdwaasd stond hij op.

‘Ik heb opeens behoefte aan een borrel. Kan ik wat voor jou inschenken?’ Zijn gang naar de keuken duurde welgeteld drie stappen.

‘Ronald?’ Hij stond meteen stil en draaide zich om.

‘Ja?’

‘Zou jij mij een plezier willen doen?’

‘Altijd.’

‘Loop dan door naar de gang, pak je jas en ga naar huis.’

Hij keek haar verbaasd aan.

‘Kom op, Heleen. Dat kun je niet menen. Laat me dan in elk geval nog een tijdje…’

‘Alsjeblieft, Ronald. Dit heeft niets met jou te maken. Hier moet ik alleen uit zien te komen.’

Hij aarzelde. Een korte blik op Heleen bracht hem echter van het voornemen af om verder aan te dringen. De vrouw die hem aankeek had in een oogwenk een metamorfose ondergaan. Van de vriendelijke, zachte, sympathieke en meegaande houding was weinig tot niets meer over. In plaats daarvan, zag hij een getergde vrouw, die zich staande probeerde te houden. Geforceerde zelfverzekerdheid. ‘Wat jij wilt,’ gaf hij zogenaamd schoorvoetend toe. Hij liep naar de gang. Met zijn jas in zijn hand zei hij: ‘Sterkte, ik hoop je nog eens te zien.’ Dat laatste was een leugen.

Heleen hoorde hoe hij zijn auto startte en wegreed. Ze bleef zitten en luisterde met gesloten ogen naar de geluiden die altijd een weg door het huis wisten te vinden: het gefluister van de wind langs een tochtstrip, gebrom van de apparaten in huis en het ritmische getik van de klok. Na een tijdje opende ze haar ogen en stond op. Ze liep naar de keuken. Achter in het muurkastje naast de koelkast stond een fles whisky. Op het etiket stond ‘Haig’. Spottend las ze hardop: ‘Openen bij speciale gelegenheden.’ Terug op de bank zette ze de fles aan haar mond en nam een paar flinke slokken. De whisky brandde in haar keel. De hitte verdoofde de stress.

Ze dronk opeens gulzig, veegde haar mond af met een rauw gebaar en zette de fles op tafel. Haar blik boorde zich nu in de trouwfoto. Ze focuste op de linkerhelft van het gelukzalige plaatje. Vanaf de muur keek Frank haar lachend aan. Haar linkermondhoek trilde.

‘Dus jij regeert vanuit je graf? Dan dwing je me ook om de onderste steen boven te halen.’

Ze schroefde de dop weer op de fles. Haar blik bleef gericht op haar vermiste echtgenoot.

‘En niets of niemand houdt mij nog tegen. Ook onze mooie herinneringen niet.’