43

David struinde door de boomgaard. Hij klapte in zijn handen en zong uit volle borst een liedje dat hij op de speelzaal had geleerd. Zijn serieuze gelaatsuitdrukking, de vrolijke melodie en zijn kinderlijke motoriek maakten het een grappig tafereel.

Ondanks haar bezorgdheid moest ze om hem lachen. Ze had hem vanmorgen vroeg uitgelegd dat er slangen tussen het gras konden liggen. Meestal waren dat onschuldige tuinslangen, maar heel soms kwam het voor dat er een adder lag te zonnen. Om te voorkomen dat hij op zo’n beest zou stappen, moest hij in de boomgaard altijd veel herrie maken. Want de slangen waren veel banger voor hem dan omgekeerd het geval was. David vond het wel spannend en was meteen op pad gegaan.

Vanaf de patio volgde ze elke stap die hij zette. Regelmatig keek hij op, zag haar vertrouwde gezicht, waarna hij vrolijk verder ging. Het spelletje duurde al een uur zonder dat een van beiden zich verveelde. Heleen had al meerdere malen gedacht dat het tijd was om eens flink in haar arm te knijpen. Ze zat op de patio van een villa in Spanje terwijl in de omliggende boomgaard het liefste ventje van de wereld de tijd van zijn leven had. Wonderen bestonden dus toch.

Nadat ze door Ana was overvallen met het oppasidee en de spontane reactie van David, was er geen weg meer terug. Niet dat ze dat wilde, integendeel zelfs, maar het viel haar toch rauw op haar dak. Op de terugweg waren er naast de opwinding over de aanstaande logeerpartij ook twijfels gerezen. Kan dit wel?

Natuurlijk kon het wel, David was weliswaar Franks zoon, maar dat stond volledig buiten de kwestie. Wel moest ze oppassen dat ze geen verkeerde opmerking over Frank of Romina maakte waardoor hij van streek kon raken.

Aan de andere kant kon het natuurlijk niet, David was het product van een man die haar tot in het diepst van haar ziel had gekwetst. Elke blik op hem zou haar eraan herinneren dat ze zelf geen kinderen had kunnen krijgen. Door David in haar huis te halen, zou ze het verleden weer naar boven brengen, wat haar soms nog emotioneel maakte. Dom. En moeilijk.

Tijdens die rit was er een moment geweest waarop ze had overwogen om van de logeerpartij af te zien. Maar ze stapte snel van die gedachte af. Haar beslissing om in Spanje te wonen symboliseerde haar toekomstvisie. Ze had een gedeelte van haar leven afgesloten, zonder hierbij definitief de deur te sluiten. Goede herinneringen en fijne mensen uit het verleden bleven altijd welkom, maar nu moest ze aan zichzelf denken.

Het was een bizarre situatie. Ze was vriendinnen geworden met de zus van de vrouw die haar man had afgepikt en hield van het kind dat uit die relatie was gekomen. Verdomme ja, ze hield van hem.

Het had wat weg van een zwarte klucht. Maar wel eentje met een goed einde, daar zou ze zelf wel voor zorgen! Er bestond natuurlijk wel een kans dat de logeerpartij op een grote teleurstelling uit zou lopen. Of dat het verleden niet met zich liet spotten.

Maar dit was wel haar leven en ze leidde het zoals zij het wilde. David was het waard om voor te vechten.

‘Dorst!’ Hij beklom de treden die de patio van de boomgaard scheidden. Ze stond meteen op en pakte zijn hand. Samen liepen ze naar de keuken waar ze limonade voor hem inschonk. Hij wees met fonkelende ogen naar de boomgaard.

‘Geen slangen.’

‘Gelukkig maar.’

‘Terug.’

‘Wil je niet eerst een boterham?’

Hij schudde overtuigend van nee en trok haar mee naar de patio.

‘Samen op de trap, zoals we hebben afgesproken, oké?’

‘ Vale .’

Hand in hand liepen ze de trap af. Heleen deed overdreven voorzichtig. Naast de waarschuwing, hoopte ze op hem over te brengen dat hij de treden voorzichtig en een voor een nam. Eenmaal in de boomgaard liet ze hem los.

Op haar gemakje wandelde ze terug naar de woonkamer en pakte haar camera. Dit was een uitgelezen moment om foto’s van David te maken. Van de leukste liet ze kopieën voor Ana afdrukken. Zelf had ze al een fotoboek aangeschaft waarin ze alle foto’s van David zou bewaren. Mooie herinneringen voor later.

Na een halfuur stopte David met zijn speurtocht naar onzichtbare slangen. Hij had weer dorst en klaagde over de hitte. Ze namen plaats op de patio waar ze nog een aantal foto’s schoot. De zelfontspanner was ideaal voor plaatjes met z’n tweetjes. Ze zette de camera tegen een plantenbak, waarna ze de meest idiote en schattige poses aannamen. Ze stelde voor om naar het strand te gaan. Ze trokken snel wat zwemkleding aan en stapten in de auto. Een tas met handdoeken, plastic schepjes en emmertjes verdween in de kofferbak.

Op het strand vermaakten ze zich prima. Verder dan zijn enkels liet David de golven echter niet komen. Hij vond de zee best wel eng.

‘De golven trekken aan me!’

‘Het water gromt!’

‘Er zwemmen monsters in de zee!’

In de namiddag vertokken ze. Ondanks het hoedje en de hoge beschermingsfactor van de zonnebrandcrème was David licht verbrand op zijn armen en schouderbladen. Daar voelde zij zich behoorlijk schuldig over. Niet bepaald een goede referentie voor een oppasmoeder. Op zoek naar aftersun, gingen ze een toeristenwinkel binnen. Naast het assortiment aan hebbedingetjes, beschikte de shop eveneens over een apparaat dat digitale foto’s ontwikkelde. Nadat ze het flesje aftersun had afgerekend, haalde ze het geheugenkaartje uit haar camera. David vond het prachtig toen de foto’s op een beeldscherm verschenen.

Samen maakten ze een selectie van de leukste plaatjes. Hiervan liet ze twee kopieën maken. In de reeks vielen drie foto’s op. Wat Heleen zo aansprak, was de intimiteit die van het scherm straalde. Op een van de foto’s keek David haar stralend aan. Uit alles sprak dat hij gelukkig was. Na een korte aarzeling, liet ze van die drie foto’s een extra afdruk maken. Zou ze die opsturen?

Terwijl ze David in het kinderzitje plantte, leek het opeens een heel goed plan. Een actie die haar voldoening zou bezorgen. Even had ze gedacht dat ze het niet kon doen, dat ze haar rancune niet zo moest laten opspelen, maar ze kon de verleiding niet weerstaan. Wie het laatst lacht…

Even later parkeerde ze voor het postkantoor. Samen liepen ze naar binnen. Ze vroeg om een enveloppe en stopte er de drie extra afdrukken in. Ze schreef het adres op de voorkant en liet het per expresse versturen.

Op weg naar huis dommelde David in. Heleen was tevreden.