55

De schep gleed eenvoudig door het mulle zand. De rugzak lag op nauwelijks een meter diepte en de draagbanden ervan waren inmiddels blootgelegd. Heleens vertragingspogingen hadden niets uitgehaald. Romina kende de ondergrond en bij elke zogenaamde verslapping porde ze Heleen met de loop van het pistool in haar rug.

Heleen boog voorover, trok de rugzak omhoog en legde deze aan Romina’s voeten.

‘De tweede ligt een halve meter naar rechts. Ga in het gat staan en graaf verder.’

Heleen deed wat haar werd opgedragen. Tijdens haar werkzaamheden had ze overwogen om met de schep naar Romina uit te halen. Door vlak achter haar te blijven staan, had de Spaanse haar deze mogelijkheid ontnomen.

Ze stak de schep schuin vooruit. De grond zakte naar beneden. Als een volleerd hovenier legde ze dit hoopje op het metaal en gooide het naast de kuil. Toen ze de schep weer in de grond stak, voelde ze weerstand. Als dit de tweede rugzak was, dan was het afgelopen. Heleen voelde haar wanhoop groeien.

Het uitzichtloze van haar positie was pas echt tot haar doorgedrongen toen Romina David in de auto achterliet. Totaal harteloos. Welke moeder liet haar doodsbange kind alleen achter in een afgesloten auto terwijl de duisternis van het bos hem bij de keel greep? Wat was je dan als ouder waard?

Toen ze begonnen was met graven, werd haar duidelijk waarom Romina haar zoon niet had meegenomen. De ontvoering en de autorit waren kinderspel vergeleken bij datgene wat nog komen moest. Dit afschuwelijke tafereel wilde ze David besparen. Zelfs de meest doortrapte moeder nam haar kind niet mee naar een executie. Af en toe had het zelfs aantrekkelijk geleken in de kuil te knielen en Romina te vragen om er een einde aan te maken. Dan was het lijden definitief over. Hoefde ze zich eindelijk nergens meer zorgen over te maken.

Tijdens het graven had ze zich voorgenomen om niet op te geven. Ze moest tijd zien te winnen. De politie zat tenslotte niet stil. Zij waren op de hoogte van de ontwikkelingen en deden alles wat in hun mogelijkheden lag om het tij alsnog te keren. Daar moest ze vanuit gaan. Tijd, daar ging het nu om. Elke seconde was er één. Maar nu voelde ze de tweede zak geld al.

Ze stopte met graven en rechtte haar rug.

‘Die brief… dat begrijp ik dus niet. Wat wilde je daarmee bereiken?’

Romina tikte met de loop van het pistool tegen haar achterhoofd.

‘Graven.’

Zo traag als Romina het toeliet, boog ze weer voorover. Dit had haar een paar seconden opgeleverd. Niet echt wat ze voor ogen had gehad.

‘Die brief was een afleidingsmanoeuvre,’ sprak Romina opeens. Ze lachte hees. ‘Ik schreef die brief vanuit mijn cel. Daar is het inschatten van de situatie lastiger dan op het moment dat je daadwerkelijk buiten loopt.’

Heleen duwde de schep weer in de grond. Tot haar schrik maakte deze beweging aarde los. Een stuk van de tweede rugzak werd zichtbaar.

‘Als mijn ontsnappingspoging zou lukken, kreeg ik binnen enkele uren iedere beschikbare politieman op mijn nek. Die brief zou voor tweespalt zorgen. Naar aanleiding van de verlaten ambulance en de bebloede overall, zouden er ongetwijfeld opsporingsambtenaren zijn die het wilden afdoen als zelfmoord. Spijtoptant breekt uit, vernietigt het overgebleven deel van de buit en slaat de hand aan zichzelf. Shit happens , zaak gesloten. Vooral geen kostbare manuren meer aan besteden.’

De lichtbundel gleed over de tweede rugzak waarvan intussen al de helft zichtbaar was. Hoewel ze wist dat een paar ferme rukken voldoende waren om de zak uit de bodem te trekken, stak Heleen nogmaals de schep in de grond. Tijd winnen.

De rugzak was los. Heleen wist dat haar eind nu snel in zicht kwam. Als ze deze zak met geld naast de kuil zou zetten, was het een kwestie van seconden voordat Romina datgene zou doen wat David niet mocht zien.

Haar hand omklemde het hengsel. Met beleid trok ze de rugzak uit de aarde. Haar bovenlichaam kwam omhoog. Ze bleef rechtop staan. Haar rechterarm hing slapjes langs haar lijf, zodat de rugzak in de kuil bleef. Ze keek recht vooruit in het duister. Achter haar ademde Romina zwaar van opwinding.

‘Dat je met die brief verwarring wilde zaaien is me duidelijk,’ zei Heleen. Hoewel de angst door haar lichaam gierde, probeerde ze haar stem ontspannen te laten klinken.

‘Maar wat wilde je eigenlijk bereiken door mij in een kwaad daglicht te stellen? Dat sloeg toch nergens op?’

Het was de laatste strohalm, wist Heleen. Romina’s bedoelingen waren overduidelijk. Maar ze moest voor uitstel zorgen. Het zou haar verbazen als de Spaanse het spelletje tot het laatst meespeelde en haar een antwoord gaf. Ze sloot haar ogen. Niemand kwam haar meer redden.

‘Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet, tante Elena.’

Gelijktijdig met haar bijtende woorden sloeg Romina de pistoolkolf neer op Heleens slaap. Zonder een kik te geven zakte ze door haar knieën.