Toen Jojo en haar nichtje weg waren
iiep ik naar huis, bracht Ema naar bed en vermande me. Het was tijd
om Antons brief te lezen. Ik had geen keus. Ik wist dat de brief
niet zou verdwijnen.
Ik ging op de bank liggen en haalde drie gekreukte met de hand
beschreven pagina’s uit de envelop.
Mijn allerliefste Lily,
Wanneer lees je dit? Zes maanden na onze scheiding? Een jaar? Hoe lang ook, ik dank je dat je het doet. Ik wil je maar één ding zeggen met deze brief: dat ik zo immens veel spijt heb van alle narigheid die ik je heb veroorzaakt.
Op het ogenblik wil je niets meer weten van de tijd die we samen hebben doorgebracht en wil je. zoveel mogelijk afstand nemen. Je denkt nu dat van begin tot eind één grote vergissing is geweest.
‘I
Als ik terugkijk op mijn enthousiasme om het huis te kopen, lijkt het me nu dat ik je heb overdonderd, geïntimideerd. Het kopen van het huis was een risico, maar zoals alle risico’s leek het volkomen veilig. Alles wees erop dat het geld zou binnenstromen -Jojo dacht het, Dalkin Emery dacht het, zelfs de bank dacht het.
Ik was bang, als we geen huis kochten voor ons drieën, dat we al je met hard werken verdiende royalty’s zouden verkwisten, zonder verzekering of spaarrekening (je weet hoe we zijn). Iets kopen dat onze middelen te boven ging, leek me een slim idee – beter dan een kleinere woning te kopen voor een jaar en dan weer te verhuizen. Idioot die ik was meende ik een visioen te hebben. Maar dat doet er nu allemaal niet meer toe. Ik was ongevoelig voor je angst, alles stortte in en ik haat mezelf om mijn pathetische pogingen me te rechtvaardigen.
Ik dacht dat ik een optimist was, jij zei dat ik een dwaas was. Je had gelijk, en als ik de kans had het allemaal over te doen, zou het heel anders verlopen.
Gezien jouw jeugd, was het extra belangrijk je veiligheid te geven en het enige wat ik je gaf waren spanningen en verdriet.
Ik betreur de fouten die ik heb gemaakt, ik heb bittere spijt van alle narigheid en teleurstellingen die ik je heb bezorgd, maar ik zal nooit spijt hebben van ons leven samen. Vanaf die eerste keer dat we elkaar ontmoetten voor dat station van de ondergrondse, voelde ik me de gelukkigste mens op aarde en dat gevoel is nooit overgegaan. De meeste mensen krijgen in hun hele leven niet wat wij in drieënhalf jaar hebben gehad, en daar zal ik altijd dankbaar voor zijn. Jouw leven zal doorgaan en je zult een ander ontmoeten en ik zal niet meer dan een hoofdstuk zijn in het verhaal van je leven, maar voor mij was je, ben je en zul je altijd zijn: het complete verhaal.
Voor altijd de jouwe,
Anton
Ik legde de brief neer en staarde naar het plafond. Ik had geweten dat dit zou komen, ik had het al weken geweten, al voordat ik naar mijn moeder was gegaan. Het was de reden waarom ik was gegaan.
Toen ik Anton verliet, dacht ik dat ik daar al vrede mee had. Toen, rond de tijd dat de ansichtkaarten begonnen te komen, ontdekte ik dat ik met helemaal niets vrede had.
Mijn liefde voor Anton was langzaamaan teruggekomen; een tijdlang verbannen door mijn verdriet over het huis, was hij in volle kracht teruggekeerd.
In ieder geval begreep ik nu wat er met me gebeurd was. Ik was woedend geweest op Anton – huizen verliezen was een teer punt in mijn geval. Maar ik nam het hem niet langer kwalijk. Ik had gedacht dat ik het hem nooit zou kunnen vergeven, maar ik had het gedaan.
Zelfs nog voordat ik de brief gelezen had, begreep ik wat hij met dat huis geprobeerd had te doen. Hij had een risico genomen. Hij had pech gehad.
En ik? Ik had tussenbeide kunnen komen. In plaats daarvan was ik passief gebleven, had me vastgeklemd aan de positie waarin ik een ander de schuld kon geven als het misging.
Anton was ontegenzeggelijk zorgeloos
met geld. Maar ik was niet veel beter. Wie zonder schulden is,
schrijve de eerste cheque.
Maar was begrip voor wat we verkeerd hadden gedaan een garantie dat
het niet wéér mis zou gaan? Als het alleen om Anton en mij ging en
als het opnieuw niet goed zou gaan tussen ons, zouden we dat
overleven. Maar we hadden een kind, dat in haar korte leventje al
veel te veel had meegemaakt. We waren het Ema verschuldigd onze
volgende stap heel zorgvuldig te overwegen. Een gedachte schoot
door mijn hoofd: zou het niet beter voor haar zijn als haar ouders
bij elkaar waren? Maar misschien maakte ik dat mezelf wijs omdat ik
van hem hield.
Ik zuchtte. Geluk is iets zeldzaams en je moet je kans grijpen waar mogelijk. Ik wilde doen wat juist was – maar hoe kunnen we dat ooit weten? Er bestaan geen garanties.
Ik kon redeneren wat ik wilde, ik had geen idee wat goed of verkeerd was.
Ik besloot een lijstje te maken, alsof de belangrijkste beslissing van je leven genomen kan worden door punten te noteren in de witte marge van de tv-gids. Nou ja, kwaad kon het niet…
. Ema zou beter af zijn als haar ouders bij elkaar waren.
. Ik was in staat over mijn schuldgevoelens ten opzichte van Gemma heen te komen.
. Ik had het Anton vergeven van het huis en we zouden in de toekomst verstandiger omgaan met onze finaciën.
. Hij was de liefste mens op aarde. (Na Ema.)
Hmmm…
Nou ja, dacht ik, het kon geen kwaad met Anton te praten. Ik nam een besluit. Ik zou hem bellen – nu, op dit moment en niet meer dan één keer – en als ik hem niet te pakken kreeg, zou ik dat opvatten als een teken dat het niet voorbestemd was. Ik toetste de cijfers in, bracht de telefoon aan mijn oor, hoorde hem overgaan en bad in stilte.