19

Donderdagochtend

Brent en Tyler, de twee agenten van CAA, arriveerden en verspreidden een zonnige gloed in de receptieruimte.

Jim Sweetman stelde Jojo voor als de vrouw die Love and the Veil had ‘ontdekt’.

‘We hebben veel aan je te danken,’ kirde Brent.

‘Ja, zonder jou zouden we hier niet zijn.’

‘En we popelen van verlangen je andere auteurs te lezen. We hebben fantastische dingen over ze gehoord.’

Jojo moest lachen. ‘Ik kom zo terug, jongens.’

Op weg terug naar haar kamer botste ze tegen Mark op. ‘Je moet de Ken-poppen van CAA eens bekijken,’ mompelde ze. ‘Doen de rest van ons lijken op de Night of the Living Dead.’

Mark keek hun richting uit. ‘Hemel! Ze zijn de enige kleurige dingen in een zwart-witte wereld.’

‘Net als die gele weg aan het begin van de Wizard of Oz.’

‘Of het kind in het rode jasje in Schindler’s List.

Tien minuten later kwamen ze voor de kennismaking bijeen in de bestuurskamer.

Jojo zag alle agenten binnenkomen. Dan Swann die zijn mosgroene hoed nooit meer af leek te zetten.

Jocelyn Forsyth, door en door Brits.

Vervolgens Lobelia French en Aurora Hall, die zoals altijd dwars door haar heen keken, vervolgens de Hon. Tarquin Wentworth, die met onverbloemde haat naar haar keek. Niet erg aangenaam, maar verdraaid, kon zij het helpen dat ze harder werkte en meer geld opbracht dan de anderen?

Maar er was één man aan wie ze nog meer een hekel hadden dan aan haar, en daar kwam hij – Richie Gant. Een seconde lang waren ze alle vier eensgezind in hun minachting voor hem.

Olga Fisher zat tegenover haar en keek naar Brent en Tyler. ‘Prachtige huid hebben ze, hè?’

‘Ik vraag me af wat ze gebruiken?’

‘La Mer. Ik heb het ze gevraagd. Ik heb een video over wratten zwijnen voor je. Interessant. Ik zal het aan die jongen geven.’

‘Manoj. Hij is een blijvertje. Louisa komt niet meer terug.’

‘Als ik de moeder was van dat engeltje, zou ik waarschijnlijk ook niet meer terugkomen.’

Mark opende de vergadering en Jojo moest haar mond houden.

De vergadering eindigde om twaalf uur en toen kwam het moment van de waarheid: Jojo ging lunchen in de Caprice met Jim en de CAA-jongens. Even was Jojo bang dat Jim Richie Gant erbij zou halen, maar dat gebeurde niet, en in de taxi terug naar hun werk zei ze tegen Jim: ‘Ik heb ervan genoten.’ Brent en Tyler waren zo enthousiast dat ze het deden voorkomen alsof de filmrechten voor al haar boeken al verkocht waren. ‘Ik weet dat ze een beetje overdreven doen,’ zei ze met een blijde zucht. ‘Maar ik heb echt het gevoel dat mijn boeken boven aan de lijst komen.’

‘En?’ vroeg Manoj. ‘Binnen komen zeilen om tien voor vier! Ik hoop dat het gezellig was.’

‘Mucho contact. Ze hemelden me zo op dat het even goed was als seks. Wat zeg ik, beter dan seks.’

‘Ga je geld uitgeven?’

‘Reken maar. Shoppen tot ’s avonds laat.’

Vrijdagochtend vroeg

Er was een e-mail van Claire Colton van Southern Cross, die dank je zei, maar bedankte voor Gemma Hogans boek. Ze zei wat Tania Teal had gezegd en wat Jojo dacht – het was aardig maar niet bijzonder genoeg.

Vooruit, dacht Jojo. Wie volgt? B&B Calder. Het vervelende was dat er een eind kwam aan de in aanmerking komende uitgevers; ze hadden elkaar allemaal overgenomen zodat er nu nog maar zes grote uitgeverijen waren in Londen. Er waren verschillende zelfstandig opererende uitgevers onder de paraplu van één conglomeraat, maar als één van hen een manuscript afwees, kon je het niet zomaar naar de ander sturen. Bij elke uitgever kreeg je maar één kans, dus moest je heel zorgvuldig uitkiezen aan wie je je boek stuurde. Wie van B&B Calder moest ze benaderen? Toen wist ze het: Harriet J. Evans, jong en gretig, en goed op weg met een paar interessante aankopen. Waarom had ze niet eerder aan haar gedacht? Ze nam de telefoon op.

‘E-mail het me,’ zei Harriet.

Toen kwam Richie Gant langs Manojs bureau. Ze voelde het meer dan dat ze het zag – een vaag gevoel van weerzin bekroop haar. En toen stond hij voor haar, met te veel gel in zijn haar, in een te goedkoop pak, en met een te vlekkerige nek.

Hij bleef staan, keek haar even minachtend aan en lachte toen tot haar verbazing recht in haar gezicht.

‘Lach je om grappen die alleen jij kunt horen?’ Toen voegde ze er vriendelijk aan toe: ‘Arme drommel.’

Maar hij lachte weer en haar adem bleef steken. Ze zag hem zwierig door de gang lopen, nog steeds in zichzelf grinnikend. ‘Er is iets aan de hand,’ zei ze tegen een gealarmeerd kijkende Manoj. ‘Zoek het uit.’

Na vijftien minuten te hebben rondgehangen bij het fotokopieerapparaat, kwam Manoj terug. ‘Gisteravond zijn ze met z’n allen uit geweest.’

‘Wie?’

‘Brent, Tyler, Jim en Richie.’

‘Waarom hebben ze mij niet gevraagd?’

‘Ze gingen naar een lapdancing club.’

‘Dus waarom hebben ze mij niet gevraagd?’

‘Had pijnlijk kunnen zijn.’

‘Ik zou het niet pijnlijk hebben gevonden.’

‘Maar zij misschien wél.’

‘Een lapdancing club! Richie Gant, die kleine klootzak. Hij had het weer voor elkaar: lunch in de Caprice was niets vergeleken bij een nachtje gezellig zuipen in aanwezigheid van naakte vrouwen. Ze was razend, voelde zich afschuwelijk neerbuigend behandeld door Brent en Tyler, die met haar waren gaan lunchen terwijl ze de echte pret voor later gepland hadden. Ze hadden haar al die tijd gewoon naar de mond gepraat.

Ze was niet naïef, ze wist dat die dingen gebeurden, maar ze had gedacht dat uitgevers wat meer klasse hadden.

Ze was toch al in mineur: het was Marks verjaardag en die had ze met hem willen doorbrengen. In plaats daarvan kwam Cassie langs om hem af te halen voor een nacht in een hotel met hemelbedden, diners van zeven gangen en een Romaans zwembad (ze had het nagekeken op internet).