5

Normaal gesproken lees ik nooit boekrecensies, dus duurde het even voor ik ze gevonden had in de krant van zaterdag. Ik begon te vermoeden dat Cody zich bij uitzondering vergist had. Maar toen stond mijn hart even stil. Die vervloekte Cody had gelijk. Er was een recensie. Hij weet altijd alles.

CHARMANT DEBUUT

Mimi’s Remedies door Lily Wright. Dalkin Emery. £6,99

 

Het debuut van Lily Wright is minder een roman dan een uitgebreid sprookje – maar zeker niet minder goed. Een blanke heks, de Mimi uit de titel, arriveert op geheimzinnige wijze in een klein dorp – en gaat aan het werk met haar eigen manier van toveren. Wankele huwelijken worden versterkt en gescheiden minnaars worden herenigd. Klinkt te lief om verteerbaar te zijn? Zet je cynisme aan de kant en laat je meeslepen. Mimi’s Remedies, doorweven met magie, is een charmant zedenspel en een ironische sociale reportage. Vertroostend als warme toast met boter op een kille avond, en even verslavend.

Bevend legde ik de krant neer. Volgens mij vonden ze het een goed boek. Diep inademen, vasthouden, uitademen. God, ik was jaloers. Intens jaloers.

Ik zag het allemaal voor me: Lily Wright zou een grote ster worden. Ze zou in alle kranten staan en iedereen zou van haar houden. Ze zou in Hello! komen. Als gast in Parkinson. En zelfs bij David Letterman of Oprah. Ze zou schatrijk worden en zich eindelijk een Burt Reynolds-stijl hairweave kunnen veroorloven en dan zou iedereen nog meer van haar houden. Ze zou een limousine hebben. En een reusachtig huis. En een stalker. Alles wat je maar kon bedenken.

Ik gooide de krant van me af. Waarom kregen sommige mensen alles in de schoot geworpen? Lily Wright heeft een fantastische man – de mijne – en een schattig klein dochtertje – half het mijne – en nu een glorieuze carrière. Het was niet eerlijk.

Mijn mobiel ging en ik nam op. Cody. ‘Heb je het gelezen?’ vroeg hij.

‘Ja. Jij?’

‘Ja.’ Stilte. ‘Een eerlijke kritiek.’

Cody balanceerde tussen Lily en mij. Hij weigerde partij te kiezen tijdens de grote ruzie en hij weigert om samen met mij hatelijke opmerkingen over haar te maken. Eén keer had hij zelfs het lef te suggereren dat het feit dat Lily Anton van mij had gestolen haar misschien evenveel verdriet had gedaan als mij. Waar haalt-ie het vandaan! In theorie kan ik zijn standpunt begrijpen – Lily had hem niets misdaan – maar soms, zoals vandaag, ergert het me mateloos.

Het was zaterdagochtend, vijf dagen sinds mijn vader was vertrokken – vijf dagen – en hij was nog steeds niet terug.

Ik had gewacht, gewacht tot hij de gang zou komen binnenhollen, gillend dat hij een vreselijke vergissing had begaan; gewacht tot deze hel voorbij zou zijn.

Donderdag had ik hem vier keer gebeld om hem te vragen thuis te komen en elke keer had hij hetzelfde antwoord gegeven – dat het hem speet maar dat hij niet terugkwam. Toen vond ik dat ik genoeg gebeld had en dacht ik dat een paar dagen stilte van mijn en mams kant hem misschien tot bezinning zouden brengen.

Een week. Ik zou hem een week geven. Dan moest hij terug zijn. Hij móest wel, want al het andere was ondenkbaar.

Donderdag en vrijdag ging ik niet naar mijn werk. Ik kon het niet – ik maakte me te ongerust over mam. Maar ik werkte vanuit haar huis, bracht de donderdag door met telefoneren en het versturen van faxen en e-mails, om de schikkingen te treffen voor Davinia’s bruiloft.

Vrijdagochtend kwam Andrea met de dossiers naar mams huis en we werkten de lijsten af.

We schoten goed op, tot Davinia vrijdagmiddag belde om te zeggen dat haar vrienden Blue en Sienna uit elkaar waren en niet meer aan dezelfde tafel konden zitten. Al het andere werk moest twee uur worden opgeschoven om een nieuwe tafelschikking te plannen, maar iedereen leek met elkaar naar bed te zijn geweest. Elke voorgestelde verandering pakte verkeerd uit: Sienna kon niet aan Tafel 4 zitten omdat Blues nieuwe meisje, August, daar zat. Tafel 5 viel af omdat haar ex, Charlie, daar zat. Tafel 6, Blues ex, Lia, die hij had gedumpt voor Sienna. Tafel 7… enz.

Wat het nog erger maakte was dat ik niet Andrea’s volle aandacht had. Ze bleef maar staren naar de repen die achteloos in de kamer verspreid lagen. ‘Het is net of ik in een snoepwinkel ben losgelaten!’ riep ze uit.

Omdat ik mijn leven lang alle chocola had kunnen krijgen die ik wilde, kon ik er gemakkelijk afblijven, maar sinds dinsdag waren de repen goed van pas gekomen: nog verontrustender dan mams gebrek aan levenswil, was haar onwil om te koken. En omdat ik geen flauw benul van koken had, was het wel zo gemakkelijk om biscuits en chocola te eten.

Ik stopte Andrea er vol mee.

‘Concentreer je,’ smeekte ik. ‘Doe het voor Davinia als je het niet voor mij wilt doen.’

Davinia Westport was namelijk een zeldzaamheid. Behalve chic, rijk en mooi was ze ook aardig. Vaak genoeg is de cliënt het grootste probleem van een job. Maar Davinia was anders. Ze belde me niet midden in de nacht thuis op, krijsend dat haar coltrui de verkeerde tint zwart was of dat ze een koortslip had en of ik daar iets aan wilde doen.

Andrea en ik waren vrijdagavond om acht uur klaar. Ze was nog niet weg of mam overhandigde me een lijst en stuurde me naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Ze ging niet met me mee, want zodra ik suggereerde dat ze zich moest aankleden, trok ze haar (steeds smoezeliger wordende) ochtendjas strakker om zich heen en jammerde: ‘Dwing me niet.’

Voor ik ’s avonds naar bed ging, moest ik afsluiten, ramen, grendels en kettingen op alle deuren.

Ik was uitgeput toen ik wankelend naar bed ging – en onwillekeurig had ik een beetje medelijden met mezelf. Het was vrijdagavond, ik hoorde te gaan stappen in plaats van babysitter spelen voor mijn moeder. Ik wou dat mijn vader thuiskwam.

Ik was te veel van streek om te kunnen slapen, dus nam ik mijn toevlucht tot een fantasie. Het verzinnen van verhalen waarin weggelopen vriendjes terugkomen en vijanden overwonnen worden is mijn truc op party’s. Het werkt als volgt. Ze geven me een korte schets van de ramp: bijvoorbeeld, hun vriendje was gezien in Brown Thomas waar hij een Burberry-tas liet inpakken. Natuurlijk dacht de verongelijkte partij dat die tas voor haar was en deed wat elke verstandige vrouw zou doen – ze ging er onmiddellijk op uit om een paar bijpassende sandalen te kopen. Maar de volgende keer dat ze elkaar ontmoetten maakte de man een eind aan hun relatie… zonder de klap te verzachten met de tas. Kennelijk heeft hij een ander meisje leren kennen!

Ik denk er even over na en kom dan met iets als: ‘Oké, stel je de volgende scène voor. Het is drie maanden later en je loopt hem tegen het lijf en je boft, je ziet er geweldig uit… Je hebt een bonus gehad van je baas en je bent net terug van een zonvakantie, waar je diarree had opgelopen, zodat je niet alleen broodmager bent maar ook een prachtig kleurtje hebt.

Zijn auto heeft net een wielklem gekregen en het stroomt van de regen en een van zijn schoenen is gestolen…’ en ga zo maar door. Het is mijn aandacht voor details die mensen op prijs stellen, heb ik gehoord, en toen Anton ervandoor ging met Lily, was het een geval van ‘fantast genees uzelf’.

Het scenario waarmee ik me troostte was dat ik naar een afgelegen landelijk plaatsje vluchtte, aan zee natuurlijk, waar ik lange wandelingen maakte langs de kust en de aandacht trok van een opvallend aantrekkelijke boer, die verliefd op me werd. Natuurlijk was hij niet zomaar een boer, hij was ook filmregisseur of een voormalig ondernemer die zijn bedrijf voor miljoenen had verkocht.