21

Zaterdagochtend, 11.12

Jojo was net weer in slaap gevallen toen de bel ging. Bloemen.

In haar lange T-shirt stond ze bij de deur, wachtend tot de bloemenbezorger de trap opkwam. Ze woonde op de vierde verdieping van een bakstenen flatgebouw in Maida Vale.

Een reusachtige bos lelies beklom de treden. Boven aan de trap bogen ze voorover en probeerden hijgend op adem te komen, toen verscheen er een jongeman achter de bloemen.

‘U weer,’ zei hij beschuldigend tegen Jojo. ‘O, wacht, het kaartje.’ Hij zocht in zijn zak en vond het envelopje. ‘Hij zegt dat het hem spijt, dat hij het goed zal maken.’

‘Waar blijft onze privacy?’

‘Ik moest het zelf schrijven. Over privacy gesproken! Moet wel erg geweest zijn deze keer, hij zei dat ze geen kosten moesten sparen.’

‘Oké. Bedankt.’ Jojo ging naar binnen.

‘Zou u niet eens op kunnen houden met die ruzies? Die trappen zijn een verschrikking.’

Jojo deed de deur dicht, legde de bloemen in de gootsteen en belde Becky. ‘Wat ga je doen?’

‘Ik dacht dat Mark vandaag kwam.’ Becky’s stem klonk bezorgd.

‘Wijziging in de plannen. Dus wat ga je doen?’ Haar stem klonk opgewekt, ze wilde geen medeleven.

‘Tandarts,’ zei Becky. ‘Een van mijn vullingen is er gisteravond uitgevallen en daarna ga ik winkelen met Shayna. Zin om mee te gaan?’

Jojo aarzelde. Ze had een boezem, een taille en heupen, het soort figuur dat het laatst in zwang was in 1959. Shayna kocht in winkels die zich alleen maar op ondervoede dertienjarigen leken te richten.

‘Ik weet het.’ Becky begreep haar aarzeling. ‘Ze zal naar Morgan willen. Maar ga toch maar mee. Kunnen we lachen.’

‘Lieverd, toch maar niet. Ik zie je later wel.’

Zaterdagmiddag 12.10

‘Shayna, je diner vanavond? Ik weet dat ik nee heb gezegd, maar kan ik nog van gedachten veranderen? Het spijt me als ik je tafelschikking in de war stuur, maar ik wil graag met de kinderen kipnuggets eten aan de bridgetafel.’

‘Alweer?’ zei Shayna.

‘Ja, alweer.’

Een van de vervelende dingen van de omgang met een getrouwde man was dat je je op het laatste moment aan mensen moest opdringen.

‘Ik zou het niet pikken,’ zei Shayna, die van niemand iets pikte.

‘Hoor je me klagen?’

‘Prut! In ieder geval, geen kinderen vanavond, dus je komt aan de grote tafel te zitten.’

‘Fijn.’

Shayna was Becky’s jeugdvriendin en toen Jojo in Engeland kwam wonen, werd ze ook Jojo’s vriendin. Ze was ongewoon en ongelooflijk. Ze was de eerste zwarte – en vrouwelijke – partner van de managementconsultancyfirma waarvoor ze werkte, en verdiende meer dan Brandon, haar man, die jurist was en alles deed wat ze zei. Hoewel ze twee kinderen had, was haar buik plat en hard, en toonde haar kontje geen enkele neiging van haar rug af te zakken. Ze woonden in een huis van drie verdiepingen in Stoke Newington dat ze voor zeven pond vijftig hadden gekocht of voor een ander te verwaarlozen bedrag. Ze hadden de houtworm en het erbarmelijke buizensysteem en sanitair gerenoveerd en van de bouwval weer een prachtig huis gemaakt – net op het moment dat de prijzen van de huizen in die buurt begonnen te stijgen.

En Shayna gaf deftige diners. Dat waren ze althans in het begin van de avond, maar ze gaf haar gasten zoveel te drinken dat ze tegen het eind verslonsden en zich een stuk dichter bij de tafel bevonden dan aan het begin van de maaltijd.

‘Zaterdagmiddag 14.10, Kensington High Street
Jojo hield ervan wanneer ze maar wilde in haar eentje te gaan winkelen zonder dat iemand zich met haar bemoeide. Haar plan voor die middag was geweest om op zoek te gaan naar dingen voor het huishouden, zoals mooi beddengoed en exotische badolie. Dat deed ze al sinds ze het appartement twintig maanden geleden had gekocht – ze had er liefde en geld aan gewijd; ze had gewone tijdschriften geruild voor woninginrichtingbladen. Kortom, ze had geleden aan de Nieuwe Flat Waanzin.

Toen kwam ze tot rust en begon weer Harpers&Queen te kopen – tot ze met Mark begon af te spreken. Omdat ze nooit echt uitgingen, was haar flat het centrale liefdesnest geworden en het kopen van dingen als geurkaarsen en lakens van Egyptisch linnen gaf haar het gevoel dat ze de touwtjes stevig in handen had.

Maar deze middag zag ze plotseling de zin er niet meer van in om weer nieuwe lakens te kopen – zijn vrouw en kinderen zouden niet verdwijnen – en ze had genoeg sexy ondergoed om een eigen winkel te beginnen, dus maakte ze gebruik van het recht van de alleen winkelende vrouw en veranderde van gedachten. Ze zou kleren gaan kopen. Tien minuten bij Barkers, en ze had een broek gevonden die zo duur was, dat ze een gil gaf toen ze het prijskaartje zag.

‘Is er iets, madame?’ Een verkoopster trad uit het niets tevoorschijn.

Jojo lachte verlegen. ‘Geen wonder dat de Engelsen Amerikanen luidruchtig vinden. Dat is toch de prijs, hè? Niet het nummer van het model?’

‘Het is een erg mooie broek. Past u hem eens.’

Ze had meteen weg moeten lopen, maar in plaats daarvan volgde ze Wendy, de verkoopster, naar een paskamer en werd met een ruk aan de ritssluiting langer, slanker, langbeniger en rondheupiger.

‘Hij staat u perfect,’ zei Wendy.

Jojo zuchtte, ging bliksemsnel haar financiële toestand na, wist dat ze het niet moest doen, en zei: ‘Nou ja, je moet je kans grijpen als je kunt.’

Ze trok haar eigen kleren weer aan en gaf de broek aan Wendy. ‘Heb je deze nog in andere kleuren? Nee? Oké, nu wordt het angstig – heb je er nog een in dezelfde kleur?’

‘Misschien wel, ja, maar wilt u niet liever iets anders passen?’

Jojo schudde haar hoofd. ‘Ik doe dit vaak. Ze lachen me uit, maar als je met mijn figuur iets vindt dat je goed staat moet je je daarbij houden.’

Jojo volgde Wendy naar de kassa.

Zaterdagavond 20.15

Toen Jojo arriveerde wervelde Shayna rond in een strak wit ensemble dat acht centimeter glanzende mahoniekleurige buik liet zien en bood haar gasten een dodelijke rumcocktail aan. ‘Mijn eigen recept. Ik noem het Life Support Machine.’’

De gasten waren een mengeling van eigenwijze betweters van Brandons werk, strebers van Shayna’s bedrijf en een stel op-en-top voortreffelijke buren. En dan waren er nog oude vrienden als Becky en Andy.

Jojo accepteerde een drankje, zei hallo tegen de anderen en besefte – met een lichte schok – dat ze zich nu al een ietsepietsie verveelde.

Niet echt verveelde, maar ze zou liever bij Mark zijn.

Haar wereld was gekrompen – waar ze ook was, ze zou liever bij Mark zijn. Dat kreeg je als je verliefd was – je wilde alleen maar hem of haar zien.

En ze had er niet langer dan vijf seconden voor nodig gehad om te constateren dat alle anderen twee-aan-twee waren: Shayna had de gehoorzame Brandon, Becky had Andy. Maar omdat Mark getrouwd was, verkeerde ze in een schemerzone waarin ze noch single was, noch een koppel vormde.

Fout! Zo mocht ze niet denken.

Toen ontdekte ze de lange houten eettafel; hij was gedekt met twaalf antieke Weeping Willow-borden, twaalf handgemaakte zilveren besteksets, twaalf Murano-wijnglazen – en een plastic Teletubbies-schaaltje, een Bob the Builder-beker en een Peter Rabbit-mes en vork. Jojo’s plaats. Shayna liet haar weten hoe ze erover dacht.

Toen ze aan tafel gingen nam Shayna, nu ze het eenmaal duidelijk had gemaakt, het Teletubbies-schaaltje zelf en gaf Jojo een Weeping Willow-bord, volgeladen met voedsel uit de keuken van haar land: kip, rijst en erwten, Johnny-cakes. Jojo haalde diep adem en tastte toe.

‘Goeie genade,’ zei de man naast haar – Ambrose, iemand van brandons werk. ‘Je weet er raad mee.’

‘Het is eten,’ zei Jojo. ‘Wat moet ik er dan mee doen? Manden vlechten?’

De man keek toe terwijl er nog een flinke hap in Jojo’s mond verdween en fluisterde: ‘Hoe bestaat het’, luid genoeg dat iedereen het kon horen.

‘Jojo gaat nooit op dieet,’ zei Shayna trots.

Nou ja, ze had het een keer geprobeerd toen ze zeventien was, maar dat had ze nog geen dag volgehouden.

‘Dat is duidelijk.’

‘Ambrose, in godsnaam, bied je excuses aan,’ riep de vrouw tegenover hem uit. Ze was zo mager dat ze bijna doorzichtig was en Jojo concludeerde dat ze de vriendin van Ambrose was.

‘Waarvoor? Ik stelde slechts een feit vast.’

‘Verrekte advocaten.’ Shayna sloot haar ogen.

‘Het spijt me heel erg.’ verontschuldigde Cecily, de vrouw tegenover hen, zich. ‘Normaal is hij niet zo onhebbelijk.’

‘Hé, jij hoeft je niet te verontschuldigen,’ zei Jojo glimlachend. Die hark was het niet waard om een scène over te maken.

‘Hij is een idioot. Negeer hem alsjeblieft.’ Cecily voelde zich erg tot Jojo aangetrokken; ze had haar gadegeslagen sinds ze was binnengekomen. Jojo was gezet, maar een prachtvrouw. Zinnelijk en verleidelijk in die fantastische zwarte broek en het strakke bordeauxrode topje, en haar gladde, stralende huid.

Maar Cecily was vooral onder de indruk van het feit dat Jojo zo goed in haar vel leek te zitten. Zo zelfs dat ze zich even afvroeg of ze haar lidmaatschap van het fitnesscentrum niet zou opzeggen. Zelfs – verdomme! – eten wat ze wilde. Als Jojo er zo’n succes mee had, waarom zij dan niet?

Het gebeurde een enkele keer als vrouwen in de buurt van Jojo kwamen. Dan doorzagen ze de leugens in de advertenties van de industrie en geloofden dat het er niet toe deed of je slank was of niet, dat het de ontastbare dingen waren als joie de vivre en zelfvertrouwen. Maar als ze weer naar huis gingen, ontdekten ze tot hun teleurstelling dat ze geen Jojo Harvey waren.

Zaterdagavond 23.45

Toen de eerste luide dronken discussie over de politiek begon, dacht: Jojo: nu is het genoeg! Plotseling kon ze het niet langer verdragen om in gezelschap te zijn van mensen die Mark niet waren, en wilde ze alleen nog maar weg.

Shayna en Brandon wisten haar over te halen om te wachten tot ze een taxi hadden gebeld, maar een gevoel van paniek maakte zich van haar meester te midden van omhelzingen en zoenen, en ze maakte zich zo gauw mogelijk uit de voeten. Buiten, op de stille straat, ademde ze diep de heerlijke, koude avondlucht in, en zag toen het licht van een naderende taxi.

Een halfuur later was ze in haar stille flat, schonk een glas merlot in, zette de tv aan die aan het voeteneinde van haar bed stond, en trok het dekbed over zich heen om naar haar video te kijken over meerkatten in de Kalahari. Ze had hem geleend van Olga Fisher. Olga Fisher was een van Lipman Haighs zeven partners -de enige vrouw – zij en Jojo deelden een voorkeur voor wildlife-programma’s. De anderen moesten er allemaal om lachen, dus ruilden ze hun David Attenborough video’s zo heimelijk alsof het pornografie was.

Olga was achter in de veertig, single, droeg parels en elegant gedrapeerde sjaals, en omdat ze goede voorwaarden wist te krijgen voor haar auteurs stond ze bekend als een keiharde tante. Als ze een man was geweest, dacht Jojo smalend, zouden ze haar ‘een geniale agent’ noemen. Ze vroeg zich af of ze haar ook een keiharde tante noemden. Waarschijnlijk wel. De klootzakken.

Plotseling bedacht Jojo: ik ben een vrouw in de bloei van haar leven. Ik hoor zaterdagavond niet in mijn eentje in bed te liggen en naar video’s over meerkatten te kijken.

Ze draaide zich om naar haar portefeuille, die naast haar op het kussen lag. ‘Dit deugt niet,’ zei ze. Maar dat wist ze al.