13

Maandag later op de middag

Keith vertrok, Jojo knoopte haar jasje weer dicht en wilde juist aan het werk gaan toen Manoj haar belde.

‘Eamonn Farrell aan de telefoon.’

‘Wat? Nu?’

‘Blijkbaar heeft Larson Koza een schitterende kritiek gehad in de Independent van vandaag, en waarom hij niet? Zal ik hem afrukken en het bos insturen?’

‘Je vindt het heerlijk om dat te zeggen. Ik had het je nooit moeten leren. Nee, geef maar door.’

Eamonns woede klaterde door de telefoon de kamer in. ‘Jojo, ik heb genoeg van die Koza-lul.’

Hij liet zijn woede de vrije loop terwijl Jojo meelevend ‘eh-eh’ mompelde en haar e-mails doorkeek. Een van Mark; die zou ze bewaren tot ze had opgehangen.

‘… plagiaat… ik was de eerste…’ zei Eamonn. ‘Heeft alles aan mij te danken… denkt dat het allemaal om imago gaat… knap uitziende zak… En weet je hoe ze hem noemden? “Een Veelbelovende Yup”. Ik ben verdomme de veelbelovende yup hier.’

Arme jongen, dacht Jojo. Ze had dit al eerder meegemaakt met andere auteurs. Na hun eerste triomfantelijke vreugde dat ze gepubliceerd werden, maakte de oorspronkelijke dankbaarheid plaats voor jaloezie. Plotseling merkten ze dat ze niet de enige nieuwe schrijver ter wereld waren – dat er ook nog anderen meededen! Die goede recensies kregen en grote voorschotten! Het was moeilijk te accepteren voor iemand als Eamonn, die een hoop vroege successen had geboekt. Hij was beschreven als een wonderkind. Nu was het de spelbreker Larson Koza die alle lof kreeg toegezwaaid.

Eamonns tirade liep ten einde.

‘Dus wat ben je van plan eraan te doen? Laten we niet vergeten dat jij rondloopt met vijfentwintigduizend pond van mijn geld aan provisie.’

Was het maar waar.

Ze had voor Eamonn een voorschot weten te krijgen voor zijn boek van een half miljoen pond. Een van haar grootste transacties en in alle opzichten nogal indrukwekkend – des te meer omdat wonderkinderen geweldige kritieken kregen maar meestal niet in commerciële aantallen verkocht werden.

‘Die tien procent die je van mijn geld afroomt zorgt voor jouw salaris.’

Daar vergis je je in, makker. Jojo kreeg er niets van. Je moest een partner zijn voor je een percentage van een transactie in je zak kon steken; en zelfs dan was het nooit meer dan vijf procent.

Maar ze hield haar lippen op elkaar. Hij was kwaad en onzeker en ze vatte het niet persoonlijk op. Trouwens, een paar beledigingen later zweeg hij plotseling en zei: ‘O, Jojo, het spijt me, het spijt me vreselijk. Ik ben een stomme idioot dat ik je dit aandoe. Het is alleen dat de concurrentie zo fel is op dit gebied, erger dan waar ook, dat gaat me niet in de koude kleren zitten.’

Hij moest het eens als agent proberen, dacht ze. Dan zou hij pas goed weten wat concurrentie was. Maar alles wat ze zei was: ‘Ik weet het, ik begrijp het volkomen. Vergeet het maar.’

‘Je bent een parel, Jojo Harvey. De allerbeste. Kun je al die pissigheid vergeten die ik gezegd heb?’

‘Ik ben het al vergeten.’

AAN: Jojo.harvey@LIPMAN HAIGH.co
VAN: Mark.avery@LIPMAN HAIGH.co
ONDERWERP: Missen

 

Missen (ww) 1. Gebrek voelen aan. 2. Niet hebben. 3. Vooral met droefheid de afwezigheid beseffen van – bijv. Ik mis je.

M xx

 

AAN: Mark.avery@LIPMAN HAIGH.co
VAN: Jojo.harvey@LIPMAN HAIGH.co
ONDERWERP: Hard

 

Hard (bn) 1. Moeilijk, ernstig, onaangenaam – bijv. je had niet een hele week naar de boekenbeurs moeten gaan. (Geintje [zn] 1. Iets gezegd of gedaan om de lachlust te wekken.)
JJxx

 

PS Ik besef ook met droefheid afwezigheid van jou.

Tien minuten later

Manoj belde weer. ‘Ik heb je nichtje Becky aan de lijn, die zo op jou lijkt, alleen niet zo fabelachtig mooi, tenminste te oordelen naar de foto op je bureau. Ik denk dat ze vanavond iets met je wil afspreken, ze mompelde iets over Pizza Express. En als de dames soms behoefte hebben aan mannelijk gezelschap, zal ik graag je opdracht aan het mannelijke escortebureau annuleren en mezelf aanbieden. Accepteer je of weiger je dit telefoontje?’

‘Verbind haar door.’

‘Nee, je moet zeggen: “Ik accepteer het.’”
Jojo zuchtte. ‘Ik accepteer het.’