9

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com

ONDERWERP: Het duurde drie dagen voor ik de verschrikkingen te boven was

 

Ik ben vandaag pas weer in mijn normale doen.

Mam had goddank geen hartaanval, alleen maar een nieuwe paniekaanval. De verpleegsters hebben haar een standje gegeven, in de trant van: ‘Het is een overtreding om de tijd van de politie te verspillen.’ Maar toen ik uitlegde dat mijn vader weg was en niet meer terugkwam, richtten ze hun ergernis op mij, en ik voelde me zo schuldig dat ik het gelaten over me heen liet gaan.

Mijn vader is nog steeds niet terug. De hele vorige week, toen ik als een automaat aan het werk was, had ik geen tijd om er serieus aan te denken. Maar nu alles weer normaal zijn gangetje gaat, besef ik plotseling dat het al meer dan twee weken geleden is.

Het is een gelaagde kwestie, ik denk steeds weer dat ik het goed heb begrepen, dat papa weg is en de hele boel in het honderd heeft laten lopen, en dan veer ik weer overeind en denk dat hij gauw thuis zal komen. Maar dan komt het feit dat hij niet terug is weer boven, pijnlijker dan de vorige keer. Maar zoals ik al zei, we zullen het een maand geven, dat is een mooi rond getal.

En ja, dat toverstokje, bedankt dat je me eraan herinnert dat ik altijd gek ben geweest op waardeloze kitsch. Maar wat is er zo waardeloos aan mijn ‘Kitty goes to New York’-douchemuts? Die is niet alleen mooi, maar ook praktisch

Ik ben deze hele week weer op kantoor. Een opluchting om niet langer dan tien uur per dag te hoeven werken.

Maar goed, we ploeteren voort.

Stuur me een grap.

 

Heel veel liefs,
Gemma xxx

Die avond, toen ik uit mijn werk op weg was naar huis, ging ik langs bij de apotheek om iets voor mam te halen. Dit keer was het een zalf tegen voetschimmel. Maar voor ik er zelfs maar om kon vragen, zei de aardige man achter de toonbank: ‘Jij was zaterdagavond goed op dreef.’

Al het bloed trok bliksemsnel weg uit mijn gezicht.

‘Waar heb ik je ontmoet?’ vroeg ik door bloedeloze lippen.

Hij zweeg even, keek verbaasd, toen onbehaaglijk en zei: ‘In Hamman.’

‘In Hamman?’ Allemachtig, wie had ik zaterdagavond nog meer in Hamman ontmoet?

‘Eh… verbaast dat je?’

En hoe! Alles. Dat ik de man uit de apotheek in Hamman had ontmoet en me er niets van herinnerde. En dat hij achter de toonbank vandaan mocht. Wat had hij aangehad? Ik kon me hem in niets anders voorstellen dan zijn witte jas.

‘Ik was straalbezopen,’ fluisterde ik.

‘Het was zaterdagavond,’ zei hij. ‘Heeft je dokter niet gezegd dat je niet moet drinken als je antidepressiva neemt?’

Dit was het moment. ‘Nee, want zie je, die recepten waren niet voor mij, die zijn voor mijn moeder. Sorry, ik had het je al eerder willen vertellen, maar het leek nooit het juiste moment.’

Hij deed een stap achteruit, staarde me lange tijd aan, verwerkte de informatie en vroeg ten slotte: ‘Was iets daarvan voor jou bestemd?’

‘De nagellak.’

‘Weet je,’ zei hij peinzend, ‘ik voel me ontzettend stom.’

‘Niet doen. Het was mijn schuld, ik had het je meteen moeten vertellen, maar ik vond het heerlijk dat iemand aardig tegen me was ook al mankeerde ik niets.’

‘Oké.’

‘Louter uit nieuwsgierigheid,’ ging ik verder. ‘Hoe is Hamman?’

‘O, leuk. Het publiek was een beetje te jong.’

Meteen vroeg ik me af hoe oud hij was – tot nu toe had ik altijd aan hem gedacht als leeftijdloos. Ik had eigenlijk ook altijd aan hem gedacht als geslachtloos, geen mens, maar een heilzame aanwezigheid die tabletten uitdeelde die beletten dat mijn moeder volslagen gek werd.

‘Het is die witte jas,’ zei hij, mijn gedachten lezend. ‘Die werkt dehumaniserend. Ik ben waarschijnlijk niet veel ouder dan jij, Maureen, en ik heb me net gerealiseerd dat dat waarschijnlijk niet jouw naam is.’

‘Mijn naam is Gemma.’

‘Ik heb ook een naam,’ zei hij. ‘Johnny.’

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: Wonderen blijven bestaan

 

Raad eens? Die jongen heeft me gebeld. De jongen die ik de avond van Cody’s verjaardag heb ontmoet. Hij wil dat we uitgaan. ‘Waarom,’ vroeg ik. ‘Om een borrel te drinken,’ zei hij. ‘Je hebt bijna twee weken gewacht voor je belde,’ zei ik. ‘Ik wilde me niet te snel gewonnen geven,’ antwoordde hij.

In ieder geval vertelde ik hem dat ik niet kon en hij zei: ‘Ik begrijp het. Je wilt meer tijd hebben voor je kolenkit.’

Dat is het natuurlijk niet, het is dat ik op het ogenblik onmogelijk verlof kan krijgen van mam. Ze laat me alleen naar buiten om naar mijn werk te gaan en haar recepten bij de apotheek te halen en ik heb de energie niet om me ertegen te verzetten.

Laat me weten hoe het met jou gaat. Zijn er al leuke mannen in het verschiet?

 

Liefs,
Gemma

Over recepten gesproken, mam had geen slaappillen meer – ze verslond ze als Smarties – dus sprong ik in de auto en zoals altijd stond de aardige man achter de toonbank.

‘Hallo, Gemma,’ zei hij. ‘Niet Maureen. Gemma. Na een beetje oefening klinkt het heel natuurlijk. Kijk maar hoe gemakkelijk we nu Cif zeggen in plaats van Jif.’

‘Ja. Ben je hier weleens niet?’ Hij dacht even na. ‘Nee.’

‘Maar waarom? Kun je niet een andere apotheker krijgen om je te helpen?’

‘Die heb ik – mijn broer. Maar hij heeft een ongeluk gehad met zijn motor.’

Ik maakte een meelevend geluid. ‘Wanneer was dat?’

‘Oktober.’

‘God, dat is eeuwen geleden.’

‘En het zal eeuwen duren voor hij weer beter is. Zijn been was verbrijzeld. En het is onmogelijk om een plaatsvervanger te krijgen.’

‘Maar moet je zulke lange dagen maken? Zou je niet gewoon vroeg dicht kunnen gaan?’

‘Iedereen weet dat we tot tien uur open zijn. Herinner je je nog die eerste avond dat je hier kwam? Als ik toen eens gesloten was geweest?’

Daar zat iets in.

‘Ik ga ook niet veel uit. Hiernaartoe gaan telt al als een uitstapje.’

‘Hoezo?’ Hij was erg nieuwsgierig, maar je kon het hem niet kwalijk nemen. Ik zou me ook doodvervelen als ik de hele dag in die winkel moest zitten en de opschriften op de medicijndoosjes bestuderen. Dus vertelde ik hem het hele verhaal.

Toen kwam er iemand binnen voor oogdruppels en ik liet hem aan zijn werk.