25

Dinsdagochtend 10.15

Het eerste telefoontje kwam. ‘Met Monkey boy,’ zei Manoj. ‘Ik heb Patricia Evans aan de lijn. Accepteer of weiger je?’

‘Accepteer, accepteer!’

Jojo’s hart bonsde. Dit ging de goede kant op.

‘Ik vind het geweldig,’ zei Patricia. ‘Wij allemaal hier, en ik wil een preëmptief bod doen.’

‘Het zal een heel hoog bod moeten zijn om het boek van tafel te halen.’

‘Ik denk dat je er blij mee zult zijn. We bieden één miljoen pond.’

Plotseling waren Jojo’s handen vochtig en stroomde de adrenaline door haar lichaam als een binnenvallend leger. Jojo dacht bliksemsnel na. Een miljoen pond was een waanzinnig bedrag, vooral voor een debuutroman. Maar als Pelham zo hoog wilde gaan, zouden sommige andere uitgevers dat dan niet ook doen? Misschien zou ze met een veiling het bedrag kunnen verhogen. Hoger dan de 1,1 miljoen pond die Richie Gant had gekregen voor Fast Cars?…

Maar als ze het eens bij het verkeerde eind had en Pelham was de enige die Love and the Veil zo graag wilde hebben? Als niemand anders zou bieden of als er alleen een superlaag bod kwam? Het was onmogelijk te zeggen, maar ze mocht niet vergeten dat twee agenten Nathan al hadden afgewezen – die hadden er kennelijk niets in gezien…

Denk kalmkalmkalm. Klink kalmkalmkalm. Geen gehijg aan de telefoon.

‘Dat is een heel royaal bod,’ zei Jojo kalmkalmkalm. ‘Ik zal met Nathan praten en je terugbellen.’

‘Het bod ligt op tafel voor de komende vierentwintig uur,’ zei Patricia. Niet zo kalmkalmkalm. Pissig, omdat Jojo niet onmiddellijk ‘JA!’ had gegild. ‘Daarna wordt het ingetrokken.’

‘Gesnapt. Dank je, Patsy. Ik spreek je gauw weer.’

Ze hing op.

Vierentwintig uur om het preëmptieve bod van Patsy te accepteren. Als het werd afgewezen, kon Pelham nog steeds meebieden op de veiling. Maar ze wist uit ervaring dat als ze daartoe bereid waren, het een veel, veel lager bod zou worden – in de trant van de zure druiven. En de kans bestond altijd dat ze helemaal niet zouden bieden. Ze waren nu in de greep van de eerste verliefdheid op het boek, maar volgende week om deze tijd zou al die gretigheid om het boek te kopen gezakt kunnen zijn en zouden ze tot de conclusie kunnen komen dat het boek niet zo goed was als ze oorspronkelijk gedacht hadden, of niet commercieel genoeg, of wat dan ook. Intussen zouden alle andere uitgeverijen het af laten weten en zou ze uiteindelijk geen enkele deal hebben voor Nathan Frey. Die situatie had zich al eens eerder voorgedaan. Niet dat het haar was overkomen, maar het was gebeurd. Een debacle.

In ieder geval, zij kon adviseren, maar uiteindelijk lag de beslissing bij Nathan. Ze pakte de telefoon op. ‘Nathan, met Jojo. We hebben een bod gehad van Pelham Press. Een hoog bod.’

‘Hoeveel?’

‘Een miljoen.’

Ze hoorde een gekletter – misschien was de telefoon gevallen – toen hoorde ze kokhalzende geluiden. Geduldig wachtte ze tot hij weer terugkwam en met zwakke stem vroeg: ‘Kan ik je terugbellen?’

Een halfuur later belde Nathan. ‘Het spijt me. Ik voelde me een beetje duizelig. Maar ik heb eens nagedacht.’

Dat geloof ik graag.

‘Als zij zoveel hebben geboden, doet een ander dat misschien ook wel.’

‘Dat is niet te garanderen, maar we denken in dezelfde richting.’

‘Wat denk je? Hoe is Pelham Press?’

‘Heel commercieel, heel agressief, ze hebben een hoop bestsellers.’

‘Oei. Klinkt vreselijk.’

‘Ze zijn heel goed in wat ze doen.’

‘Ik weet er helemaal niets van. Jojo, dwing me niet hiertoe, jij moet beslissen.’ Hij leek elk moment in tranen te kunnen uitbarsten.

‘Nathan, je moet goed naar me luisteren. Dit is een gok. Als we dit afslaan, krijgen we misschien een minder hoog bod op de veiling.’

Nog steeds met tranen in zijn stem vroeg hij: ‘Weet je hoeveel ik verleden jaar betaald kreeg? Negenduizend. Negenduizend. Alles wat je voor me kunt krijgen zal mijn stoutste dromen overtreffen.’

Hij zou één miljoen pond afslaan? Wat een idioot. Maar hij had zes maanden lang als vrouw verkleed in Afghanistan gewoond. Ga maar na.

‘Je moet nu geen besluit nemen. Wacht tot morgen.’

‘Ik heb een besluit genomen. Wat weet ik ervan? Jij bent de agent, de expert. Ik heb het volste vertrouwen in je.’

‘Nathan, een boek veilen is geen exacte wetenschap. De mogelijkheid bestaat dat het misloopt en ik geen cent voor je krijg.’

ik vertrouw je,’ herhaalde hij.

Dus was Jojo op zichzelf aangewezen, zij moest beslissen.

Dinsdagochtend, 11.15

Ze was verdergegaan met haar werk – een paar productieve uren; ze had de omslag voor de nieuwe roman van Kathleen Perry bestudeerd en afgewezen omdat hij te onnozel was; ze had Eamonn Farrells uitgeefster gebeld en haar verteld dat ze de datum van de publicatie moest wijzigen als ze niet wilde dat Eamonns nieuwe boek tegelijk op de markt kwam met dat van Larson Koza; ze had een recensie gelezen over het laatste boek van Iggy Gibson waarin het gekraakt werd, en gebeld om haar medeleven te betuigen.

Maar al die tijd speelden zich in haar gedachten de twee tegengestelde scenario’s af van Love and the Veil. Accepteren of afwijzen? Accepteren of afwijzen?

Pelham genoot niet haar voorkeur, ze waren zo keihard commercieel dat ze niet zeker wist of dat wel goed was voor dit boek. Maar een miljoen was een miljoen. Accepteren of afwijzen? Accepteren of afwijzen?

Accepteren, besloot ze. Toen belde Manoj haar. ‘Met Monkey boy. Moet ik bananen voor je eten? Een inlands dansje uitvoeren?’

‘Wat wil je?’

‘Ik heb Alice Bagshawe voor je aan de lijn.’ Ook een van de geselecteerde editors.

‘Accepteren of…’

‘Accepteren.’ Klik. ‘Hallo, Alice.’

‘Jojo. Love and the Veil,’ zei Alice ademloos.

‘Ik zei je toch dat het geweldig was?’

‘Dat is het. Zonder meer. Zelfs zo goed dat Knoxton House een bod wil doen.’

Jojo kon een glimlach niet onderdrukken.

‘We zijn bereid twee…’ Alice rekte de woorden voor een dramatisch effect, ‘twee…’

Twee, dacht Jojo. Twee miljoen. Goddank had ze het bod van Pelham niet geaccepteerd – een heel miljoen minder.

‘… honderdtwintigduizend pond te bieden,’ eindigde Alice.

Jojo liet het even bezinken.

‘Tweehonderdtwintigduizend?’ vroeg ze toen.

‘Precies,’ bevestigde Alice, die Jojo’s geschoktheid aanzag voor blij ongeloof.

‘O. O, Alice, het spijt me erg, maar we hebben net een veel hoger bod ontvangen.’

‘Hoeveel hoger?’

‘Veel.’

‘Jojo, we zijn tot het uiterste gegaan. Meer zit er niet in.’

Dus Knoxton House verviel. Nou ja, er waren nog vijf kandidaten.

‘Om eerlijk te zijn, Jojo, geloof ik niet dat het meer waard is dan ons bod. Ik zou dat andere bod maar accepteren.’

‘Ja, dank je, Alice.’

Jojo draaide diep in gedachten rond in haar stoel. Alice’ teleloontje had haar vertrouwen aan het wankelen gebracht.

De vier uitgevers die nog niet gereageerd hadden – welke kant zouden die opgaan?

Olive Liddy van Southern Cross had een serie geflopte boeken achter de rug en verlangde wanhopig naar een hit. Ze zou met een hoog bedrag op de proppen kunnen komen – of ze kon de moed verloren hebben.

Franz Wilder van B&B Calder zat in het juiste kringetje: hij was Editor van het Jaar en had een van de boeken van de Bookers shortlist. Hij was klaar voor een volgende hit, maar het kon zijn dat zijn enorme succes hem had afgestompt en hij gewoon niet begerig genoeg was.

Tony O’Hare van Thor was een fantastische editor, maar Thor had net een zware periode achter de rug – gedwongen en vrijwillige ontslagen – en de uitgeverij was in verwarring. Ze konden een hit goed gebruiken, maar de directie verkeerde in zo’n wanorde, dat het er misschien niet van zou komen het geld voor Tony goed te keuren.

En Tania Deal van Dalkin Emery? Nog zo’n slimmerik – de editor van Miranda England. Geen enkele reden waarom zij niet het juiste bod zou uitbrengen.

Maar het was onmogelijk te zeggen. Ze moest wachten tot ze haar belden. Het was uitgesloten dat zij hen zou bellen; dat zou een enorm verlies van vertrouwen tot gevolg hebben.

Ik moet kalm blijven, dacht ze. Het was niet de eerste keer dat ze zich in een dergelijke situatie bevond – zij het nooit voor zo’n hoge inzet – maar er waren geen precedenten. Dat het de andere keren was gelukt, was geen garantie dat het deze keer niet faliekant mis kon gaan.

En de schade zou onnoemelijk zijn, niet alleen voor de arme Nathan Frey, maar ook voor haar. Een flop zelfs nog voordat het boek verkocht was…

Nieuws verspreidde zich altijd, ieders vertrouwen in haar zou geschokt zijn, en het zou heel, heel lang duren voor de flinterdunne relaties die ze in de loop der jaren met uitgevers had opgebouwd, weer hersteld zouden zijn.