8

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: De duivelsdrank

 

Zaterdagavond werd Cody’s verjaardag gevierd – moet ik nog meer zeggen? Hij gaf een daverend feest in Marmoset, Dublins nieuwste restaurant, met twintig van zijn intiemste vrienden, en hij was verontwaardigd omdat ik niet ai mijn organisatietalent erop had losgelaten.

Feitelijk was het alleen omdat ik nog banger was voor hem dan voor mijn moeder dat ik er überhaupt was. De opluchting dat Davinia’s bruiloft vlot verlopen was, en de stress van mijn huiselijke leven, maakten dat ik op moest passen met drank, en ik had een onfeilbaar plan bedacht: Ik zou geen wijn drinken. Omdat je glas voortdurend bijgevuld werd, kon je de hoeveelheid niet controleren. In plaats daarvan zou ik wodka-tonic drinken en na elk drankje het schijfje citroen in het nieuwe glas doen. Als het glas zo vol schijfjes citroen was dat er geen drank meer bij kon, was het tijd om naar huis te gaan. Ingenieus of niet?

Niet dus.

Ik was een van de laatsten die binnenkwam. Prinses Cody zat aan het hoofd van de tafel en ontving zijn cadeaus. Ik kwam in de problemen, want die middag was de eerste keer clan ik van mam mocht gaan winkelen sinds die geschiedenis met papa was begonnen, en de opwinding was me een beetje naar het hoofd gestegen. In plaats van een cadeautje te kopen voor Cody, kocht ik nota bene een kolenkit. Vraag me niet waarom, maar iets eraan beviel me; ik liep door de afdeling huishoudelijke artikelen van het warenhuis toen ik hem zag, en plotseling wilde ik hem dolgraag hebben. Daarna – en vertel dit aan niemand – ging ik naar de speelgoedafdeling en kocht een toverstok van glinsterend zilver met lila pluisjes.

Maar goed, wat ik probeer duidelijk te maken is dat ik geen tijd had om iets anders voor Cody te kopen dan een fles champagne met een rozet op. Toen ik hem die gaf deed hij hooghartig verongelijkt en zei sarcastisch: ‘Ik kan zien dat je daar diep over hebt nagedacht.’

Ik stond op het punt me om te draaien en naar huis te gaan om met mam naar Winning Streak te kijken. ‘Ik blijf hier niet om me te laten beledigen,’ zei ik. ‘Er zijn een hoop andere plaatsen waar ik naartoe kan.’

Dus – hang de vlag uit – verontschuldigde hij zich en liet Trevor opstaan zodat ik aan zijn rechterzijde kon zitten.

Het was de gebruikelijke Cody-kring: schreeuwerig, knap en amusant.

Ik wierp me enthousiast op de W&T’s en had het geweldig naar mijn zin. Toen liet ik me tegen Cody ontvallen hoe heerlijk ik het vond van een echt dinerbord te eten, nu we het bij mam thuis moesten doen met dessertbordjes omdat ze alle borden kapot had gesmeten en ik nog geen tijd had gehad om nieuwe te kopen.

Cody tikte tegen zijn glas, verzocht om stilte en liet me het verhaal vertellen van papa’s verraad. Omdat ik aan mijn zesde wodka toe was, leek het niet erg meer maar grappig. Ik had de aandacht van de hele tafel; iedereen lag dubbel van het lachen om mijn beschrijving van papa’s new look en mijn talrijke bezoeken aan de apotheek, Daarna vertelde ik over de week die ik achter de rug had, hoe ik om 5 uur ’s morgens uit huis ging en ’s nachts om 1 uur uit Kildare terugkwam. Hoe op de ochtend van de bruiloft de draagbare wc’s in afgrijselijke toestand waren bezorgd en niemand ze wilde schoonmaken omdat ze daarvoor niet waren aangenomen. Dus moest ik de mouwen oprollen van mijn feestelijke outfit, gummihandschoenen aantrekken en een wc-borstel pakken. En terwijl ik stond te schrobben moest ik mijn fraaie haarversiering met pauwenveren op mijn hoofd houden omdat ik geen schoon plekje kon vinden om hem neer te leggen.

Op het moment zelf was het weerzinwekkend geweest, maar nu ik het gezelschap erop onthaalde, zag ik plotseling de grappige kant ervan, Het was HILARISCH. Zo hilarisch dat ik op een gegeven moment luid stond te huilen. Sylvie en Raymond brachten me naar het damestoilet zodat ik me wat op kon knappen, toen bestelde ik nog een wodka-tonic, en raakte ik weer op streek,

Daarna wordt het allemaal een beetje wazig. Ik herinner me dat de rekening astronomisch was, en iedereen gaf mij de schuld omdat de W&T’s tien pond waren en ik er minstens elf had gehad.

Vaag herinner ik me dat ik in een taxi stapte met Cody en Sylvie, en daarna wist ik niets meer…

Ik stopte. Als ik niet bekortte wat er verder was gebeurd, zou deze e-mail zo lang worden als Oorlog en Vrede. Want de ochtend na Cody’s feest werd ik wakker in mijn eigen bed in mijn eigen flat. Ik was geheel gekleed, maar mijn beha was losgemaakt onder mijn jurk en mijn slipje was omlaag getrokken tot aan mijn dijbenen, maar ik had mijn panty nog aan.

Ik keek over de rand van het bed en daar, op de grond gedrapeerd, als de contourtekening van een lijk door de politie, lag een man. Donker haar, in pak. Ik had geen flauw idee wie hij was. Hij deed één oog open, keek naar me en zei: ‘Goeiemorgen.’

‘Goeiemorgen,’ antwoordde ik.

Hij opende zijn tweede oog en toen dacht ik dat ik hem kende. Ik herkende het gezicht, dat wist ik zo goed als zeker.

‘Owen,’ zei hij bereidwillig. ‘Je hebt me gisteravond ontmoet in Hamman.’

Hamman was een immens populaire nieuwe bar – ik wist absoluut niet dat ik daar geweest was.

‘Waarom lig je op de grond?’ vroeg ik.

‘Omdat jij me uit bed geduwd hebt.’

‘Waarom?’

‘Geen idee.’

‘Heb je het niet koud?’

‘Ik bevries.’

‘Je lijkt erg jong.’

‘Achtentwintig.’

‘Dan ben ik ouder.’ Ik keek om me heen in de kamer en zei: ‘Wat doet mijn kolenkit hier?’

‘Die heb je hierheen gebracht om me te laten zien. Je leek er erg trots op. En terecht. Het is een schoonheid.’

Hij ging plassen en ik wilde hem weg hebben en weer gaan slapen en ontdekken dat ik het me allemaal verbeeld had.

‘Je hebt een reusachtige kater,’ zei hij, wat getuigde van inzicht. ‘Ik zal een kop thee voor je maken en dan ga ik ervandoor.’

‘Geen thee!’

‘Koffie?’

‘Oké.’

En het volgende wat tot me doordrong was dat ik met een schok wakker werd, mijn mond bekleed was met schaapsvacht en ik me afvroeg of ik gedroomd had. Maar de kop koffie stond naast me – steenkoud – de kolenkit stond nog op mijn toilettafel en nagellak, lotion, poeder lagen verspreid over de grond.

Het was afgrijselijk en toen ik uit bed stapte stond ik te wankelen op mijn benen. In de voorkamer waren de kussens van de bank gevallen, alsof iemand (ik en Owen?) daar een worstelwedstrijd had gehad. Kleverige rode kringen ontsierden mijn prachtige houten vloer, dankzij een open fles rode wijn, en op mijn zilvergrijze tapijt van tachtig procent wol was een verschrikkelijke bloedrode vlek.

Een dergelijk tafereel was vroeger schering en inslag op de zaterdag- en zondagochtend, maar het was letterlijk jaren – nou ja, één jaar althans – geleden dat het er zo had uitgezien.

Let wel, er moest iets veranderd zijn sinds de laatste keer dat ik een man mee naar huis had genomen van wie ik me niet eens kon herinneren dat ik hem had leren kennen, want de pedante jongen had een briefje voor me achtergelaten; hij had met eyeliner op een reclamefolder gekrabbeld:

Kolenkit Engel, ik vind je merkwaardig aantrekkelijk. Laten we het nog EENS overdoen. Ik bel je zodra mijn blauwe plekken zijn genezen. owen.

PS Een lang en welvarend leven.

Ik bel je.

Bij die woorden drong er via mijn pijnlijke oogkassen langzaam iets door tot mijn gezwollen brein en ik wist dat het onheilspellende gevoel niet alleen van de kater kwam. Mam! Mijn blik ging naar de telefoon – ik durfde bijna niet te kijken. Het lichtje van het antwoordapparaat flikkerde; het leek wel drie keer sneller dan normaal te gaan. (Kan dat? Gaat het sneller knipperen als er een enorm aantal onbeluisterde berichten op staat?)

Ik werd niet verondersteld in mijn flat te zijn. Ik had gisteravond terug moeten gaan naar mams huis. Ik had het beloofd. Hoe had ik dat kunnen vergeten? Hoe kon ik me dat nu pas herinneren?

Ik drukte op ‘play’ en toen de vlakke Margaret-Thatcherstem dreunde: ‘Er – zijn – tien – nieuwe – berichten’, wilde ik dat ik dood was. De eerste vier waren van Gary en Gaye van de bovenverdieping. Ze waren erg kwaad. Toen begonnen de berichten van mam. Het eerste was van vijf uur in de ochtend. ‘Waar ben je? Waarom ben je niet thuis? Waarom neem je je mobiel niet op? Ik heb geen oog dichtgedaan.’ Nog een telefoontje om kwart over zes, toen om half negen en twintig over negen. Ze klonk steeds wanhopiger, en om half elf zei ze hijgend en piepend: ‘Ik voel me niet goed. Het is mijn hart. Deze keer is het echt zo. Waar ben je?’

Het volgende bericht was niet van mam, maar van mevrouw Kelly. ‘Je arme moeder is in een verschrikkelijke toestand naar het ziekenhuis vervoerd,’ zei ze op kille toon. ‘Als je de tijd zou kunnen vinden om naar huis te bellen zouden we dat zeer op prijs stellen.’