50

De stoffige ficus prikte in haar nek. Dawn draaide haar stoel opzij, en schoof met haar voet de pot naar achteren. Terwijl ze om zich heen keek vroeg ze zich af hoe Ben hier kon werken. De ficus was niet het enige stoffige in de kantoortuin. Alles was grijs en groezelig. De muren, de computers, de deuren en zelfs de mensen. Dat was zo vreemd aan die Nederlanders, dacht ze, dat contrast tussen hoe ze zich in hun vrije tijd gedroegen en in hun werkend bestaan. Als ze met vakantie waren zaten ze lang aan tafel. Ze proefden van elkaars eten en kozen hun wijn secuur uit. Maar in hun dagelijks leven leek het of ze moesten boeten voor de uitspattingen die ze zich in hun vrije tijd permitteerden. Dan stonden pannen met smakeloos Hollands eten op tafel. Wijn werd alleen in het weekend gedronken. En dan die verjaardagen. ‘Het zijn net apen. Ze zitten in een kring naar elkaar te staren en eten pinda’s,’ had een vriendin ooit gezegd.

Ze keek naar Ben die nog steeds naar zijn scherm staarde. Bovenop zijn monitor stonden drie foto’s. De eerste was van een vrouw met kort rood haar. Ze zag er vrolijk en zorgeloos uit. Op de foto ernaast stond een jongetje met zongebleekt haar dat fel afstak tegen het blauwe zwembadwater. De laatste was van het hele gezin. Lachend keken ze de lens in, alle drie van top tot teen in oranje gekleed. Ben droeg zelfs een oranje pruik. Ze stonden midden in een groot park met kraampjes. Sommige marktlui hadden hun waar op het gras uitgestald.

‘Voetbal?’ vroeg ze, terwijl ze naar de foto wees.

‘Wat? O, nee, dat is de verjaardag van onze koningin. Dat vieren we elk jaar op 30 april. Dan heeft iedereen vrij en is het een groot feest.’

‘En die marktkooplui dan,’ vroeg ze. ‘Werken die wel?’

‘Dat zijn geen marktkooplui. Iedereen mag die dag zonder vergunning spullen verkopen. Troep die je op zolder hebt liggen, maar ook broodjes, of blikjes drank, dat soort dingen.’

‘Dus jullie verdienen geld aan de verjaardag van de koningin?’

‘Ja, eigenlijk wel ja.’

Een heel vreemd volk, dacht Dawn.

‘Hier heb ik het. Dit is wat we van Versteegen weten. Ik print het wel even.’