26

Tara sleepte zich de trap op. Ze was uitgeput, voelde zich leeg. Alle energie die ze de laatste maanden in haar werk had gestoken leek van de ene op de andere dag verdwenen. Het onvoorstelbare was gebeurd.

Het stomme was dat ze, nu ze erop terugkeek, aan had gevoeld dat er iets mis zou gaan. Vanaf het moment dat Frank haar had verteld dat zij de bol pas op het allerlaatste moment in handen zou krijgen, als alles klaar zou zijn, was ze zich zorgen gaan maken. Niet omdat ze bang was dat Frank van gedachten zou veranderen. Nee, die had maar één doel voor ogen. Net als zij. Dat die doelen niet overeenkwamen was niet van belang.

Waar had Frank de bol verborgen? Een paar maanden geleden had ze het hem nog gevraagd, maar hij wilde niets loslaten. ‘Het is veiliger zo, het is het beste dat ik de enige ben die dat weet,’
had hij gezegd. ‘Maar als er iets met jou gebeurt?’ had ze nog gevraagd. ‘Dan komt hij vanzelf wel bovendrijven.’ Niet dus. Ze hoopte dat Frank in elk geval de tegenwoordigheid van geest had gehad om hem in een kluis te leggen, ergens veilig achter slot en grendel.

Ze liep de badkamer binnen en draaide de badkranen open. Ze herinnerde het zich als de dag van gisteren. Nadat Simon en Frank hun idee aan haar voorlegden, hadden ze haar verwachtingsvol aangekeken. Met een kreet van blijdschap had ze haar armen om hen heen geslagen en de mannen tegen zich aan gedrukt. Haar hart was als een razende tekeergegaan.

Alles viel ermee op zijn plek. Elke keuze die ze in haar leven had gemaakt, elke beslissing, de prioriteiten die ze had gesteld, alles klopte. Maar ook alles wat ze gemist had. De vriendjes die ze nooit had gehad, de uitnodigingen die ze had afgeslagen, de vakanties die ze niet had genomen. Het was het allemaal waard geweest.

Tot nu. Nu begon ze daar sterk aan te twijfelen, en twijfel was wel het laatste wat ze kon gebruiken.

Ze kleedde zich uit en stapte het hete water in. Toen ze haar hoofd onder het wateroppervlak liet glijden stegen luchtbelletjes kriebelend op uit haar oren. Ze wreef haar haren naar achteren en sloot haar ogen.

Zij was niet de enige die erdoor was veranderd. Simon ook. Vanaf het moment dat hun plan in werking trad, leek het alsof het ongeluk hem achtervolgde. Simon raakte in financiële problemen en zijn gezondheid ging achteruit. Er was meer dat aan hem knaagde, dat wist ze zeker. Simon had vaker geldproblemen, iets wat hij inherent vond aan het ondernemerschap. Hij was er altijd uit gekomen. Deze keer was het anders. Blijkbaar kon Simon zichzelf niet uit het gat trekken dat hij, hem kennende, voor zichzelf gegraven had.

In plaats van te ontspannen, draaiden haar hersenen op volle toeren. Ze stapte uit bad en wikkelde een handdoek om zich heen.

Misschien had Simon gelijk en wist Alec er inderdaad meer van. Daar moest ze dan zo snel mogelijk achter zien te komen. Voordat het te laat was.