11

Het was stil in de warme, geblindeerde auto. Vanaf de achterbank staarde Emma naar het profiel van Damian. Hij draaide zich om.

‘Gaat het?’

‘Ja, hoor.’

Hij reikte zijn arm naar achteren en ze pakte zijn hand.

‘Jullie weten niet half hoe gelukkig jullie Frank hebben gemaakt door te trouwen,’ zei Alec zacht terwijl hij uit het raam bleef kijken. Toen glimlachte hij naar Emma. ‘Uiteindelijk dan.’

Emma voelde dat ze rood werd. Ze sloeg haar ogen neer en trok haar hand terug. Een steek schoot door haar maag. Ze had nooit gedacht dat ze het in zich had om van twee mannen te houden. Zo zielsveel, maar op een totaal andere manier. Vanaf het moment dat ze Damian vijftien jaar geleden op het schoolplein had zien staan, wist ze dat dat hem was. Door zijn statige, haast aristocratische houding leek hij uit een negentiende-eeuwse Engelse roman te zijn gestapt. Ze stelde zich aan hem voor. Hij veegde zijn lange blonde haar naar achteren en stak zijn hand uit. Zijn lichtgrijze ogen keken haar nieuwsgierig en vriendelijk aan. Het was een rustig en bedachtzaam gezicht en hij straalde een natuurlijk overwicht uit. Toen ze in zijn ogen keek verdwenen alle zenuwen voor de eerste schooldag als sneeuw voor de zon. Het was alsof ze de hele wereld aankon. Nadat ze zijn hand had geschud keerde ze zich naar Alec. Haar adem stokte. Zijn ogen waren zo donker dat ze zwart leken. Met zijn blik dook hij in haar ziel, scande al haar zwakheden, al haar frustraties. In één oogopslag kende hij haar en wist hij alles. Haar hand trilde toen ze die in de zijne legde en ze voelde het bloed naar haar gezicht stromen.

Maar goed, toen was ze vijftien. Een romantische puber, haar hoofd vol met helden uit Engelse romans die ze verslond en waar ze meteen verliefd op werd. Heathcliff, Mister Darcy, Mister Rochester. Waarom kreeg ze het na al die jaren dan nog steeds niet voor elkaar hem uit haar hoofd te zetten? Elke keer als ze wist dat ze hem zou zien werd ze nerveus en kneep haar maag zich samen. Het ging pas over als hij weer weg was. Ze werd er gek van. Het bleef tussen haar en Damian in staan. Ze moest er niet aan denken dat ze dat haar leven lang vol zou moeten houden. Hoe minder ze hem zag, hoe beter. Elke keer als ze elkaar zagen hoopte ze uit de grond van haar hart dat het weg zou zijn.

De auto reed rakelings langs de amsterdammertjes. Af en toe minderde de chauffeur vaart om fietsers en voetgangers te passeren. Ze keek naar de overkant van de Herengracht en zag driehonderd jaar gevelarchitectuur voorbijglijden. De wagen ging nog langzamer rijden en hield voor het witgepleisterde pand stil. De chauffeur drukte op de afstandsbediening. Langzaam ging de garagedeur open.

Toen ze even later de leefkeuken binnenliepen ging Alec in een van de twee stoelen naast de open haard zitten. Emma plofte neer op het grote kussen dat ervoor lag en trok haar schoenen uit. Op de eettafel stonden schalen met hapjes en een zilveren wijnkoeler. De hals van de fles wijn stak er uit.

‘Zo, vertel nu eens wat er die avond precies gebeurd is,’ zei Damian die naar de tafel liep en drie glazen wijn inschonk.

Alec staarde naar de grond. Emma stond op en ging op de leuning van zijn stoel zitten.

‘Als we je kunnen helpen doen we dat, dat weet je.’ Ze streek met haar hand over zijn rug en ze voelde zijn spieren onder haar hand bewegen. Ze trok haar hand weg en zei: ‘Dat kan alleen als je ons vertelt wat er aan de hand is.’

‘Ja, jullie hebben gelijk, maar ik wilde er eerst goed over nadenken.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Ik ben bang dat ik jullie, met wat ik weet, in gevaar breng. Aan de andere kant verbeeld ik me dat misschien maar. Ik weet wel dat er iets mis is, dat er iets vreemds aan de hand is. Alleen... ik begrijp het niet. Ik kom er zelf niet uit.’

Alec steunde zijn ellebogen op zijn knieën en zei: ‘Wat ik ga vertellen is alleen voor jullie oren bestemd. Kunnen we dat nu afspreken, dat jullie je mond houden en het er met niemand over hebben? Ik vraag dat niet alleen om wat Frank heeft gezegd, maar omdat er volgens mij iemand achter hem aan zat, iemand die iets wil hebben wat hij in zijn bezit had. De kans is groot dat die persoon nu achter mij aan komt.’

‘Waarom denk je dat?’ vroeg Damian.

‘Omdat Frank mij iets heeft gegeven.’