10

Dawn trok zich op aan de leuning van de passagiersstoel. ‘Die Alec Schoeller heeft niets met de moord te maken. Echt niet. Dat merk je toch aan alles. Die man is er kapot van, dat kun je zo zien. Nee, mijn intuïtie zegt me dat...’

‘Ho, ho, niet zo onprofessioneel, dat ben ik niet van je gewend.’ Wainwright keek haar aan. ‘Nee, je hoeft niet zo naar me te kijken met een blik van het zal allemaal wel. Ik kijk zo door jullie heen. Ja, geloof het of niet, ook ik beschik over een feilloze intuïtie. Zo ingewikkeld is het niet. Ik heb jullie wel door.’

‘Jullie? Hoezo jullie?’

‘Het recept is als volgt: je neemt een man. Die geef je een behoorlijke lengte en een behoorlijke breedte. Dan maak je hem lekker gespierd, mooi in proporties dan. Niet te veel en niet te weinig, maar nét goed. Vervolgens stop je er twee grote bruine ogen in en je zet er dik donkerbruin haar bovenop. Nee, niet dun en voornamelijk langs de rand van de schedel,’ zei hij, terwijl hij zacht met zijn hand over zijn haar streek, ‘maar over zijn hele hoofd. Mooi, dik haar. Een paar tranen in zijn ogen als extraatje en bingo! Jullie liggen direct aan zijn voeten. Helemaal als hij stinkend rijk is, zoals Schoeller.’

‘Ja, want hoewel het wetenschappelijk is bewezen dat wij vrouwen meer inlevingsvermogen hebben dan mannen, zijn wij totaal niet in staat mensen anders dan op hun uiterlijk te beoordelen,’ reageerde Dawn. ‘Hm. Zo’n simplistische gedachtegang had ik van u niet verwacht.’

‘Simplistisch? Ik zal je zeggen wat simplistisch is. Je hebt niet eens door dat je je door iemands uiterlijk om de tuin hebt laten leiden, dat is pas simplistisch. Je moest eens weten hoeveel rasacteurs er in deze wereld rondlopen die nog nooit een voet op het toneel hebben gezet. Simplistisch. Bwah, ik had meer van je verwacht. Hoeveel jaar ervaring heb je ondertussen wel niet? Nou?’

Ze haalde onverschillig haar schouders op, en keek uit het raam. De Hollandse polders schoten voorbij. In de verte reed een gele trein met blauwe strepen door het vlakke landschap. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Het geel en blauw mengden zich en de trein verdween in het groen van het weiland.

Wainwright wreef over zijn neus. Het dennenboompje dat de taxichauffeur aan zijn achteruitkijkspiegel had gehangen stonk en irriteerde zijn toch al gevoelige slijmvliezen. Als er iemand baat had bij de dood van Frank Schoeller was Alec het wel. De man laat zijn neef een fortuin na.

Hij draaide zich naar haar toe. ‘Je hebt die banden bij je?’

‘Ja sir,’ zei ze terwijl ze uit het raampje bleef kijken en het plastic tasje even omhooghield.

‘Ga je nou nukkig zitten doen? Je begrijpt toch wel wat ik bedoel?’

‘Natuurlijk.’

‘Mooi. Zodra we terug zijn wil ik dat die banden worden bekeken. Ik wil bij elk gezicht op die band een naam en ik wil dat elke naam door onze computer gehaald wordt.’

‘Denkt u echt dat de moordenaar daar heeft rondgelopen? Uit alles blijkt toch dat we hier met een professional te maken hebben? Elke vingerafdruk die is gevonden hebben we kunnen achterhalen. Ook als je kijkt naar de manier waarop Schoeller mishandeld is, lijkt het mij overduidelijk dat...’

‘Doe nou maar wat ik je vraag. Ik wil dat je de gasten goed observeert. Let op hun reacties, kijk goed naar hun handelingen. De kleinste details kunnen belangrijk zijn.’

Dawn keek weer naar buiten. Wainwright had een uitstekende staat van dienst. In de vier maanden dat ze nu samenwerkten had ze meer geleerd dan al die jaren daarvoor. Als een spons zoog ze alles op. Maar de laatste weken, eigenlijk sinds ze de seriemoordenaar hadden opgepakt, had ze het gevoel dat hij er met zijn hoofd niet helemaal bij was. Hij was ongedurig en ergerde zich snel, sneller dan normaal in elk geval.

Vorige week, toen ze zonder te kloppen zijn kamer was binnengelopen om een dossier van zijn bureau te pakken, stond hij voor het prikbord. Hij had haar niet binnen horen komen en stond met een vinger over de foto van het eerste slachtoffertje te wrijven.

‘Misschien wordt het tijd om ze weg te halen?’ probeerde ze voorzichtig.

Hij had zich niet omgedraaid. ‘Dat is niet nodig,’ had hij gezegd. Hij had verslagen en moedeloos geklonken. ‘Ze zijn al weg.’

Zachtjes had ze de deur achter zich dichtgetrokken.