Het zal duidelijk zijn waarom er geen betrouwbare volkstelling gehouden kan worden onder de ondergrondse bevolking van Manhattan. De Rushing-Bunten-studie uit 1994 toont echter aan dat alleen al in het kleine gebied tussen Penn Station in het zuidwesten en Grand Central Terminal in het noordoosten, 2750 mensen leven, waarbij deze groep tijdens de wintermaanden groeit tot 4500. Volgens de ervaringen van de auteur lijken deze aantallen een voorzichtige schatting. Er is eveneens geen accurate vermelding van geboorten en sterfgevallen die plaatsvinden binnen de gemeenschappen onder New York. Gezien echter het relatief hoge aantal drugsgebruikers, misdadigers, gevangenen, geestelijk gehandicapten en labiele mensen die leven in de wereld onder de oppervlakte, is duidelijk dat dit een uitzonderlijk moeilijke en gevaarlijke omgeving kan zijn. Er zijn vele redenen gegeven voor het achterlaten van de maatschappij ten faveure van het donker van spoorwegtunnels en overige ondergrondse ruimten: privacy, veiligheid en een diepgewortelde vervreemding van de maatschappij. Volgens schattingen heeft iemand die zich ondergronds begeeft, een gemiddelde levensverwachting van tweeëntwintig maanden.