44

Commandant Waxie stapte het oude puddingstenen politiebureau van Central Park uit en pufte langs het pad dat in noordelijke richting de beboste duisternis in liep. Links van hem liep een geüniformeerde agent van het bureau. Rechts Stan Duffy, het hoofd van de afdeling hydraulica. Duffy draafde al voor hen uit en keek ongeduldig over zijn schouder.

'Rustig aan, graag,' hijgde Waxie. 'Het is geen marathon.' 'Ik ben niet graag zo laat nog in het park,' antwoordde Duffy met hoge, fluitende stem. 'Vooral niet met al die moorden de laatste tijd. U had een halfuur geleden al op het bureau moeten zijn.' 'Ten noorden van 42nd zit alles vast,' zei Waxie. 'Nog nooit zo'n opstopping gezien. Dat komt allemaal door dat mens van Wisher. Er is een of ander soort demonstratie gaande, zomaar uit het niets.' Hij schudde zijn hoofd. Heel Central Park West en South zaten vol, en er kwamen nog steeds mensen aanlopen over Fifth Avenue die voor allerhande chaos zorgden. Ze hadden verdorie niet eens een vergunning. En ze had geen enkele waarschuwing gegeven. Als hij de burgemeester was, had hij ze allemaal in het gevang geslingerd. Nu doemde voor hen de muziekkoepel op: leeg en stil, de muren vol onmogelijk dichte graffiti, een ideale plek voor overvallers. Duffy wierp er in het voorbijgaan een angstige blik op. De drie liepen om de vijver heen, langs East Drive. In de verte, voorbij de schaduwranden van het park, hoorde Waxie gegil, gejoel en het geluid van claxons en motoren. Hij keek op zijn horloge: half-negen. Volgens de plannen moesten de voorbereidingen voor de leegloop van de vijver om kwart voor negen beginnen. Hij draafde wat sneller. Ze zouden het maar net halen.

Het peilstation van de grote vijver in Central Park was gehuisvest in een oud stenen gebouw, een halve kilometer ten zuiden van de vijver. Nu zag Waxie door de bomen heen het gebouw, een enkel lichtje dat door een vuil venster glinsterde. In de deurlatei waren de letters CPVPS uitgehouwen. Hij ging langzamer lopen terwijl Duffy de zware metalen deur opende. De deur zwaaide naar binnen open zodat een oude, stenen kamer zichtbaar werd, spaarzaam gemeubileerd met kaartentafels en stoffige, langvergeten hydrometrische instrumenten. In een van de hoeken, een sterk contrast met de rest van de apparatuur, stond een computer met een aantal beeldschermen, printers en eigenaardig ogende randapparatuur.

Zodra ze binnen stonden, deed Duffy de deur dicht en draaide zorgvuldig de sleutel om. Toen liep hij naar de computer. 'Ik heb dit nog nooit gedaan,' zei hij nerveus, terwijl hij onder een bureau graaide en een handboek te voorschijn haalde dat minstens acht kilo moest wegen.

'Je laat ons nu toch niet in de stront zakken?' zei Waxie. Duffy zwenkte een geel oog zijn kant uit. Even leek het erop dat hij iets ging zeggen. In plaats daarvan bladerde hij een tijdje door het boek en draaide zich toen om naar het toetsenbord en begon te typen. Op het grootste beeldscherm verscheen een aantal opdrachten. 'Hoe werkt dat ding?' vroeg Waxie terwijl hij zijn gewicht van de ene naar de andere voet verplaatste. De hoge vochtigheidsgraad in het vertrek bezorgde hem pijn in zijn gewrichten.

'Het is tamelijk eenvoudig,' zei Duffy. 'Water uit de laagste Catskills daalt door de zwaartekracht vanzelf naar de vijver van Central Park. Die vijver ziet er misschien groot uit, maar bevat slechts water voor drie dagen voor Manhattan. Het is in feite eerder een opslagtank die gebruikt wordt om schommelingen in vraag en aanbod op te vangen.'

Hij tikte op de toetsen. 'Dit controlesysteem is geprogrammeerd om die schommelingen te voorspellen en de stroom naar de vijver dienovereenkomstig bij te stellen. Hiermee kunnen we sluizen tot aan Storm King Mountain open- en dichtdoen, honderdvijftig kilometer hiervandaan. Het programma kijkt naar twintig jaar waterverbruik, factoren in de meest recente weersvoorspellingen en maakt schattingen van de vraag.'

Veilig in zijn afgesloten kamer raakte Duffy enthousiast voor zijn onderwerp. 'Af en toe zijn er afwijkingen van de ramingen, uiteraard. Als de vraag minder is dan verwacht, en als er te veel water de vijver instroomt, opent de computer de hoofddrain en voert het overtollige water af naar de noodleidingen en het riool. Als de vraag hoger is dan verwacht, gaat de hoofddrain dicht en worden stroomopwaarts extra sluizen geopend om de stroom te vergroten.' 'O ja?' zei Waxie. Na de tweede zin was hij al niet meer geïnteresseerd geweest.

'Ik ga de zaak handmatig overschrijven. Dat betekent dat ik de sluizen stroomopwaarts ga openzetten én dat ik de hoofddrain openzet. Dan stroomt het water de vijver in, rechtstreeks naar het riool. Een simpele en elegante oplossing. Het enige dat ik hoef te doen, is het systeem programmeren om precies om middernacht een half miljoen kubieke meter water vrij te geven, dat is dus zowat vijfhonderd miljoen liter, en daarna weer terug te gaan naar de automatische besturing.'

'De vijver komt dus niet droog te staan?' vroeg Waxie. Duffy glimlachte toegeeflijk. 'Nee, commandant. We willen geen waternood creëren. Geloof me, dit kan gedaan worden met slechts een minimale invloed op de watertoevoer. Het is werkelijk een ongelooflijk systeem. Je zou niet zeggen dat het al een eeuw geleden ontworpen is door ingenieurs die zelfs de behoeften van onze tijd voorzagen.' De glimlach vervaagde. 'Maar dan nog; er is nog nooit iets op deze schaal gebeurd. Weet u zeker dat dit is wat u wilt? Alle sluizen tegelijk open... tja, ik kan alleen maar zeggen dat dat een geweldige golf zal opleveren.'

'Je hebt gehoord wat hij zei,' zei Waxie terwijl hij met zijn duim over zijn knobbelige neus wreef. 'Zorg jij nou maar dat het werkt.' 'O, dat werkt wel,' antwoordde Duffy.

Waxie legde een hand op zijn schouder. 'Natuurlijk lukt het,' zei hij.

'Want als het niet lukt, ben jij binnenkort assistent-sluiswachter in de waterzuiveringsinstallatie van Lower Hudson.'

Duffy lachte zenuwachtig. 'Maar commandant toch,' herhaalde hij, 'u hoeft niet te gaan dreigen.' Hij begon weer te typen terwijl Waxie door het vertrek ijsbeerde. De agent in uniform stond zwijgend bij de deur en keek ongeïnteresseerd naar wat er gebeurde.

'Hoe lang duurt het voordat al het water gedumpt is?' vroeg Waxie na verloop van tijd.

'Een minuut of acht.'

Waxie gromde. 'Acht minuten om een half miljard liter water te dumpen?'

'Voor zover ik begrepen heb, wilt u dat water zo snel mogelijk dumpen, zodat de laagste tunnels onder Central Park volstromen en schoongespoeld worden. Ja toch?' Waxie knikte.

'Acht minuten, dan draait het systeem op de volle honderd procent. Uiteraard duurt het bijna drie uur voordat alle hydraulische apparatuur in stelling staat. Daarna is het gewoon een zaak van water uit de vijver halen en tegelijkertijd nieuw water in de vijver halen via de aquaducten hogerop. Zo voorkomen we dat het waterniveau in de vijver te sterk daalt. Het moet precies goed gaan, want als de stroom de vijver in groter is dan de vijver uit... tja, dan hebben we een gigantische overstroming in Central Park.'

'Dan hoop ik bij god dat je weet wat je doet. Ik wil de hele zaak precies volgens schema, géén vertraging, géén uitglijders.'

Het geluid van het typen klonk trager.

'Maakt u zich geen zorgen,' zei Duffy met zijn vinger op een toets. 'Er komen geen vertragingen. U moet alleen niet van gedachten veranderen. Want als ik op deze knop gedrukt heb, nemen de instrumenten het verder over. Dan kan ik de boel niet meer stopzetten. Want ziet u...'

'Druk nou maar op die knop,' zei Waxie ongeduldig. Duffy drukte met een theatraal gebaar op de knop. Toen draaide hij zich om naar Waxie. 'Het is zover,' zei hij. 'Nu kan de stroom alleen nog door een wonder gestopt worden. En mocht u het niet gehoord hebben: wonderen zijn verboden in New York.'