8

Hij zat in het luisterende duister, roerloos. Hoewel in het vertrek geen sprankje licht doordrong, flitsten zijn ogen van het ene oppervlak naar het andere en bleven met een liefhebbende blik rusten op ieder voorwerp dat ze tegenkwamen. Het nieuwe was er nog niet af; urenlang kon hij doodstil zitten genieten van de overweldigende helderheid van zijn eigen zintuiglijke waarnemingen.

Nu sloot hij zijn ogen en stond zichzelf toe te luisteren naar de geluiden van de stad, in de verte. Langzaam filterde hij diverse flarden van gesprekken uit, het achtergrondrumoer, sorteerde de dichtstbijzijnde en luidste van die die verderaf klonken, een groot aantal kamers of zelfs verdiepingen van hem verwijderd. Toen vervaagden ook die in de mist van zijn concentratie, en hij hoorde het gescharrel en gepiep van muizen tijdens hun eigen geheime levenscycli tussen de muren. Af en toe meende hij het geluid van de aarde te horen, rollend en stampend, ingebed in de atmosfeer.

Later, hij wist niet precies hoeveel later, begon de honger weer. Geen echte honger, maar het gevoel dat er iets ontbrak: een diep verlangen op een onbestemde plaats, vooralsnog niet sterk. Hij gaf dat verlangen nooit de tijd om te groeien.

Snel stond hij op en liep in het duister met zekere tred naar het laboratorium. Hij draaide een van de gaskraantjes aan de verste muur aan, ontstak het gas met een aansteker en plaatste een kolf met gedistilleerd water boven de vlam. Terwijl het water heet werd, reikte hij in een geheime zak die in de voering van zijn jas genaaid was en haalde er een ranke metalen capsule uit. Hij schroefde de dop eraf en goot een lijntje poeder op het water. Als er licht geweest was, had het poeder geglansd met de kleur van lichte jade. De temperatuur steeg en een ijle wolk begon zich vanaf het oppervlak omlaag te verspreiden totdat de hele kolf een miniatuurstorm van kolkende vloeistof werd.

Hij zette het vuur uit en goot het distillaat in een Pyrex-beker. Dit was het punt waarop de oplossing tussen de handen geplaatst moest worden, de geest leeggemaakt moest worden, de rituele handelingen uitgevoerd, de strelende damp moest kunnen opstijgen om de neusgaten te vullen. Maar daarvoor kon hij nooit het geduld opbrengen.

Voor de zoveelste maal voelde hij zijn verhemelte gloeien terwijl hij de vloeistof gulzig naar binnen slokte. Hij lachte in zichzelf, geamuseerd dat hij zelf geen kans zag zich te houden aan de voorschriften die hij voor anderen zo streng handhaafde.

Nog voordat hij weer zat, was het holle gevoel verdwenen en was de lange, trage verdoving begonnen: een gevoel dat in zijn ledematen begon en dan naar binnen kroop totdat het leek alsof de kern van zijn wezen in brand stond. Een onbeschrijflijk gevoel van macht en welbehagen stroomde door hem heen. Zijn zintuigen, toch al tot het uiterste gescherpt, leken zich uit te breiden totdat hij de allerkleinste stofdeeltjes in het pikdonker kon zien hangen; totdat hij heel Manhattan met zichzelf in gesprek kon horen, van borrelpraat in de Rainbow Room zeventig verdiepingen boven het Rockefeller Center tot het hongerige huilen van zijn eigen kinderen, ver onder de grond in geheime en vergeten ruimten.

Ze kregen honger. Spoedig zouden ze zelfs met de Ceremonie niet langer in bedwang te houden zijn. Maar tegen die tijd was dat ook niet meer nodig. Het donker leek bijna pijnlijk helder en hij sloot zijn ogen, luisterde naar het krachtige stromen van zijn bloed door de natuurlijke poorten en stegen van zijn binnenoren. Hij zou zijn ogen gesloten houden totdat de sensatie een hoogtepunt bereikte en de eigenaardige, zilveren glans die tijdelijk over zijn ogen lag, verdwenen was. Degene die de naam Waas verzonnen had, dacht hij geamuseerd, had de juiste naam gekozen. Snel, té snel, verwelkte het heftige gevoel. Maar de macht bleef, een constante herinnering in zijn gewrichten en pezen aan wat hij geworden was. Konden zijn voormalige collega's hem nu maar eens zien. Dan zouden ze het begrijpen. Bijna spijtig stond hij weer op, onwillig om de plek van zoveel genot te verlaten. Maar er moest nog veel gedaan worden. Het werd een drukke nacht.