„Je vader moet je iets vertellen," zei Jennifer Vine tegen Peggy. „Nietwaar, Adam?"
„Is dat zo, schat? O ja, natuurkunde."
Daar gaan we, dacht Peggy bij zichzelf. Daar komt de preek.
„Je hebt duidelijk geen belangstelling voor natuurwetenschappen en je bent duidelijk wel heel goed in de creatieve vakken en in Engels," sprak haar vader. „Dus ik ben van plan een afspraak te maken met je mentor. Ik wil dan vragen of je minder natuurwetenschappen mag doen en meer kunstzinniger vakken."
Peggy's hart maakte een sprongetje. „Meen je dat? En je bent er niet boos om?"
„Eerlijk gezegd," reageerde haar moeder, „zijn we allebei woest."
„O," zei Peggy.
„Op onszelf, gekkie," voegde haar moeder eraan toe. „We hadden ons moeten realiseren dat het je enorm veel moeite kostte en we hadden er veel eerder iets aan moeten doen. En trouwens, je bent inmiddels oud genoeg om zelf dat soort beslissingen te kunnen nemen."
Peggy omhelsde haar moeder en drukte een kus op haar vaders kruin. „Ik neem niet aan," vroeg ze op ondeugende toon, „dat jullie die laatste opmerking op papier kunnen zetten en er een handtekening onder willen zetten? Voor het geval jullie ooit vergeten wat je net hebt gezegd."
„Peggy," reageerde haar vader. „Nu niet gaan drammen, dame."