Bij Peggy thuis, Ouders met bezwaren
„Hoe durven ze?" Peggy's vader stormde met zijn jas nog aan de keuken binnen en smeet zijn aktetas op de keukentafel. „Dat gaat mooi niet door! Het is een grof schandaal, het is..."
„Adam!" riep zijn vrouw uit.
„Pap!" schreeuwde Peggy op hetzelfde moment.
„Doe even rustig!" zeiden ze tegelijk.
„Rustig? Jullie hebben kennelijk niet gezien wat er aan de overkant gebeurt," barstte hij uit. „The Laurels..."
„Is verkocht." Peggy's moeder lachte. „Ik weet het. Ga zitten, schat, en neem een glaasje wijn. Het eten is klaar."
„Maar heb je dat bord niet gezien?" tierde hij, terwijl hij de kurkentrekker van het aanrecht greep. „Weet je wel wat erop staat?" „Verkocht, misschien?" Peggy gooide intussen het bestek op tafel.
„Er staat," bulderde meneer Vine, „aangekocht door Stichting de Appelboom." Hij trok woest de kurk uit de wijnfles en keek met gefronste wenkbrauwen naar zijn vrouw, die rustig de bloemkool met kaassaus op de borden schepte. „Wist jij daar iets van?"
„Ik, schat?" vroeg Peggy's moeder. „Ik zit niet in de Stedenbouwkundige Commissie."
„Dat is dan zeker de enige verdraaide commissie waar je niet in zit," mopperde hij en hij nam een slok wijn. „Hoe dan ook, je bent raadslid, kun je geen bezwaar aantekenen?"
„Waarover precies?"
„Over dit schandaal: rotzooien met zo'n prachtig Vroeg Victoriaans herenhuis en het vervolgens aan een of ander ordinair tuincentrum verkopen."
„O, Adam," zei Jennifer zuchtend.
„Pap, het is een oud krot," merkte Peggy op. „Ze moeten het tegen de vlakte gooien en..." Haar gedachten over architectonische verbeteringen werden onderbroken door het getril van het mobieltje in haar broekzak. Ze greep de telefoon en klapte hem open. „Hoi!"
„Peggy, niet aan tafel!" snauwde haar moeder.
„Hoi, Peggy - eindelijk heb ik je te pakken. Met Kyle." Peggy's hart maakte een sprongetje toen ze het Schotse accent in zijn stem hoorde.
„Peggy!" raasde haar moeder en ze leunde over de tafel heen in een poging het mobieltje af te pakken. „Heb je me gehoord?"
Peggy gebaarde haar moeder dat ze stil moest zijn. „Hallo," zei ze en ze probeerde sexy hees te klinken, wat nogal moeilijk was met haar mond vol gloeiend hete bloemkool. „Blijf even hangen." Ze sprong op en rende de gang in.
„Luister, ik heb je hulp nodig," begon Kyle.
Wat jij wilt, dacht ze. Alles wat je maar wilt.
„Heb je het mobiele nummer van Tansy Meadows?"
Haar maag draaide bijna om. „Tansy?" Nou, misschien toch niet alles.
„Ik weet het niet zeker," loog ze. „Waar gaat het over? Misschien kan ik helpen."
„Peggy!" Haar moeder gooide de keukendeur open.
Peggy wapperde met haar hand en vloog de trap op.
„Ik zou je anders niet gestoord hebben, maar jouw nummer was het enige wat ik terug kon vinden. Je hebt het me gegeven na de bruiloft, weet je nog..."
Ik heb het aan je gegeven, zodat je me kon bellen om me mee uit te vragen, niet om me als telefoonboek te gebruiken, dacht Peggy.
„Natuurlijk zou ik bij haar langs kunnen gaan," ging Kyle door. „Ik geloof dat ik nog wel weet waar het is, maar het zit zo..."
„Bij haar langs?" herhaalde Peggy. „Maar je zit kilometers hiervandaan." De voornaamste reden waarom er tussen ons nog niks moois is opgebloeid, dacht ze erachteraan. Het was eenvoudiger om de twee uur durende treinreis de schuld te geven dan te erkennen dat ze aantrekkingskracht miste.
„Niet meer," antwoordde hij. „We zijn hier vlak voor kerst komen wonen, omdat mama... Ach, het is een lang verhaal. Maar daarom heb ik Tansy's nummer nodig."
Peggy pijnigde haar hersens. Kyle woonde in Dunchester! Als ze het slim speelde... „Oké, ik geef je het nummer wel. Schrijf maar op." Peggy zei het nummer. „Het kan zijn dat ze haar mobieltje niet aan heeft staan trouwens, als ze op stap is met haar vriendje." Ze sprak het laatste woord zo nadrukkelijk uit als ze durfde. „Geen punt," vond Kyle. „Peggy, je bent een engel." Ze stond op het punt iets flirterigs en verleidelijks te zeggen, maar hij had de verbinding al verbroken.