„O, daar ben je!" riep Rose uit toen Tansy de voordeur achter zich dichtsmeet. „Ik ben blij dat je er bent, want... lieverd, wat is er? Wat is er met je gebeurd?"
Tansy vloog haar moeder in de armen en barstte in snikken uit. „Het spijt me - ik zou anders nooit - maar het leek te mooi om waar te zijn en toen hij niet wilde..."
„Stil eens even," zei haar moeder. Ze pakte haar dochter bij de hand en trok haar mee naar de woonkamer. „En nu ga je zitten, je haalt diep adem en begint bij het begin."