Dinsdag
West Green Upper School, Door de zure appel heen bijten
„Hé Scott, wacht even!" riep Jade en ze rende over het schoolplein achter hem aan. „Wil je me een plezier doen?"
De uitdrukking van vreugde die over Scotts gezicht gleed, ontging haar niet.
„Weet je nog die foto's die je ons liet zien? Die van jou in Amerika?"
Scott knikte.
„Ik weet niet - nou ja, zou ik er eentje mogen hebben?"
Scott kleurde meteen als een biet. „Wil je een foto van mij?" vroeg hij gretig.
„Nou, het is eigenlijk..." begon ze. Ze kon Tansy's naam niet noemen; ze had wel begrepen hoeveel dit voor haar betekende, „...als aandenken." Ze zuchtte zwakjes.
„Tuurlijk," reageerde hij enthousiast. „Ik zal er een uitkiezen en die morgen meenemen."
„Maar ik wilde zelf kiezen..." begon Jade. Ze begaf zich nu nog meer op glad ijs, maar ze had geen keus. Aan een close-up van Scott had Tansy helemaal niets.
„Ik zou na schooltijd bij je langs kunnen komen," stelde Scott grijnzend voor. „Dan ga ik even langs huis, pak de foto's en dan kan ik tegen half vier bij je zijn."
„Nee, ik..." begon Jade en toen zweeg ze abrupt. Ze zou bij Andrea in een goed blaadje komen te staan, ze kon Tansy helpen en daarna zou iedereen haar - heel misschien -met rust laten en haar eigen gang laten gaan. „Oké," zei ze. „Maar ik heb een berg huiswerk." „Ik ook,' lachte Scott. „Doen we het lekker samen." Ik was al bang dat je dat zou gaan zeggen, dacht Jade.