Teleurstelling
Peggy rende naar de garderobe om uit het zicht van de leraren te zijn en drukte op de inbox van haar mobieltje.
„O nee - niet te geloven! Tansy, hierheen!" Ze hield Tansy het mobieltje voor haar neus. ONBEKEND.
„Wat moet ik doen?" jammerde ze.
„Je kunt niks doen, of wel dan?" snauwde Tansy. „En trouwens, wat is er zo belangrijk aan?"
Peggy staarde haar aan. „Nou moe!" prevelde ze. „Dat jouw liefdesleven totaal is uitgeblust, wil toch nog niet zeggen..."
„Sorry, ik heb gewoon andere dingen aan mijn hoofd," zei Tansy zuchtend. „Ik moet gaan - spreek je later, oké? En maak je geen zorgen, vroeg of laat belt-ie nog wel een keertje."
Ik wou, dacht Peggy bij zichzelf, dat ik daar ook zo zeker van was.