17.27 uur
„Doe even open, Tansy!" gilde haar moeder toen de voordeurbel klonk. „Ik ben een nieuw recept aan het uitproberen."
Daar zit ik op te wachten, dacht Tansy, die de draadloze telefoon op de buffetkast legde. De oude recepten waren al erg genoeg. Ze deed de voordeur open.
„Hoi, Tansy!" Met een sjaal van het Dunchester College om zijn nek en stampend met zijn voeten vanwege de kou, stond Kyle op de stoep. Hij gooide de autosleutels van zijn ene in zijn andere hand. „Leuk je weer te zien. Dit is mijn moeder." Hij gebaarde naar de lange vrouw met ravenzwart haar naast zich. Ze was gekleed in een enorme paarse cape en kniehoge zwarte laarzen waar Tansy een moord voor zou doen.
„Hallo, ik ben Trudie Woodward," zei de vrouw lachend. „Het is erg aardig van je moeder dat ze me wil ontvangen. Ik dacht dat ze door het lint zou gaan bij de gedachte alleen."
Dat had goed gekund, dacht Tansy, als ik het haar had verteld. „Natuurlijk niet," zei ze moeizaam slikkend. „Kom binnen."
De moeder van Kyle stapte de hal in en liet de cape van haar schouders glijden.
„Mam!" riep Tansy. Ze deinsde achteruit toen haar moeder de keuken uit kwam zetten met een schort voor, waar de tekst Kus de kok vanaf spatte. Ze haalde een keer diep adem. „Mam, dit is Kyle - weet je nog - van de bruiloft?"
Tansy's moeder stond als aan de grond genageld en haar mond viel open. Op haar kin zat een klodder saus.
„En dit," zei Tansy snel, „is zijn moeder, Trudie."
Mevrouw Woodward stak haar hand uit. „Wat fijn je te ontmoeten, Rose," sprak ze enthousiast. „Sorry dat we een beetje laat zijn, maar Kyle heeft zijn rijbewijs gehaald deze week en hij wilde per se rijden, maar werkelijk, tegen de tijd dat we zo'n vier keer de rotonde hadden gehad..."
„Jij bent - Kyle - zijn moeder - degene die...?" Tansy's moeder veegde haar handen aan haar schort af.
„Ik waardeer het echt enorm dat je me wilde ontvangen," onderbrak mevrouw Woodward haar, tot opluchting van Tansy. Haar moeder had de neiging om in crisissituaties alleen maar in hakkelende zinnen te spreken. „Om eerlijk te zijn, ben je mijn laatste hoop - nee, zo bedoel ik het ook weer niet - maar toen je zei dat ik langs kon komen, was ik zo ontzettend blij."
„Ik heb nooit gezegd..." begon Rose, toen het allemaal een beetje tot haar doordrong. „Tansy, heb jij...?"
„O nee!" Mevrouw Woodward snakte naar adem en draaide zich prompt om naar Kyle. „Wil je zeggen dat je dit hebt geregeld zonder zo beleefd te zijn het aan Rose te vragen? Hoe durf je..."
„Nee, echt niet," onderbrak Tansy haar. „Het is niet zijn schuld, het komt door mij. Kyle vroeg of mama het erg zou vinden en ik zei van niet en toen heb ik gedaan alsof ik het met haar had besproken."
Even was iedereen stil. Ze keken allemaal naar Tansy.
„Oké oké, jullie hoeven me niet zo aan te staren!" riep ze uit. „We zijn het er met z'n allen over eens dat die Henry een rotzak is, of niet dan?"
„Tansy, let op je woorden," riep haar moeder verbouwereerd uit.
„Ze heeft wel gelijk, trouwens," beaamde Kyles moeder.
„En," ratelde Tansy verder tegen haar gast, „mama is heel goed in tuinieren, en Kyle zei dat u hulp nodig had..."
„Wat je zegt," verzuchtte mevrouw Woodward.
„En sinds die toestand met Henry..." vervolgde Tansy.
„Noem die vent alsjeblieft niet meer!" Mevrouw Woodward huiverde.
„Nou ja, sinds die tijd hangt mama lusteloos in huis rond en voelt ze zich ellendig..."
„Niet waar!" riep Tansy's moeder uit. „Nou ja, niet dagelijks in elk geval."
Tansy hield haar adem in toen er een vage glimlach om haar moeders lippen verscheen.
„Je kunt maar beter even gaan zitten," zei Rose tegen Trudie. „En vertel me maar wat er precies gaande is."