Stortvloed
„...en we hebben een heerlijk appartement in Chicago, een kleine vakantieboerderij in Montana, vlak bij de Great Falls, en een schattig strandhuisje op Cape Cod. Aha, daar ben je, Patrick. Ik vertelde Tansy en Rosa net.
„Rose..." corrigeerde Tansy's moeder haar toen Felicity eindelijk even zweeg om op adem te komen.
„Sorry schat, Rose - alles over onze huizen. Tansy moet echt eens komen logeren. Dan kunnen jullie elkaar beter leren kennen en kunnen zij en ik leuk meidendingen doen."
„Felicity, hou op!" Pongo gaf zijn poging om een scone te verorberen op en schoof zijn bordje weg. „Dit is niet gepast!" Hij draaide zich langzaam om naar Tansy's moeder en nam haar van top tot teen op. „Je bent veranderd."
„Dat doet het moederschap met je," sprak Rose kortaf. „Luister, we hadden waarschijnlijk beter niet kunnen komen, maar..."
„Het was mijn schuld," onderbrak Tansy haar. „Ik wilde zeker weten dat jullie geen ruzie hadden gekregen om wat ik zei. Ik bedoel, het is niet zo dat Pongo..."
„Ruzie gekregen? Integendeel, ik ben gelukkiger dan ooit!" Felicity klapte in haar mollige handen en haar gouden armbanden rinkelden om haar polsen.
„Vind je het niet erg?"
„Als je inderdaad Pongo's dochter bent," sprak Felicity ineens op serieuze toon, „dan heb ik weer hoop."
„Hoop?" vroeg Tansy's moeder verrast.
„Dat we zelf een kind krijgen," zei Felicity en ze bloosde licht. „Als hij het één keer voor elkaar heeft gekregen.
„Felicity, alsjeblieft..." siste Pongo.
„Maar ben je niet te oud?" flapte Tansy eruit en ze kromp acuut ineen door haar eigen tactloosheid.
„Ik ben eenenveertig," antwoordde Felicity. „Tijd zat."