Rustig blijven, dacht Rose bij zichzelf, terwijl Tansy haar de rest van het verhaal vertelde. Jij bent hier de ouder. Dat
Pongo in de stad is, geeft je niet ineens het recht te gaan beven als een rietje en je als een puber te gedragen. Dat heb je al eens eerder gedaan en je weet nog maar al te goed wat er toen gebeurde.
„Ik snap het niet," mompelde ze. „Hoe kan Pongo werken voor een bedrijf als YummyScrum? Ze maken alleen maar snacks en hij was altijd zo kieskeurig over wat hij at. Ik kookte vaak voor hem boven het kampvuur en..."
Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij nu liever hamburgers en friet eet, dacht Tansy. Brandnetelsoep wordt na een tijdje megasaai.
„Mam, je huilt!" riep ze geschrokken uit, toen ze haar moeder aankeek. „Het is allemaal mijn schuld. Ik had nooit naar hem toe moeten gaan."
Rose schudde haar hoofd. „Natuurlijk wel, schat," antwoordde ze. „Ik moest gewoon even aan vroeger denken, dat is alles. En concluderen dat ik een enorme sufferd ben geweest."
„Hé," zei Tansy, die haar omhelsde en moedig probeerde te zijn. „Je was helemaal geen sufferd. Je hebt mij gekregen. Dat was een blijk van goede smaak!"
Haar moeder grijnsde. „Laten we roombotercake en bosbessenijs gaan eten," zei ze. „Ik ga het wel even halen."
„Dat is ongezond," plaagde Tansy. „Jij houdt helemaal niet van ongezond eten."
„Vandaag wel," grinnikte Rose. „Soms heb je echt even behoefte aan wat ongezonds."