Twee minuten later... Politie tegenover ouders

„Lieve help!" Jades tante stond, met haar hand voor haar mond van de schrik, in de deuropening en nam de schade in de woonkamer op. Het tapijt was nog nat doordat Kyle en Angus daar alle sporen van het braaksel weg hadden geschrobd, en overal op de muren waar voedsel was beland, zaten vlekken en de hele kamer stonk naar alcohol.

„Jade, hoe heb je dit kunnen laten gebeuren? Andrea, ik laat jou nooit meer..."

„Wacht even, mevrouw," sprak de agent. „Het is hoogstwaarschijnlijk niet de schuld van deze kinderen. Als die types zoals deze jongens besluiten ergens ongenodigd binnen te vallen, kan vrijwel niemand ze tegenhouden. Maar uw kinderen hebben hun kalmte bewaard, ons gebeld en ze hebben schoongemaakt. Nou ja, op hun manier."

„Ik vind het heel erg, tante Paula," begon Jade.

„Wij allemaal," viel Tansy haar bij. „Maar echt, wij hadden er niets mee te maken."

„En Jade heeft haar uiterste best gedaan om ze de deur uit te werken," voegde Scott eraan toe. „In feite heeft ze haar leven gewaagd..."

„Goed, goed," onderbrak Jades oom hem, met een vage glimlach om zijn mond. „Het is ons duidelijk. Niemand is gewond en dat is het belangrijkste."

„Ik neem aan," zei zijn vrouw en ze wendde zich weer tot de politieagent, „dat u ons gaat verwijten dat we hen sowieso beter niet alleen hadden kunnen laten."

De agent grijnsde. „Ik zou niet durven, mevrouw. Ik heb zelf drie tieners. Als u thuis was gebleven, waren zij op stap gegaan. We doen het ook nooit goed, hè?"